ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Και γκρινιάζουν ότι δεν παίζονται ελληνικά έργα. Απίστευτο όμως πόσο πολλά -σε βαθμό κακουργήματος- παίζονται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Σε μεγάλα θέατρα, σε μικρά θέατρα, σε κεντρικά κι απόκεντρα, «πρώτες» σκηνές και «δεύτερες», πατάρια, δώματα, υπόγες κι εξώστες, σε «κανονικές» ημέρες παραστάσεων και «δευτερότριτα» παίζονται αυτή τη στιγμή 38 ελληνικά έργα! Ο,τι βάλει ο νους κι ο λογισμός σου. Χώρια τα «παιδικά». Που εκεί κι αν είναι Σώσον Κύριε το νηπιολαό σου. Αρχίσαμε; Από τα συνολικώς 200 στρέμματα του παλιού Ιππόδρομου στο Φάληρο, όπου το Ιδρυμα Νιάρχου προσφέρεται να δημιουργήσει πελώριο πάρκο με νέα κτίρια μέσα για Λυρική και Εθνική Βιβλιοθήκη, τα 20 δόθηκαν στον δήμο Καλλιθέας για ποδοσφαιρικό γήπεδο, κολυμβητήριο, παιδότοπο και δημοτικό αναψυκτήριο. Ηταν το αντάλλαγμα, μαζί με κάτι ακίνητα που πήρε ο δήμος από τις παραλιακές ολυμπιακές εγκαταστάσεις, για να παραιτηθεί από κάθε δικαστική διεκδίκηση – το Μέγα Δεινό πλέον κάθε δημόσιου έργου. Ακουσα μάλιστα ότι το Ιδρυμα Νιάρχου αναλαμβάνει τα έξοδα και γι’ αυτά τα γήπεδα κ.λπ. του δήμου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ακολουθήσουν κι άλλα φιλέτα-στρέμματα προς τυχόν άλλους σύγγαμβρους. Και να δούμε βέβαια πώς θα συνδυαστούν γήπεδα, όπερες κι αναψυκτήρια. Εχετε γεια, κύριε Λαζάνη. Πολύτιμο κομμάτι του Θεάτρου Τέχνης που αγαπήσαμε. Ευχαριστούμε. Γκρίνια για ανέχεια, αλλ’ αμέτρητα φέτος τα πάσης φύσεως θεάματα κι ακροάματα. Και μόνο οι «μουσικές σκηνές» ανταγωνίζονται σε αριθμό τα ελληνικά έργα. Θα κάτσω σπίτι / θ’ αράξω σπίτι / ούτε κι απόψε δεν πρόκειται να βγω – που τραγουδούσε κι ο Λουκιανός. Οι αρχαίοι (Ησίοδος, Ομηρος και βάλε), το έλεγαν αλλιώς: Οίκοι βέλτερον είναι, επεί βλαβερόν το θύρηφιν. Μ’ άλλα λόγια, καλύτερα σπίτι παρά ξεπόρτισμα. (Βλαβερόν, βλαβερόν το… θύρηφιν!) Ασε που έξω βρέχει βραβεία σαν χαλάζι τελευταία, θεατρικά και άλλα, και δεν ξέρεις καμιά φορά τι πέφτει στο κεφάλι σου. Καλά, χρυσέ μου κύριε Λούκο, τέσσερις μήνες για να ανακοινώσετε έναν «Απολογισμό» των Φεστιβάλ χωρίς έξοδα κι έσοδα; Χωρίς καν αριθμούς εισιτηρίων; Μόνο τα έσοδα ανά παράσταση και μια γενική σούμα θεατών (από Σχολείον ως Επίδαυρο!), δε λένε. Ασε που έτσι καθώς τα στείλατε εν φακέλω -και αιφνιδιαστικά- δεν είχαμε τη δυνατότητα να ρωτήσουμε και να ακούσουμε την απάντησή σας επί ζητημάτων τινών. Θέλει κι ο Απολογισμός τη συνέντευξη Τύπου του, όχι μόνο η ανακοίνωση του Προγράμματος. Προς τι αυτό το «κρύψιμο», όταν έχετε στο χέρι ένα τόσο επιτυχημένο κι ανανεωτικό φεστιβάλ, ακατανόητο. Τα αθηναϊκά θέατρα, εκτός του ότι βλαστημούν γενικά το γονιό τους με την αναδουλειά, κάτι έχουν ειδικά με τις μαμάδες φέτος: Μαμά έρχομαι, ο ένας, Σκοτώστε τη μαμά, ο άλλος, Συγγνώμη μαμά, ο τρίτος, Ο Γολγοθάς μιας ορφανής κι ανύπαντρης μητέρας πιο κει, Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου ο μπιτ βιβλικός, Motherland ο νεοελληνιστής. (Ετσι στη σειρά οι τίτλοι… σαν εργάκι μου κάνουν. Είναι κανείς να τ’ ανεβάσουμε;).