Πρόσφατη η ανακοίνωση, της 24ης Νοεμβρίου, αποκαλύπτει μία ακόμα από τις ουκ ολίγες σκοτεινές περιοχές τις οποίες καταφέρνει και επικαλύπτει προσωρινά το τηλεοπτικό γυαλί, τάχα λαμποκοπώντας. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ενωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Βόρειας Ελλάδας, λοιπόν, μέλους της ΠΟΣΠΕΡΤ και του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, «εκφράζοντας την αγανάκτηση των μελών της Ενωσης, καταδικάζει τις απαράδεκτες ενέργειες ορισμένων ατόμων από αυτά που οι τηλεοπτικοί σταθμοί, για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους, χρησιμοποιούν, παράνομα, σαν εικονολήπτες. Ειδικά για τη μέρα του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου και προκειμένου να μην ξεφύγει καμιά πέτρα από τα… αναμενόμενα για συγκεκριμένη ώρα επεισόδια, οι υπεύθυνοι των εδώ ανταποκριτικών γραφείων των τηλεοπτικών σταθμών, με πρωτοστάτες του MEGA και του ALPHA, δεν άφησαν άτομο, ιδιοκτήτη κάμερας, στον βορειοελλαδικό χώρο που να μην το επιστρατεύσουν, καταβάλλοντάς του ένα μικρό αντίτιμο. Αποτέλεσμα της παραπάνω τακτικής, που έχει γίνει πάγια στα καθημερινά ρεπορτάζ και λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, είναι να εισχωρούν ανεξέλεγκτα στον χώρο μας διάφορα άτομα εις βάρος των οποίων, με το πρόσχημα ότι πρόκειται για «συνεργάτες» ή για «ενοικιαζόμενο» τηλεοπτικό συνεργείο, καταστρατηγείται κάθε έννοια εργασιακών σχέσεων και υποθάλπεται η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, από αυτούς μάλιστα που στα βραδινά δελτία ειδήσεων και στις ειδησεογραφικές τους εκπομπές υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και των αδικημένων. Αυτήν τη φορά η επιθυμία να δημιουργηθούν γεγονότα, ώστε να εισπράξουν μεροκάματο, οδήγησε ορισμένα (ευτυχώς λίγα) από αυτά τα άτομα να παίξουν ακόμα και τον ρόλο του «αγανακτισμένου πολίτη» που βοηθάει το έργο της αστυνομίας με… πετροπόλεμο. Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη συμπεριφορά αυτών των ατόμων που, με τις ευλογίες των καναλιών, παριστάνουν τους τεχνικούς τηλεόρασης, αλλά και την παραπάνω περιγραφόμενη τακτική των τηλεοπτικών σταθμών και ζητάμε από τον υπουργό Εργασίας κ. Σ. Τσιτουρίδη, από τον υφυπουργό Εργασίας κ. Γ. Γιακουμάτο, από τον υπουργό Επικρατείας κ. Θ. Ρουσόπουλο και από όλες τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να επέμβουν άμεσα για να κλείσει επιτέλους η αντεργασιακή αυτή κερκόπορτα στο τηλεοπτικό τοπίο». Ιδού λοιπόν σοβαρότατες αποκαλύψεις σαν αυτές που ποτέ δεν θα ακουστούν στις κατά τα λοιπά «αποκαλυπτικές» τηλεοπτικές εκπομπές.
