Τι κοινό μπορεί να έχουν η Νέα Υόρκη με τον Θεσσαλικό κάμπο και η Μαντόνα με το Ισλάμ; Σε μία σκηνή όπου όλα επιτρέπονται και όλα ανατρέπονται, ο νέος χορογράφος Κώστας Τσιούκας και η ομάδα του συνθέτουν ένα σύγχρονο θέαμα με ζωντανή μουσική, τραγούδι, χορό, αφήγηση. «Dance of the dance» αυτή τη Δευτέρα και την Τρίτη, στις 9.30 το βράδυ, στο θέατρο Περοκέ στο Μεταξουργείο και για δύο ακόμη παραστάσεις στις 18 και 19 του μηνός. Παρακολουθήσαμε τη γενική πρόβα λίγες ημέρες πριν. Ο «δάσκαλος» Κωνσταντίνος Μίχος ήταν εκεί, χωρίς να παρεμβαίνει. Ολα πηγαίνουν ρολόι, σε ρυθμούς κανονικής παράστασης. Ο Κώστας Τσιούκας, σκηνοθέτης και ερμηνευτής, είναι παντού. Η Mary and the boy (που θα ανοίξουν και τη συναυλία των Nouvelle Vague σε λίγες ημέρες) δίνουν μια νουάρ απόχρωση επί σκηνής καθώς γίνονται ένα με τη χορευτική ομάδα, η μοιραία Μαίρη και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στο πιάνο.
Και η κίνηση; Τίποτα στημένο, τίποτα αφηρημένο ή φλύαρο. Μετρήσαμε 21 χορούς, ανάμεσά τους τον χορό της Νέας Υόρκης, της Μαύρης Ηπείρου, του Θεσσαλικού κάμπου, της μάχης, της Μαντόνα, της δεισιδαιμονίας, των άψυχων αντικειμένων αλλά και τον εξωτικό χορό, τον χορό των ναρκωτικών, της γυμναστικής, του Ζαλόγγου, της αγάπης, της μητρικής στοργής, της διασκέδασης. «Θέλω το σώμα να μιλάει για πράγματα, πώς βιώνει τον θάνατο, τον ρομαντισμό, τις b movies, την αυτοθυσία… Δεν μπορώ να κάνω αφηρημένο χορό. Εχω βάλει στοίχημα ότι ο χορός μπορεί να πει πράγματα». Μία σπονδυλωτή μουσικοχορευτική παράσταση ή ένα αποδομημένο καμπαρέ; Το κωμικό ακροβατεί με το δραματικό καθώς οι χορευτές δεν παίρνουν ανάσα, πέντε κορίτσια, τρία αγόρια, μία πληθωρική αφηγήτρια κάθε φορά που πέφτει η αυλαία.
«Από μικρός λάτρευα τους παραδοσιακούς χορούς, ανέβαινα στη σκηνή και χόρευα», λέει ο Κώστας Τσιούκας, μιλώντας για «μια ρομαντική σχέση με τον χορό». Και κάπως έτσι μας συστήνεται: «Μεγάλωσα στην επαρχία, στον Θεσσαλικό κάμπο, οπότε και το κομμάτι είναι αυτοβιογραφικό. Σπούδασα στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στον τομέα της Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να έρθω στην Αθήνα. Αγόρι που κάνει χορό; Εδωσα κρυφά εξετάσεις στην ΚΣΟΤ».
Παραδέχεται ότι μέχρι σήμερα ντρεπόταν να συστήσει το έργο του επίσημα στο κοινό. Πέρυσι ήταν στον Φούρνο και «δεν το είπα ούτε στους φίλους μου ούτε στην αδερφή μου. Τώρα νιώθω πιο σίγουρος». Κι αν χρειαζόταν να επιλέξει ανάμεσα στον χορό και τη χορογραφία; «Νομίζω ότι μπορώ να θυσιαστώ και να μη χορεύω. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μάλλον αδύνατο γιατί όλοι οι άνδρες χορεύουν στον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ο Τάσος Καραχάλιος, χορευτής της ομάδας, χορεύει και στο Παλλάς». Ο αγαπημένος του χορός στο «Dance of the dance»; «Ο χορός του θανάτου γιατί μέσα από τον θάνατο έρχεται η ζωή».