Σε «Φεστιβάλ Θεατρικού Αναλογίου» εξελίσσεται το σερί «μετακλήσεων» στο «Ιλίσια-Ντενίση». Ηρθαν όλοι στην Αθήνα με τον τυφλοσούρτη στο χέρι να διαβάζουν, ή περίπου, κείμενα «αντί παραστάσεως». Ολυμπία Δουκάκη, Πατρίς Σερό, Πέτερ Στάιν… Εκτός πια κι αν αρκεστούμε, ως επαρχία που είμαστε, στο ότι μας έφεραν «το πιο τίμιο, τη μορφή των». Διότι από θέατρο… Αλλά τα art victim, ααααα!, εκστασιάζονται. Πεντάωρης διάρκειας οι παραστάσεις του «Δον Κάρλο» στη λυρική του Μεγάρου (Τριάντη), δοκίμασαν τις αντοχές και των πλέον φαν. Πέντε ώρες. Οι μισές για διαλείμματα και αλλαγές σκηνικών! Απίστευτο. Και μας διαβεβαίωναν ότι αυτή η σκηνή είναι από τις τελειότερα εξοπλισμένες στον κόσμο, με ΤΑ μηχανήματα, που μπορούν να αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού ό,τι σκηνικό θες. Μόνο που τέτοιο γκάπα γκούπα πίσω από την αυλαία στα διαλείμματα, ούτε στις επιθεωρήσεις του «Ακροπόλ» κάποτε! Σαν να οφείλουν κάποιες εξηγήσεις. Και ειδικώς, για το πεντάωρο, και γενικώς, για τα άφαντα «υπερσύγχρονα μηχανήματα», που (μας) κόστισαν ο κούκος αηδόνι. Πάνε έξι χρόνια από τη διακήρυξη του κ. Λαμπράκη, παρουσία του αλήστου μνήμης Σκυθοαψβούργου, δεκάδων δημοσιογράφων και των συνήθων μαϊντανών και χειροκροτητών, ότι «εντός τριμήνου αρχίζει να λειτουργεί για το κοινό του Μεγάρου το υπόγειο γκαράζ». Προ ημερών, 16/5 του σωτηρίου 2006, το Μέγαρο διακήρυξε καμαρωτά ότι «με απόλυτη επιτυχία λειτούργησε και ο χώρος υπόγειας στάθμευσης που διατέθηκε για πρώτη φορά, δοκιμαστικά, σε όλους τους θεατές της όπερας». Εξι χρόνια μετά, «για πρώτη φορά». Και (ακόμα!) «δοκιμαστικά». Κύριος οίδε, δηλαδή, πότε (και αν) θα το ανοίξουν. Γιατί η καμαρωτή διακήρυξη λέει ότι το ανοίξανε «λόγω της μεγάλης διάρκειας» του «Ντον Κάρλο». Καλά, μην ανησυχείτε. Το εμπεδώσαμε πια τόσα χρόνια τώρα -και χωρίς καμιά αντίδραση από πουθενά- για ποιους ολίγιστους πληρώσαμε την κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ σας. Να το (που το -χρόνια τώρα) χαιρόσαστε. Εσείς και οι φίλοι σας. Για τους πληβείους τους θεατές ας είν’ καλά τα γύρω πεζοδρόμια. Εκεί να δεις Πολιτισμός. Με αρκετές αλλαγές σε ημερομηνίες, αλλά και κάποιες προσθαφαιρέσεις εκδηλώσεων, αρχίζει το ανανεωμένο Φεστιβάλ Αθηνών. Μπαίνει Αριάν Μνούσκιν (θα δούμε επιτέλους στην Ελλάδα το «Θέατρο του Ηλιου» της), Οκτάνα του Ρήγου κ.ά., βγαίνουν Μπι Μπι Κινγκ και «Δροσουλίτες» του Χάλαρη, μετακινούνται άλλες… Εκτός από το ύφος του προγράμματος, σαφώς νεανικότερο και πιο «ανήσυχο», το βασικό στοίχημα του Γιώργου Λούκου είναι το άνοιγμα του φεστιβάλ στην πόλη, η μετάγγισή του δηλαδή και σε άλλους εκτός Ηρωδείου χώρους. Για να δούμε τι θα δούμε. «Με σκοταδιστική μανία καθιερώθηκε το μονοτονικό», ελάλησε πάλι ο Φωταδιστής Μακαριωδέστατος. Τη δε «εφιαλτική εικόνα», την οποία -όντως- παρουσιάζουν σήμερα «φιλόλογοι, θεολόγοι, δάσκαλοι, κληρικοί, δημοσιογράφοι, εκφωνητές, πολιτικοί» κ.λπ., την απέδωσε επίσης στο μονοτονικό.
Φως εκ Φωτός… Οπου το κουβάρι των αιτίων που έχουν αποτέλεσμα (και) τη γλωσσική έκπτωση το βαφτίζουμε «μονοτονικό» και ξεμπερδεύουμε. Με τέτοιους ταγούς, έχουμε ακόμα πολύ κατήφορο.