Το γράψαμε στο εγγύς παρελθόν και επανερχόμαστε: η International Exposure του Ισραηλινού Χορού στο Τελ Αβίβ (7-10/12) είναι μια πρωτοβουλία του Κέντρου Χορού και Θεάτρου Σούζαν Ντελάλ. Το Κέντρο ιδρύθηκε το 1989 από τη λονδρέζικη οικογένεια Ντελάλ εις μνήμην της κόρης τους Σούζαν.
Με τη συμπαράσταση του Ιδρύματος Ντελάλ, του Δήμου του Τελ Αβίβ-Γιόφα, του υπουργείου Επιστημών, Πολιτισμού και Αθλητισμού και της Εταιρείας Γερουσάλμι επελέγη ο ιστορικός και εγκαταλειμμένος χώρος Νέβε Τζενέκ -κοντά στην παλιά πόλη Γιόφα- και τα κατάλοιπα/ερείπια ενός παρθεναγωγείου και μιας σχολής αρρένων. Σήμερα στεγάζει το Χορευτικό Συγκρότημα και το Σύνολο Μπατσέβα, το Χορευτικό Συγκρότημα Ινμπαλ Πίντο και το Θέατρο για Παιδιά και Νέους Ορνα Ποράτ. Το 1994 ξεκίνησε το πανόραμα του Ισραηλινού Χορού.
Το Κέντρο Ντελάλ διαθέτει ένα 22μελές Διοικητικό Συμβούλιο με έναν παρατηρητή και ένα νομικό σύμβουλο. Στο καλλιτεχνικό επιτελείο διευθυντής είναι ο πασίγνωστος φίλος των πάντων Γιαΐρ Βάρντι, υποδιευθυντής ο αεικίνητος Κλάουντιο Κόγκον και υπεύθυνη Διεθνών Υποθέσεων η αξιαγάπητη Ραχήλ Γκροντζινόφσκι. Ενα τρίο υπεράξιων εργατών της Τέχνης. Κοντά τους 17 ακόμη άτομα που, όλα, δουλεύουν νυχθημερόν για την άψογη λειτουργία του Κέντρου. Από το λογιστήριο στα ταμεία, από τους προγραμματισμούς στον ήχο και τους φωτισμούς, αυτά είναι: 17 άτομα! Το τονίζω.
Στο Τελ Αβίβ, λοιπόν, στο Σούζαν Ντελάλ και ξαφνικά ανακαλύπτω, σε συζήτηση με την καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας κ. Β. Μαραγκοπούλου, ότι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο άψογος σχεδιασμός και το πρότυπο στο οποίο θα έπρεπε να προσβλέπει το δικό μας ΥΠΠΟ εφόσον και όταν αναζητήσει μοντέλο για το δικό «μας» Κέντρο Χορού και Θεάτρου που εξηγγέλθη πριν από λίγο καιρό. Εδώ, στο Τελ Αβίβ, και όχι σε παρεμφερείς Οίκους ή Κέντρα Χορού και Θεάτρου της Εσπερίας.
Ο ίδιος ο χώρος συγγενεύει κλιματολογικά και αισθητικά με την Ελλάδα. Αίθρια και άτρια, κήποι και λιμνούλες, ανοίγματα για καφέ και εστιατόρια, δέντρα και περικοκλάδες μεσογειακές, παράλληλα με γραφεία, στούντιο, σκηνές (ιταλικές και «μοντέρνες»), χώροι χαράς και αισθητικής/πολιτιστικής απόλαυσης. Ναι, πράγματι, εδώ βρίσκεται το τέλειο πρότυπο για την ελληνική πρωτοβουλία.