Ο κ. Τσιτουρίδης και ο κ. Γιακουμάτος μάλλον δεν πρόκειται να πράξουν τίποτε, μπορούν άλλωστε να προφασιστούν ότι η καταγγελία, μολονότι σαφής και συγκεκριμένη, δεν τους αφορά, διότι απευθύνεται στο υπουργείο Εργασίας, ενώ το δικό τους, αναβαπτισθέν, αποκαλείται πλέον «υπουργείο Απασχόλησης». Αδρανής θα παραμείνει επίσης ο κ. Β. Πολύδωρας, και επειδή δεν κατονομάζεται στην ανακοίνωση και επειδή είναι υπεραπασχολημένος επιχειρώντας να πείσει ότι ο «ένστολος μετά σκούφου», και μάλιστα σκούφου κατεβασμένου ώς τα βλέφαρα, διαφέρει ποιοτικά από τον κουκουλοφόρο μυστικό. Από την πλευρά του, ο κ. Ρουσόπουλος, αφού δεν είπε τίποτε για τους χρυσαυγίτες και τους μυστικούς αστυνομικούς που έδρασαν σαν «αγανακτισμένοι πολίτες» στη Θεσσαλονίκη, δεν αναμένεται να πει τίποτε και για τους περιστασιακούς εικονολήπτες, οι οποίοι υποδύθηκαν επίσης τους αγανακτισμένους πολίτες και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους (πέτρα, ξύλο κ.τλ.) είτε για να προκαλέσουν επεισόδια ή να τα αναζωπυρώσουν, ώστε να τα καταγράψουν και να τα μοσχοπουλήσουν στα κανάλια.
Δεν είναι βέβαια ετούτη η πρώτη φορά που καταγγέλλεται ότι άνθρωποι των Μέσων αντί να καταγράφουν και να σχολιάζουν γεγονότα, τα κατασκευάζουν, τα στήνουν. Ο ανταγωνισμός για την «αποκλειστικότητα», δηλαδή για την τηλεθέαση και τις διαφημίσεις, η άμετρη φιλοδοξία ορισμένων αλλά και οι πολιτικές σκοπιμότητες λειτουργούν σαν κατασκευαστές ειδήσεων, σαν πλαστογράφοι της πραγματικότητας, σαν σκηνοθέτες του κίβδηλου και του νοθευμένου. Δεν πρόκειται για ελληνική ευρεσιτεχνία, απλώς, ο θόρυβος που παράγεται από κάθε Μέσο όταν λειτουργεί σαν χαλκείο εξαρτάται από την εμβέλειά του, από τον διεθνή ή τοπικό χαρακτήρα του. Η «είδηση» με τον κορμοράνο που τάχα είχε πέσει θύμα των πετρελαίων στον Περσικό, στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (έπρεπε, βλέπετε, να αποκτήσει και οικολογικό περιεχόμενο η εκστρατεία κατά του Σαντάμ), ενώ είχε φωτογραφηθεί πέντε πέλαγα μακριά, στον Ατλαντικό, είχε κάνει τον γύρο του κόσμου σε ογδόντα δευτερόλεπτα, ακριβώς όσα χρειάζεται μια είδηση από το κέντρο του κόσμου, τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να μεταδοθεί σε όλη την υφήλιο. Την ίδια οικουμενική διάδοση είχε βρει και μια άλλη είδηση, αποκαλυπτική υποτίθεται της κακότητας των σανταμικών, η εισβολή τους δηλαδή σε μαιευτήριο και η μαζική δολοφονία νεογνών μέσα στις θερμοκοιτίδες τους. Τρισβάρβαρο ήταν βέβαια το καθεστώς του «ραΐς» αλλά τέτοιο περιστατικό δεν είχε λάβει χώρα, ήταν ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα.
Αντίθετα, η προ ετών φοβερή και τρομερή «αποκλειστικότητα» ελληνικού ιδιωτικού καναλιού, το οποίο, χάρη στον ειδησάρχη του, κατάφερε να αλλάξει την ασιατική γεωγραφία και να μετατοπίσει τα σύνορα του Πακιστάν βαθιά μέσα στο Αφγανιστάν, δεν είχε γίνει γνωστή έξω από τα ταπεινά ελληνικά όρια. Μολαταύτα, αυτή η νόθα «αποκλειστικότητα», που εμφάνισε το Πακιστάν σαν Αφγανιστάν και τον εν πλήρει ασφαλεία ανταποκριτή σαν κινδυνεύοντα εν πολέμω και μπαρουτοκαπνιζόμενο, δεν εμπόδισε τον συνδημιουργό και τηλεπαρουσιαστή της να διαπρέψει στο γυάλινο στερέωμα, μετεγγραφόμενος από καναλίου εις κανάλιον και ευαγγελιζόμενος το ίδιο πάντοτε μοντέλο «ενημέρωσης»: τρόμος, βία, σοκ.
