Επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Καμεράτας στο Μέγαρο Μουσικής στις 18 Μαΐου. Υπό τη διεύθυνση του Κρίστοφερ Γουόρεν-Γκριν το σύνολο εμφανίστηκε πολύ καλά συντονισμένο. Ο ήχος ήταν ομοιογενής και η ακρίβεια εντυπωσιακή ακόμα και σε ιδιαίτερα γοργές ταχύτητες, όπως αυτή που επελέγη για το ζωηρό πρώτο μέρος του Ντιβερτιμέντο Κ.136 του Μότσαρτ. Το συγκεκριμένο μέρος αποδόθηκε δε τόσο κομψά, ανάλαφρα και με ευκρίνεια, που ευχαρίστως παρέβλεπε κανείς το γεγονός ότι η υπερβολική ταχύτητα είχε ως αποτέλεσμα να μη διαφοροποιείται από το (υποτίθεται) ακόμα γρηγορότερο τελικό μέρος.
Ακολούθησε η Σουίτα σε ρε μείζονα για τρομπέτα, ορχήστρα εγχόρδων και συνεχές βάσιμο του Χέντελ, όπου ως σολίστ η Αλισον Μπάλσομ έπαιξε με σιγουριά και δεξιοτεχνία, ελέγχοντας καλά τον λαμπερό ήχο του σύγχρονου χάλκινου πνευστού. Το πρώτο μέρος της βραδιάς έκλεισε με το Κοντσέρτο αρ. 1 για πιάνο και τρομπέτα του Σοστακόβιτς, όπου την παράσταση έκλεψε από τους σολίστες η ορχήστρα(!) καθώς το αργό δεύτερο μέρος αποδόθηκε από τον Γουόρεν-Γκριν ποιητικά, με βαθύ, ειλικρινές συναίσθημα. Η Μπάλσομ υπήρξε αξιόπιστη, αλλά ο Πέτερ Γιαμπλόνσκι στο πιάνο αν και διέθετε τη δεξιοτεχνική επάρκεια, επιδόθηκε σε έναν αγώνα ταχύτητας, παραθέτοντας καταιγισμό από νότες, δίχως προσπάθεια διαμόρφωσης παραγράφων ή νοήματος.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας δόθηκε η 41η Συμφωνία του Μότσαρτ, φανερώνοντας μάλλον έλλειψη φαντασίας στον προγραμματισμό. Ολα κύλησαν αβίαστα μεν, αλλά αυτήν τη φορά όχι ιδιαιτέρως συναρπαστικά.
Μουσική δωματίου
Το βράδυ της προηγουμένης, στις 17 Μαΐου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», το Trio Hellenique πρόσφερε μια απολαυστική συναυλία με έργα μουσικής δωματίου Γάλλων συνθετών. Η Αλίς Ερτέ (βιολί), η Μαριάννα και η Αλεξάνδρα Νομίδου (βιολοντσέλο και πιάνο, αντιστοίχως) ερμήνευσαν Τρίος του Ντεμπισί, του Λαλό και του Σοσόν. Τα πρώτα λεπτά του νεανικού έργου του Ντεμπισί ήσαν κάπως διστακτικά και αβέβαια. Ομως, σύντομα οι τρεις μουσικοί «ζεστάθηκαν» και προχώρησαν σε ερμηνείες που ισορροπούσαν τον λυρισμό με τις υπογραμμίσεις και τις αιχμές που προϋποθέτει η θεατρικότητα της συγκεκριμένης μουσικής. Υπήρχε συναίσθημα χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, στοιχείο ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο. Κι ήταν ακριβώς η επιτυχία των ερμηνειών εκείνη που καθιστά περιττή τη μνεία μικρο-ατελειών. Ησαν ο παλμός και η πλαστικότητα των φράσεων, η συναισθηματική ωριμότητα και η εσωτερική ένταση τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν ταυτοχρόνως δύναμη και λεπτότητα, αναδεικνύοντας τις όψεις των άλλων δύο έργων του ώριμου γαλλικού Ρομαντισμού. Ακόμα μία ωραία βραδιά, που δυστυχώς στην πρωτεύουσα των τεσσάρων εκατομμυρίων δεν βρέθηκαν να παρακολουθήσουν παρά λίγοι, πολύ λίγοι.