Αρκετές ήσαν οι εκπλήξεις κατά τη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών υπό τον Μεξικανό Ενρίκε Μπατίζ (Μέγαρο Μουσικής, 2 Ιουνίου). Η πιο μεγάλη ήταν ο 31χρονος πιανίστας Στέφανος Θωμόπουλος: όχι μόνον ερμήνευσε εξαιρετικά το 2ο Κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ, αλλά έδωσε εκτός προγράμματος το β΄ μέρος της Σονάτας σε φα μείζονα Κ.332 του Μότσαρτ, με τρόπο που φανέρωνε κατανόηση της απλότητας της μουσικής, ευγένεια έκφρασης και καλαισθησία στις διανθίσεις. Ολα αυτά, ειδικά στην Ελλάδα, δεν είναι διόλου αυτονόητα.
Από την αρχή, στο έργο του Προκόφιεφ ο Θωμόπουλος ξεχώρισε για τον έλεγχο που είχε και την καθαρότητα, τόσο σε ό,τι αφορούσε το πιανιστικό – δεξιοτεχνικό κομμάτι, όσο και σε ό,τι αφορούσε την ερμηνεία της μουσικής. Κυριαρχούσε εμφανώς στα εκφραστικά του μέσα: με άνεση περνούσε από στιγμές έντασης σε χαμηλόφωνες φράσεις σπάνιας λεπτότητας. Ετσι, η έκφραση γινόταν ταυτοχρόνως στοιχείο που αναδείκνυε τη δομή, τις ενότητες της μουσικής. Τροφοδοτώντας διαρκώς τον παλμό μέσα από τις επιμελημένες εναλλαγές δυναμικής και ταχυτήτων ο Θωμόπουλος διασφάλιζε τη ροή ανάμεσα στις μουσικές παραγράφους. Το επιβλητικό δεξιοτεχνικό τμήμα υπήρξε η κορύφωση του α΄ μέρους. Η εποχή του έργου, ο Μοντερνισμός, μπήκε ξεκάθαρα στο παιχνίδι κατά το μηχανιστικό β΄ μέρος της παρτιτούρας. Κρίμα που η ορχήστρα έμεινε πίσω σε δύο χαρακτηριστικά σημεία, τόσο στην αρχή όσο και στην κατάληξη αυτής της ενότητας. Αντίθετα, συντονίστηκε επιτυχημένα με το ανάλαφρο, κομψό ύφος του Θωμόπουλου στο ρυθμικό Ιντερμέτσο που ακολούθησε και με επιτυχημένους τονισμούς όρισε την αρχιτεκτονική της μουσικής. Η καλή συνεργασία σολίστ και ορχήστρας εξασφάλισαν την επιτυχία του θυελλώδους τελικού μέρους.
Η βραδιά ξεκίνησε με την Εισαγωγή από τη θαυμάσια όπερα του Ροσίνι «Σεμίραμις», που θύμισε την απουσία σοβαρών έργων του συνθέτη αυτού από την αθηναϊκή μουσική ζωή: παρότι το καλλιτεχνικό δυναμικό υπάρχει, καμία από τις τόσες θαυμάσιες όπερες του Ροσίνι δεν συγκινεί όσους προγραμματίζουν.
Τα έγχορδα και τα πνευστά της ΚΟΑ δεν ήσαν άψογα. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν πειστικό, καθώς ο Μπατίζ κράτησε υπό έλεγχο τη δυναμική και απέφυγε υπερβολικές εντάσεις. Τα κόρνα έκαναν αισθητή την προβληματική παρουσία τους και στη 2η Συμφωνία του Μπετόβεν που ολοκλήρωσε την βραδιά. Ομως, ο Μπατίζ αποδείχτηκε αποτελεσματικός, καθώς κράτησε υπό έλεγχο την πολυάριθμη ορχήστρα και διηύθυνε με νεύρο, αλλά όχι θορυβωδώς. Η ανάγνωσή του ήταν πλούσια σε εναλλαγές, είχε εντάσεις και υφέσεις και έδινε σημασία στις παύσεις. Ετσι, παρότι δεν διέθετε εκλεπτύνσεις η ερμηνεία παλλόταν και υπήρξε συνολικά συναρπαστική.