Αν σήμερα καταγγέλλεται ότι ορισμένοι «ενοικιασθέντες» εικονολήπτες το έριξαν στον πετροπόλεμο για να ‘χουν να καταγράψουν «σκηνές βίας και τρόμου» και να τις πουλήσουν στα απαιτητικά αφεντικά τους, κάμποσα χρόνια πριν, Ελληνες απεσταλμένοι διαύλων στην Αλβανία έστηναν σκηνές με καλάσνικοφ, ριπές και λοιπά εντυπωσιακά μπροστά στην κάμερα, πάντοτε λίγο πριν από το δελτίο των οχτώ. Ηθελαν να παρουσιάσουν λάιβ έναν εμφύλιο πόλεμο οι άνθρωποι και, παρά να τρέχουν σε πραγματικά μέτωπα και να κινδυνεύουν, τον σκηνοθέτησαν οι ίδιοι, αμείβοντας τους ντόπιους με πεντοχίλιαρα. Με ανάλογο σκηνοθετικο οίστρο, και πάντοτε με προορισμό την αγορά των δελτίων στις οχτώ, είχαν στηθεί «στιγμιότυπα λαϊκής εξέγερσης» σε διάφορα χωριά της Ελλάδας, κατά προτίμηση ορεινά, στα πρώτα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης Αλβανών. Και επειδή έπρεπε να κατασκευαστεί σύνδρομο ξενοφοβίας βλέπαμε τότε πέντε-δέκα παππούδες να πυροβολούν στην πλατεία ανάμεσα στο πέμπτο και το έκτο από σκοπού κερασμένο τσίπουρο και να απειλούν ότι θα βγουν με τις καραμπίνες στο κυνήγι των «κατσαπλιάδων» και των «κλεφτοκοτάδων». Και λένε τώρα τα επίσημα στοιχεία ότι χάρη στους «κατσαπλιάδες» σώθηκαν πολλά χωριά του τόπου μας που αργοπέθαιναν – μόνο που τέτοιες ειδήσεις, αυθεντικές, μαρτυρημένες, κυρίως δε αισιόδοξες, δεν παραενδιαφέρουν τους εμπόρους φοβιών και τους διακινητές ψυχώσεων.
Επενδύοντας στην ταχύτητά τους, τα ηλεκτρονικά μέσα καμαρώνουν ότι μας φέρνουν μες στο σπίτι μας την πραγματικότητα. Αλλά πρόκειται για μια πραγματικότητα εν πολλοίς εικονική, διογκωμένη, παραχαραγμένη, μια πραγματικότητα κομμένη σε φέτες: η πρωινή είναι «ανθρώπινη», κατακλυσμένη από «ανθρώπινα δράματα» και από καλοκάγαθους τηλεπαρουσιαστές-σωτήρες ανθρώπων, η μεσημεριανή χαζοχαρούμενη, η βραδινή τρομαγμένη, αφού οι μισές ειδήσεις παίζουν με το «σοκ » και τον «πανικό», και η νυχτερινή «χαλαρή», ενίοτε δε και ημιπορνογραφική. Και ίσως τελικά οι πιο κραυγαλέα στημένες τηλεοπτικές στιγμές είναι αυτές που παριστάνουν τις απολύτως αυθόρμητες: οι στιγμές που οι μόνιμοι σχολιαστές των τηλεπαραθύρων καμώνονται ότι αντιδικούν αγρίως, για να ερεθιστεί ο «πελάτης» από τον δήθεν καβγά και να μην αλλάξει κανάλι.