«Δεν θέλει δύναμη… Σπρώξε μαλακά». Οι «2» μπορεί και να σμίξουν. Αυλαία. Το κοινό χειροκροτεί. Το κοινό του πολυτελούς Παλλάς, στο λαμπερό μέγαρο, στον θύλακα Μανχάταν, χειροκροτεί. Μεικτό κοινό, μεικτής θερμοκρασίας χειροκρότημα. Αμήχανο το νεοαστικό πλήθος κοντοστέκεται στο καλντερίμι της Βουκουρεστίου, μετά τη λήξη, κι έπειτα ξεχύνεται – ο καθείς στον καημό του, με τα στερεότυπα και τις προϊδεάσεις του. Κατηφορίζουμε κι εμείς την Πανεπιστημίου προς τα Εξάρχεια. Και αναλογίζομαι τι είδα.
Ο ολυμπιακός τελετάρχης Δημήτρης Παπαϊωάννου έστησε μια γλυκιά, θεμιτή παγίδα στο ανυποψίαστο κοινό: όποιος έβαλε τα καλά του και κατέβηκε στο Παλλάς για mega-θέαμα, αιφνιδιάζεται· δεν βλέπει θέατρο, δεν βλέπει χορό, δεν βλέπει μιούζικαλ· αντικρίζει ηλεκτρικά ταμπλό, μια ποπ πτήση, ένα υπαρξιακό τριπ.
Ο καημός του ενός ντύνεται electronica και βίντεο, όλα κυλούν και όλα γέρνουν, οι άνθρωποι τρέχουν και δεν αγγίζονται. Ανθρωποι αυνανίζονται μελαγχολικά ή γκροτέσκα, άνθρωποι σεξίζονται απελπισμένα, άνθρωποι αλληλοαπωθούνται και ερημώνονται. Τα μόνιτορ, τα μεγάφωνα και τα κινητά ορίζουν τον ρυθμό των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι είναι όλοι άντρες· μάλλον αγόρια, έφηβοι, άχρονοι Ντόριαν Γκρέι πεταρίζουν, 20-30 άντε 40 χρονών, φοράνε μιλιτέρ παντελόνια και φούτερ, το έχει τους χωράει σ’ ένα σακίδιο, σημειωματάριο, κινητό και iPod, τρέχουν σε σταθμούς μετρό, βιβλιοθήκες και λόμπι αεροδρομίων, μερικοί φορούν κοστούμια γραφείου. Ο άνδρας στο «2» είναι ευάλωτος και τρομαγμένος, είναι άντρας χωρίς θήλυ στη ζωή του, είναι θέσει ή δυνάμει γκέι.
Γκέι; Δηλαδή, πώς μιλά και για μένα; Κι όμως μέσω αυτής της γκέι συνθήκης, αυτής της έκκεντρης ανθρωπολογίας, ο Παπαϊωάννου κατορθώνει να μιλήσει συναρπαστικά, ειλικρινά και βαθιά για την υπαρξιακή συνθήκη των αστικών πληθυσμών σήμερα· για τη μοναξιά, τον καημό του ενός και τις ακατόρθωτες σχέσεις, για τη δύσκολη αγάπη. Το «δεν θέλει δύναμη» δεν είναι παραδοχή αδυναμίας, είναι κατορθωμένη γνώση, εμπειρία πόνου και επίνοια· είναι καταλλαγή και τάντρα, είναι ο ψίθυρος παρηγοριάς για τον γκρίζο αστό που τρέχει, πιέζει, μάχεται, σωρεύει, και διαρκώς διαψεύδεται. Δεν θέλει δύναμη, χρόνο θέλει· μια στιγμή εξαίρεσης από τον θλιβερό κανόνα της κατίσχυσης.
Ο Παπαϊωάννου, μετά τον αιθέριο, σκανδαλιστικά ντεμοντέ ρομαντισμό της Κατάληψης και της Μήδειας, μετά τον σκοτεινό λυρισμό των τραγουδιών του Ρ. Στράους, όταν σαγήνευε συμφοιτητές και υποψιασμένους, σαραντάρης πια, τροπαιούχος και σχεδόν εθνικός, επιστρέφει αμφιβάλλων και αναρωτώμενος. Το «δεν θέλει δύναμη» δεν είναι απάντηση, δεν περιέχει λύση· είναι απορία και ερώτημα – τουλάχιστον έτσι το ένιωσα εγώ, σε στιγμές συγκίνησης, όταν τα κορμιά έπεφταν και κυλούσαν, όταν οι techno λούπες του συνομήλικου Κωνσταντίνου Β. μού έφερναν ολοζώντανο τον έφηβο γιο μου: να το κοινό που μπορεί να νιώσει το «2»· είναι οι τινέιτζερ και οι είκοσι-τριάντα, όσοι ακόμη σπαταλιούνται υπέροχα.
Η λάμπουσα κατασκευή, η έξοχη χρήση χρωμάτων, φώτων και βίντεο, οι σφύζοντες ηθοποιοί, όλα εκβάλλουν σ’ ένα μοντέρνο ποτάμι εικόνων και αισθημάτων, σ’ ένα αφήγημα που αρθρώνεται αφαιρετικά, χωρίς λόγο, με ταμπλό βιβάν, μια όπερα χωρίς λιμπρέτο. Αυτό το θέαμα κατάγεται από την κουλτούρα του βίντεο και των άυλων έργων, από την κουλτούρα του Δικτύου και των ψηφιακών μέσων· είναι η πολύτροπη πρόζα του σημερινού κόσμου· ένα multimedia αφήγημα που χρησιμοποιεί εξαντλητικά όλη την ποπ εικονοποιία, περνώντας όμως πάνω από τα στερεότυπα της διαφήμισης και της reality ΤV.
Να, κι εδώ ακριβώς η γκέι μορφολογία του «2» διαφορίζεται ολοκληρωτικά από τα καλιαρντά της τηλεόρασης που σφυρηλατούν την καθημερινή λαλιά και το ήθος του αστικού πληθυσμού· οι στερεοτυπικές κωμωδιούλες του καναπέ και οι τηλεπαρλάτες, γραμμένες συνήθως από γκέι, βάζουν τις γυναίκες να κράζουν σαν κίναιδοι και εικονίζουν τους άντρες είτε σαν ξέσαλες είτε σαν αρσενικά ξόανα.
Στο «2» ο γκέι είναι άντρας· ανώριμος ενδεχομένως, έκπληκτο αγόρι ίσως, αλλά άντρας – δηλαδή ειλικρινής και ίσιος. Ταυτίζομαι ή συναισθάνομαι τους Ντόριαν Γκρέι του «2», βρίσκομαι εντός ή πλησίον της υπαρξιακής τους συνθήκης. Σιχαίνομαι τα τηλεκαλιαρντά που υποδύονται την κοινή ελληνική.
Τέλος. Καπνίσαμε στον βουερό πεζόδρομο, σκορπούσε το κοινό, περπατήσαμε, φάγαμε σε μια φοιτητική τρύπα με αιθιοπική τζαζ από το Broken Flowers. Αστοί. Ημασταν δύο. http://vlemma.wordpress.com