Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δεν είναι σίγουρα ο παραδοσιακός παραμυθάς. Ειδικά τώρα που βάζει, για τρεις μόνο παραστάσεις (27, 28, 29 Δεκεμβρίου) «Παραμύθια στο μίξερ» στο Κέντρο Τεχνών στο ACS στο Χαλάνδρι με τη Νεανική Σκηνή από το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, ένα είναι μόνο σίγουρο: το χάπι εντ δεν είναι απαραίτητα αυτό που έχουμε πιστέψει ότι είναι. «Είναι λίγο «αναρχικός» ο τρόπος», λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, «κάποιοι άνθρωποι που παρακολούθησαν την παράσταση στη Θεσσαλονίκη είπαν ότι είναι μια πολιτική παράσταση, φτιαγμένη και για παιδιά».
Επικοινωνήσαμε μαζί του για να μάθουμε τι ακριβώς έχει βάλει μέσα στο… μίξερ. «Παραμύθια, γνωστούς μύθους, ιστορίες στις οποίες μπορεί να αναφερθεί κάθε παιδί και κάθε μεγάλος. Η ιστορία τους είναι τόσο οικεία, που έχουν φτάσει στο σημείο να βλέπουν τους ήρωες σαν συγγενείς τους», λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος που υπογράφει τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία, τη σκηνογραφία του έργου.
Ολοι οι πρωταγωνιστές έχουν ενταχθεί για πρώτη φορά στον ίδιο μύθο, «για να ζήσουν ξανά την ιστορία τους με άλλο τρόπο, συναντώντας ο ένας τον άλλον στη σκηνή σε μια παιδική παράσταση που διαβάζεται και από μεγάλους». Το ίδιο στοίχημα άλλωστε είχε βάλει και στη μεταφορά της Φρουτοπίας του Ευγένιου Τριβιζά σε μιούζικαλ, «αν και όπως και να ‘χει, άλλα στοιχεία αντιλαμβάνονται οι μεγάλοι και άλλα τα παιδιά». Τι να περιμένουμε αυτή τη φορά; Μια σπαρταριστή κωμωδία για όλη την οικογένεια ή έναν ύμνο στην ελεύθερη βούληση; «Θέλω να πιστεύω ότι είναι περισσότερο μια θεατρική πράξη που θυμίζει τσίρκο, μιούζικαλ, κωμωδία, παντομίμα, με αρκετά ποπ στοιχεία και κλασικές αναφορές». Κακές μητριές, πονηρές μάγισσες, ματαιόδοξες πριγκίπισσες, λύκοι, νάνοι, ιπποπόταμοι, κυνηγοί. Αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για ήρωες καρικατούρες. «Μπορεί να έχουν στοιχεία καρικατούρας σαν χάρτινοι ήρωες, αλλά έχουν περισσότερες συγκρούσεις από τους κανονικούς ήρωες. Κάποιοι ρόλοι, όπως η κακιά μητριά, είναι σίγουρα πιο καρικατούρα, όμως η Σταχτοπούτα είναι μια φυσιολογική κοπέλα που εργάζεται κι όταν ο πρίγκιπας την παρατάει, ιδρύει σύλλογο για να διώξει την μοναρχία». Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιχειρεί να δώσει άλλο τέλος στην ιστορία. «Μπορείς να παντρευτείς τον λύκο, γιατί το όνειρο δεν είναι πάντα το κορίτσι να παντρεύεται το αγόρι».
Μην παραξενευτείτε λοιπόν αν βλέποντας τα «Παραμύθια στο μίξερ» δείτε τον βάτραχο να μην θέλει να τον φιλήσει η πριγκίπισσα «γιατί του αρέσει που είναι βάτραχος, γι’ αυτό και ερωτεύεται μια αγελάδα. Μέσα από τις ανατροπές, η ζωή κάθε ήρωα διαμορφώνεται ακριβώς όπως θέλει να την ζήσει».
Η κίνηση χωρίς να απουσιάζει, δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οχι αυτή τη φορά. Οι ήρωες προτίμησαν να μιλήσουν από το να χορέψουν. «Ολη η παράσταση διαδραματίζεται σε ένα χρυσό πατάρι μέσα σε χρυσή κορνίζα, αν και τα κοστούμια είναι σύγχρονα». Παρελαύνουν έργα ζωγράφων του 20ού αιώνα, από Βαν Γκογκ μέχρι Ρέμπραντ και Καντίνσκι. «Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά ξέρουν τι βλέπουν, αλλά να έρθουν σε επαφή με σημαντικούς εικαστικούς καλλιτέχνες».
Ποιοι ήρωες έμειναν έξω από το μίξερ; «Διαλέξαμε τις ιστορίες που θεωρούνται κλισέ, ακριβώς επειδή είναι τόσο μεγάλη η ανατροπή για τα παιδιά που υπάρχει κίνδυνος να χάσουν τη ροή. Τελικά παρακολουθούν το μύθο σαν καινούργια ιστορία, παροτρύνοντας την Κοκκινοσκουφίτσα να παντρευτεί τον λύκο», λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έφτιαξε ένα έργο για μικρά και μεγάλα παιδιά, «από τριών μέχρι εξακοσίων». Παράλληλα ετοιμάζει δύο μπαλέτα για την Εθνική Λυρική Σκηνή, τις «Συλφίδες» για τον Φεβρουάριο και το «A little piece of America» για τον Απρίλιο. «Κάνω αγώνα μετ’ εμποδίων φέτος», θα πει. Και το χοροθέατρο Οκτάνα; «Μεγάλο εμπόδιο, δεν μπορώ να το υπερπηδήσω. Με δεδομένη την επιχορήγηση που πήραμε, αποφάσισα να γίνουν τα πράγματα από την αρχή, γιατί μόνο με καλές συνθήκες μπορώ να ξεκινήσω».