Για να ξεφύγει από την απομόνωση του συγγραφέα, ο 33χρονος Τουνά Κιρεμιτσί γυρνάει στη μουσική και ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με την «παλιά παρέα». «Με βοηθάει να ισορροπώ την αίσθηση της μοναξιάς», λέει. Ο Τουνά Κιρεμιτσί ξάφνιασε τους πάντες στην Τουρκία με το πρώτο του μυθιστόρημα («Ο δρόμος της μοναξιάς, μετ. Θ. Ζαράγκαλης, εκδ. Κριτική) που έχει ως ήρωες σύγχρονους ανθρώπους στη σύγχρονη πόλη. Ο Κιρεμιτσί δείχνει να εκφράζει το νέο κράμα εθνικού και διεθνούς στυλ στην Τουρκία.
– Μπορούμε να μιλήσουμε για το νέο αστικό μυθιστόρημα στην Τουρκία;
– Το σημαντικό είναι να έχεις κάτι να αφηγηθείς. Δεν είχε σημασία ο τόπος, μπορεί να είναι μία πόλη ή ένα χωριό στην Ανατολία. Δεν έχω προκαταλήψεις. Το δεύτερο μυθιστόρημά μου έχει ως φόντο την οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Τουρκία το 2001. Αναγκαστικά υπάρχει μία ιστορική διάσταση, αλλά το πολιτικό μυθιστόρημα δεν είναι η προτίμησή μου.
– Γιατί θέσατε τον ήρωά σας στο μεταίχμιο νεότητας/ωριμότητας, πατρότητας/έρωτα, φιλίας/μοναξιάς;
– Μου αρέσει να βάζω τους ήρωές μου στο μέσον δραματικών καταστάσεων. Πότε η νεότητα δίνει τη θέση της στη μέση ηλικία; Τι σημαίνει να είσαι πατέρας; Μπορεί η αγάπη και η φιλία να μας διασώσουν από τη μοναξιά; Αυτά είναι τα ερωτήματα που με βασανίζουν. Και που τα μοιράζομαι με τους αναγνώστες μου.
– Υπάρχει όμως και πολύ χιούμορ στο βιβλίο σας. Είναι κάτι νέο στην τουρκική λογοτεχνία;
– Η τουρκική λογοτεχνία πάντα είχε τη δική της αίσθηση του χιούμορ. Αρκεί να διαβάσετε τα βιβλία του Ahmed Hamdi Tanpinar ή του Resat Nuri Guntekin στις αρχές του 20ού αιώνα. Δυστυχώς, ο κόσμος τώρα τους ανακαλύπτει. Νομίζω ότι αν πεις μια λυπητερή ιστορία με εύθυμο τρόπο κάνει τη θλίψη πιο αληθινή. Είναι σαν ένας φίλος να σου διηγείται με χαμόγελο κάτι θλιβερό.
– Νιώθετε κομμάτι της Πόλης;
– Αν και γεννήθηκα στο Εσκίσεχιρ, οι ρίζες μου είναι στο Φατίχ, μία από τις παλιές γειτονιές στην Πόλη. Ισως γι’ αυτό αγαπώ ιδιαίτερα το ιστορικό κομμάτι της Ιστανμπούλ. Εκεί νιώθω σαν να γυρίζω σπίτι μου. Η Πόλη είναι η αντίθεση της Δύσης και της Ανατολής, όχι η σύνθεσή της. Η ενέργεια αναβλύζει από αυτές τις αντιφάσεις, που ο Ορχάν Παμούκ προσεγγίζει μοναδικά.
– Εσείς πώς αντιδράσατε με το Νομπέλ στον Παμούκ;
– Με έκανε ευτυχισμένο. Σαν να κέρδισε το βραβείο ένας συγγενής μου. Ο Ορχάν Παμούκ είναι ο απόλυτος συγγραφέας της Ιστανμπούλ. Η ίδια η πόλη καθώς αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με τα πρόσωπά της καταρρίπτει τη θεωρία περί «σύγκρουσης των πολιτισμών». Νομίζω αυτή τη διάσταση βράβευσε η Σουηδική Ακαδημία στο έργο του Παμούκ.
– Νιώθετε κομμάτι μιας οικουμενικής γενιάς;
– Οταν διαβάζω τη Ζέιντι Σμιθ τον Αλεν ντε Μπότον ή τον Πάνο Καρνέζη, νιώθω ότι δίνουμε κοινό όνομα στη μελαγχολία ή στο χιούμορ. Το ίδιο όταν διαβάζω Ασιάτες, όπως την Μπανάνα Γιοσιμότο ή τη Σαν Σα. Είναι φανερό ότι έχουμε διαβάσει τα ίδια βιβλία, έχουμε δει τις ίδιες ταινίες ή έχουμε τραγουδήσει τα ίδια τραγούδια. Εχουμε κοινές ελπίδες και κοινούς φόβους για τον κόσμο.
– Πώς σας υποδέχτηκε το τουρκικό κοινό;
– Το βιβλίο μου έγινε μπεστ σέλερ. Πήρα καλές κριτικές και το θετικό κλίμα λίγο – πολύ αιφνιδίασε όλους. Κανείς δεν φανταζόταν ότι ένας νέος συγγραφέας θα προκαλούσε τόση προσοχή. Ούτε εγώ το περίμενα από τον εαυτό μου. Αιφνιδιάστηκα!