Οι Nouvelle Vague θα εμφανιστούν στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου και εμείς μιλήσαμε με τον Marc Collin ακριβώς ένα μήνα πριν, στις 15 Νοεμβρίου και, τι σύμπτωση, υπάρχει και τραγούδι τους για τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Συνεννοηθήκαμε με αγγλογαλλικά, και μέσα σε 15 λεπτά της ώρας είχαμε καλύψει δύο άλμπουμ, κυρίως το πιο πρόσφατο «Bande A part», σαν φόρο τιμής στην ομώνυμη ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Συνένοχος, ο Olivier Libaux, με στόχο την αναβίωση εφηβικών ακουσμάτων, από Clash και Cure μέχρι Joy Division και Depeche Mode, με περιτύλιγμα 50s και 60s. Οι οκτώ τραγουδίστριες της παρέας, έξι Γαλλίδες, μία Βραζιλιάνα και μία Νεοϋορκέζα, δεν διαθέτουν μόνο απίστευτες φωνές, αλλά δεν ακούνε και ποτέ τα πρωτότυπα κομμάτια που ερμηνεύουν. Αύριο θα βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη (Principal Club Theater) και την Παρασκευή στην Αθήνα, στο Gagarin 205 Live.
– Τώρα που το τελευταίο σας άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει από τον Ιούνιο, πώς νιώθετε για το νέο σας απόκτημα;
– Δεν ήταν και τόσο εύκολο να φανταστούμε τη συνέχεια της επιτυχίας του πρώτου μας άλμπουμ. Είναι αφάνταστα δύσκολο να ξεπεράσεις κάτι που θεωρείται ήδη τόσο επιτυχημένο. Γιατί δεν ήταν μόνο οι κριτικές, ήταν και οι πωλήσεις ανά τον κόσμο που μας έκανε αναπόφευκτα να σκεφτόμαστε, «τι άλλο μπορείς να κάνεις;»
– Τι… άλλο μπορέσατε να κάνετε;
– Να είμαστε τουλάχιστον καλύτεροι σε καλλιτεχνικό επίπεδο και πιο πλούσιοι σε παραγωγή και ήχο. Εγώ δηλώνω ευτυχής για το αποτέλεσμα.
– Η συνταγή παραμένει η ίδια; Εχετε προσθέσει νέα υλικά;
– Δεν θα πω ψέματα. Η συνταγή παραμένει η ίδια. Διανύουμε και πάλι την ίδια περίοδο μουσικά, εμπνεόμαστε και ερμηνεύουμε κομμάτια πανκ συγκροτημάτων. Αν έχει αλλάξει κάτι αυτό είναι η ενορχήστρωση των τραγουδιών.
– Παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που ακούμε ένα τραγούδι σας είναι αγνώριστο. Πώς καταφέρνετε να τα αλλάζετε σε τέτοιο βαθμό και όχι απλώς να τα διασκευάζετε;
– Σημασία έχει να βρούμε τον σωστό ερμηνευτή και να νιώθει ελεύθερος να δημιουργήσει.
– Πώς διασφαλίζετε την ίδια ατμόσφαιρα επί σκηνής;
– Οι ζωντανές μας εμφανίσεις έχουν αλλάξει ριζικά. Στο πρώτο μας άλμπουμ δίναμε συναυλίες με κιθάρες, φωνές και ένα keyboard. Ετσι ξεκινήσαμε. Τώρα είμαστε έξι πάνω στη σκηνή, ίσως και εφτά με το ακορντεόν, έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε με αληθινή μπάντα! Εχουμε περισσότερη ενέργεια και τρέλα απ’ ό, τι πριν.
– Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος σε μια συναυλία;
– Κανένας απολύτως. Φανταστείτε ότι αύριο πηγαίνουμε στη Σιβηρία. Το μόνο που φοβάμαι είναι το αεροπλάνο.
– Υπάρχει περίπτωση να εξαντληθούν τα κομμάτια που σας ενδιαφέρει να διασκευάσετε στο μέλλον;
– Η φιλοσοφία μας θα αλλάξει σίγουρα. Το τρίτο μας, πάντως, θα πρέπει να είναι και το τελευταίο μας. Δεν έχουν απομείνει πια και τόσα τραγούδια να ανακαλύψουμε. Ισως κάποια των Σεξ Πίστολς. Θα μου άρεσε να φτιάξω ένα σάουντρακ.
– Και η χειρότερη κριτική που γράφτηκε και ακόμη σας στενοχωρεί;
– Ευτυχώς δεν είχαμε πολλές αρνητικές κριτικές. Θυμάμαι όμως μία πολύ πικρόχολη κριτική που γράφτηκε στην Αγγλία, αν και δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο. Η ουσία ήταν ότι είμαστε δύο Γάλλοι που καταστρέφουμε τραγούδια της μετα-πανκ περιόδου σε ρυθμό μπόσα-νόβα. Αυτό όμως είναι αναληθές. Δεν υπάρχουν άγια ή θρησκευτικά κομμάτια. Αν σου επιτρέπεται να διασκευάσεις Μπιτλς, τότε γιατί να μην μπορείς να παίξεις με όποιον θες;