«Ηταν ένας καλός πατέρας με ξεχωριστή προσωπικότητα – υπόδειγμα ανθρώπου που θα ήθελα να είμαι. Η επαφή μου μαζί του απο μικρή ηλικία, οι ατέλειωτες συζητήσεις μας μετά τις πρόβες και τις συναυλίες που συνδύαζαν την κριτική για τις επιτυχημένες ή αποτυχημένες συναυλίες, με διαμόρφωσαν ως μουσικό με γνώση και κρίση». Ετσι περιγράφει συνοπτικά τον μεγάλο συνθέτη του 20ού αιώνα Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο γιος του Μαξίμ που βιώνει την αγάπη του κόσμου για το έργο του πατέρα του στις επετειακές εκδηλώσεις μνήμης «100 χρόνια απο τη γέννησή του», ανά τον κόσμο.
Στο πλαίσιο αυτής της επετείου βρέθηκε και στη Θεσσαλονίκη για να ερμηνεύσει έργα του πατέρα του στη σημερινή συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας με τη σύμπραξη του πιανίστα Γιώργου -Εμμανουήλ Λαζαρίδη και του τρομπετίστα Σωκράτη Ανθη. «Το ενδιαφέρον του κοινού είναι τόσο μεγάλο όχι μόνο για τη μουσική του, αλλά και για τη ζωή ενός ανθρώπου που υπέφερε πολύ υπό την πίεση της σοβιετικής νομενκλατούρας», ανέφερε ο αναγνωρισμένος αρχιμουσικός αποκαλύπτοντας ότι το βιβλίο για τη ζωή του πατέρα του με διηγήσεις του ίδιου και της αδελφής του Γκαλίνα που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλαδα, θα ακολουθήσουν κι άλλες εκδόσεις. Πώς θα ήταν η μουσική του μεγάλου δημιουργού χωρίς τη δυσμενή θέση υπό την πίεση του σοβιετικού καθεστώτος; «Το μεγαλείο στο έργο του βασίζεται στην αγάπη για τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Ο αγώνας για τα ιδανικά του και τις ανθρώπινες αξίες -ο αγώνας μεταξύ καλού και κακού- υπήρχε πάντα στη ζωή των μεγάλων δημιουργών. Οι ίδιες αξίες απασχολούσαν και τον πατέρα μου», απαντά ο αρχιμουσικός.
Η Ρωσία ωστόσο άλλαξε, προσπαθεί «να βρει την ισορροπία μέσα στην ελευθερία» αλλά «προσαρμοσμένη στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων παρουσιάζει έλλειμμα τέχνης», παρατηρεί ο Μ. Σοστακόβιτς. Ο ίδιος επέστρεψε πλέον -εδώ και τέσσερα χρόνια -με την οικογένειά του στο Λένινγκραντ, μετά την φυγή του στην Αμερική (το 1981 όταν ζήτησε άσυλο) εκπληρώνοντας, όπως λέει, το όνειρο του πατέρα του που ήταν επιστροφή στις ρίζες, να μη χαθεί η γλώσσα.