Πέντε πέντε την ημέρα, τουλάχιστον, οι βιβλιοπαρουσιάσεις τον μήνα Δεκέμβριο. Είναι ο τρόπος να χαρούν, να γιορτάσουν, να προβάλουν και να καλωσορίσουν τα νέα βιβλία τους οι συγγραφείς, αλλά και να πουλήσουν οι εκδότες. Είναι ο χώρος συνάντησης φίλων, γνωστών, ομοτέχνων, αλλά και αναγνωστικού κοινού. Και είναι αυτές οι δημόσιες και δημοσιοποιημένες εκδηλώσεις από τις λίγες ευκαιρίες των συγγραφέων -που διαρκώς επισημαίνουν τη μοναχικότητα της δουλειάς τους- να μιλήσουν με τους αναγνώστες τους.
Μόνο που μερικές φορές οι ερωτήσεις του κοινού μπορεί να ενοχλήσουν. Πρόσφατο, προχθεσινό παράδειγμα, στην παρουσίαση του βιβλίου του Πέτρου Τατσόπουλου, «Η καλοσύνη των ξένων», στον «Ιανό» της Αθήνας, όπου ο πάντα ευγενής και καλός συγγραφέας αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί τους ομότεχνούς τους, έπειτα από ερώτηση μιας νεαρής αναγνώστριας, που ίσως είχε την απολυτότητα της νεότητας. Αλλά είχε και το θάρρος της άποψής της.
Είπαμε, μοναχική διαδικασία η γραφή, και ίσως να έχουν ξεσυνηθίσει οι συγγραφείς από τις άμεσες θυμικές αντιδράσεις. Ομως, από τους συγγραφείς περιμένουμε να προσεγγίσουν τις διαφορετικές, τις ασυνήθιστες απόψεις ή συμπεριφορές. Να τις κατανοήσουν και να τις απαντήσουν. Ή να τις αντιμετωπίσουν ως διαφορετικές απόψεις. Στην αντίθετη περίπτωση, οι παρουσιαστές-ομιλητές (επιλεγμένοι πάντα από τον συγγραφέα) θα λένε οπωσδήποτε καλά λόγια για το βιβλίο και τον τιμώμενο, οι παριστάμενοι θα χειροκροτούν ευχαριστημένοι, και το κοινό θα αναζητείται μόνον όταν θα πρέπει να περάσει από το ταμείο.