Uranya **

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Νοσταλγική κωμωδία

Σκηνοθεσία: Κ. Καπάκας.

Παίζουν: Τ. Χάνος, Ντ. Μιχαηλίδου, Φωτ. Μπαξεβάνη, Τ. Παλαντζίδης, Δημ. Πιατάς, Μ. Μαυροματάκης.

Πριν από δύο χρόνια ο Νταν Φαϊνάρου, κριτικός στο Screen International, είχε σχολιάσει στην «Κ» ότι οι περισσότεροι Ελληνες σκηνοθέτες πρώτα αποφασίζουν να γυρίσουν μια ταινία και ύστερα αναζητούν το θέμα. Η «Uranya» του Κώστα Καπάκα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε αυτήν την κατηγορία. Υστερα από το τρυφερό και νοσταλγικό «Peppermint», γιατί θέλησε ο ταλαντούχος σκηνοθέτης να επανέλθει σε μια συγγενή θεματολογία, που δεν διαθέτει ούτε τον οίστρο ούτε τον παλμό ούτε την ευαισθησία εκείνης της πρώτης απόπειρας; Αντιθέτως· αμηχανία, κόπωση, επαναλήψεις, στερεότυπα, συνωθούνται σε αυτήν την καλογυρισμένη παραγωγή (στο γοητευτικό Φρε στην Κρήτη), όπου καλλιγραφικά συναισθήματα συναγωνίζονται τη γραφικότητα του τοπίου.

Πέντε έφηβοι ενηλικιώνονται με κραδασμούς στο τέλος της δεκαετίας του ’60, μεσούσης της δικτατορίας. Βρίσκονται στο απόγειο της αδικαίωτης σεξουαλικότητας, της περιέργειας για τον κόσμο μέσα τους, γύρω τους, για τη ζωή. Να μαζέψουν χρήματα για τη φλογερή Ουρανία ή για μια τηλεόραση Uranya, ώστε να μπορέσουν να δουν την ιστορική προσελήνωση; Το δίλημμα θα διχάσει την παρέα, τη λύση θα τη δώσει ο τυφλός σαλός του χωριού.

Ο Κ. Καπάκας ακολουθεί πιστά τη φόρμα της «νοσταλγικής κωμωδίας», υπακούει στους κανόνες και στις ανάγκες της αλλά, επί της ουσίας, δεν έχει τίποτα να αφηγηθεί. Επιστρέφει στο «Peppermint» (συνειδητά ή ασυνείδητα), αλλά ενώ η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν ολοκληρωμένη ως σύλληψη και εκτέλεση, η «Uranya» κυλάει βεβιασμένα, βαριεστημένα, χωρίς χιούμορ, με μικρές αναλαμπές συγκίνησης ή σπιρτάδας (η ταινία ζωντανεύει όταν εμφανίζεται ο κλασικός ΚΥΠατζής – πολύ καλός ο Μ. Μαυροματάκης). Οσο για την παρουσία της χυμώδους Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα (ως Ουρανίας) παραμένει «αδικαίωτη». Μοιάζει απολύτως ανένταχτη στην -έστω και από νάιλον, όπως αποδίδεται- ατμόσφαιρα της ελληνικής επαρχίας του ’60. Ατμόσφαιρα, ανεπεξέργαστη, «χάρτινη», ανέμπνευστη. Το πιο αυθεντικά νοσταλγικό και παιγνιώδες μέρος της ταινίας είναι η μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου.

«Τhe last porn movie» (*)

Η αντισυμβατική κινηματογραφική γραφή του Κώστα Ζάπα, όπως δοκιμάστηκε στο «Uncut Family», δεν ευδοκιμεί στη δεύτερη μεγάλου μήκους παραγωγή του σκηνοθέτη. Η ελληνική οικογένεια του Κ. Ζάπα έχει ως στυλοβάτη της έναν παραγωγό πορνό ταινιών, ο οποίος δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την κόρη του για να βγει από το τέλμα. Το κενό της ύπαρξης αντανακλάται στον τρόμο των βλεμμάτων και στο θρίλερ της συνύπαρξης των πέντε κεντρικών χαρακτήρων. Το ψηφιακό γύρισμα δίνει στο «The last porn movie» ελευθερία αναζήτησης. Ο δημιουργός διαθέτει ανησυχία και στυλ. Ομως, εμφανίζεται καθηλωμένος και επαναλαμβανόμενος σε μια γραφή αντισυμβατική μεν, παρωχημένη δε, που φαντάζει σαν πειραματισμός του παρελθόντος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή