Δεν καταφέραμε να πείσουμε τους Αγγλους να μας επιστρέψουν τα Μάρμαρα, κατορθώσαμε όμως να εισβάλουμε, και μάλιστα τρισυπόστατοι, σε δικό τους μέγα άντρο πολιτισμού. Στο Μουσείο της Μαντάμ Τισό, λέγω. Που, καθώς μας διαβεβαίωσε, είχε μεγάλη κάψα η κυβέρνηση να μπούμε. Ή ήταν κι αυτό προεκλογική υπόσχεση; Και να τώρα η συγκίνηση των Ελλήνων τουριστών ενώπιον Βενιζέλου, Καραμανλή και Παπανδρέου, να η τρίχα κάγκελο. (Κέρινους πια, όλοι τους αγαπούν). Τι κάνει ο Ελληνας στο Λονδίνο; Ψώνια και προσκύνημα στον κέρινο Ναό του Κιτς.
Μεγάλη δίψα για επικοινωνία με το κοινό μας έχει καταλάβει τελευταία τους γραφιάδες των εντύπων.
Οπου όνομα, σε μερικά έντυπα, κολλητό και το email δίπλα. Ή μόδα είναι κι αυτό; Είδα το 2 του Δημήτρη Παπαϊωάννου για πρώτη φορά σε μια «πρόβα ροής» – κι είχα γράψει τις γενικές εντυπώσεις μου στη συνέντευξη που κάναμε για την «Κ» (Κυριακή 19/11/06). Προσωπικά συγκινήθηκα από την εξαιρετική αυτή δουλειά και στη βραδιά της πρεμιέρας, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι με επηρέασε κάπως κι εμένα η ψύχρα «της γκλαμουριάς» που ένιωθα ολόγυρα -πώς να το πω αυτό το αδηφάγο και πτερόεν ενός ετερόκλητου κοινού το οποίο μοιραία συγκεντρώνει μια αίθουσα αλάνα 1.500 θέσεων, όπως αυτή του Παλλάς.
Και λίγο νοστάλγησα ατμόσφαιρα Παπαϊωάννου αν όχι στην «Κατάληψη» των μυθικών χρόνων, πάντως σε χώρους φιλικότερους, σε πλατείες λιγότερο αχανείς, κάπως πιο συνωμοτικές. Θυμήθηκα επίσης τη Μάγια Λυμπεροπούλου που μου έλεγε, στις αρχές του χρόνου, κάποιες παρατηρήσεις της, σχετικά με ένα περίεργο κοινό που τρέχει αφασικά πια σε ό,τι νομίζει πως είναι «must» και μοιραία το ρίχνει λιγάκι και στον ύπνο σκουντουφλώντας στο Ζενέ και τις «Δούλες» του… Καμία σχέση βέβαια με το παπαϊωαννικό «2» – που θέλει όμως κι αυτό μια προσέγγιση ουσιαστικότερη από τον θεατή. Καλά κάνει το υπουργείο Πολιτισμού και αγοράζει τα κτίρια του παλιού βιομηχανικού συγκροτήματος Τσαούσογλου, στην οδό Πειραιώς, όπου ήδη έχει εγκαταστήσει ο Γιώργος Λούκος με επιτυχία τη μεγάλη κλειστή σκηνή του Φεστιβάλ Αθηνών. Αλλά τι θα τα κάνει; Σκοπεύει να κάνει εκεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όπως έχει δηλώσει ο Δον, ιδρύοντας μάλιστα και… σχετικό οργανισμό; Δηλαδή, τα κτίρια έδωσαν την ιδέα να τ’ αγοράσει το ΥΠΠΟ για να κάνει εκεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις; Ή προϋπήρχε η φαεινή (να κάνει το ΥΠΠΟ τον ατζέντη) και αναζητήθηκαν χώροι, μεταξύ των οποίων και ο Τσαούσογλου, ο οποίος εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη καταλληλότερος; Το δεύτερο θα εθεωρείτο και… πολιτικώς ορθότερο, αλλά δεν φαίνεται και πιθανότερο, καθώς ανάποδα πήγε το πράγμα. B Αλλά πάνω απ’ όλα κυριαρχεί η απορία: Τι δουλειά έχει το ΥΠΠΟ να διοργανώνει καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Ή άλλα έχει στον νου του και μας τα είπε πρόχειρα; Συνελόντι: Τι υπάρχει πίσω από την απόφαση αυτή; Απορώ που το υπουργείο δεν έχει αισθανθεί ακόμη την ανάγκη (αλλ’ ούτε και την πίεση, εδώ που τα λέμε…) να εξηγήσει το τι και το πώς της αγοράς Τσαούσογλου.