H περίφημη ηρωίδα του Δημήτρη Ψαθά oνειρευόταν να αποκτήσει ένα παιδάκι που θα είχε «μητέρα μια Μαντάμ Σουσού, πατέρα έναν Καντακουζηνό και πατρίδα του το Κολωνάκι».
Τι θα συνέβαινε όμως αν κάποια Χριστούγεννα γεννιόταν ένα παιδί αγνώστων μητρός και πατρός και με πατρίδα το Μολ; Οχι κατ’ ανάγκην το «Τhe» Mall του Αμαρουσίου, αλλά κάποιο από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα που σύντομα θα κατακυριεύσουν όλη την Ελλάδα. Εδώ και αιώνες, τα μωρά έχουν αποδείξει ότι είναι ικανά να γεννηθούν παντού και όχι μόνο στο μαιευτήριο: στο χωράφι, στο ταξί, στο καράβι, σε στρατόπεδα προσφύγων, στις ουρές μπροστά στα checkpoints στη Γάζα, σε έναν ταπεινό στάβλο στη Βηθλεέμ.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μια μικρή ανύπαντρη Μαρία από κάποια χώρα του Βορρά ή της Ανατολής, μια έφηβη κυνηγημένη από νονούς της νύχτας και δουλέμπορους, να γεννά το παιδί της σε μια γωνιά των υπόγειων του πάρκινγκ, στα έγκατα της «μολικής» γης, μακριά από το βλέμμα του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης. Τρομοκρατημένη από το βάρος της ευθύνης, παιδί η ίδια, το βάζει στα πόδια, χάνεται μέσα στο πλήθος, ξέροντας ότι το μωρό θα ζήσει, ότι κάποιος θα το φροντίσει.
Πράγματι κάποιοι θα το φροντίσουν. Οι σεκιουριτάδες, οι καθαρίστριες, οι ηλεκτρολόγοι, οι πωλήτριες, οι κοπέλες των ταμείων παίρνουν τη θέση των βοσκών της Ιουδαίας, αγκαλιάζουν το θνητό και όχι το θείο βρέφος, εκστατικοί γονατίζουν μπροστά στη μεγαλειώδη θνητότητα και την εκτυφλωτική ανωνυμία του.
Οι εργαζόμενοι στο Μολ συνέρχονται κρυφά στα σπλάχνα του κτιρίου, να αποφασίσουν αν θα φανερώσουν το παιδί, αν θα καλέσουν τον διευθυντή ασφαλείας που με τη σειρά του θα καλέσει την αστυνομία ή θα κρατήσουν τη γέννηση κρυφή. Κάποιο καμαράκι θα βρεθεί για να το κρύψουν, με ηχομόνωση για να πνίγεται το κλάμα, σκυλιά φύλακες θα το ζεσταίνουν με το χνώτο τους, όλοι θα το αγαπούν και θα το νοιάζονται εκ περιτροπής, κάποιοι θα το παίρνουν στο σπίτι τους την ημέρα του ρεπό και αυτό το μωρό δεν θα έχει δύο αλλά εκατοντάδες γονείς και αδέλφια που θα το παίζουν και θα το νανουρίζουν, θα το μάθουν γράμματα σπουδάγματα.
Μήπως αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν και, αν συμβαίνουν, παίρνουν το χαρακτήρα του «ιβέντ», τροφοδοτούν μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία, με συνεντεύξεις Τύπου, χάπενινγκ, τηλεοπτικές εκπομπές και με το χριστουγεννιάτικο μωρό να γίνεται η μασκότ του εμπορικού χωριού;
Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε φυλακές, σε νοσοκομεία, σε ιδρύματα, παιδιά που πέφτουν στη Γη σαν μετεωρίτες, από το πουθενά. Δεν αποκλείεται κάθε εμπορικό κέντρο να έχει το καλό στοιχειό του, ένα παιδάκι που θα βγαίνει να παίξει όταν τα φώτα χαμηλώνουν, που θα ξέρει τους διαδρόμους, τις κυλιόμενες κλίμακες, τις βιτρίνες, τις κάμερες και τις οθόνες σαν την παλάμη του χεριού του. Που δεν θα έχει αντικρίσει αληθινό ουρανό, αληθινό φως, αληθινά δέντρα, που δεν θα ξέρει τι είναι η λάσπη, η σκόνη και οι πέτρες, που όλοι θα το αγαπούν και ταυτόχρονα δεν θα το αγαπά κανείς. Μήπως αυτό το παιδί δεν είναι και τόσο φανταστικό;