Είχε την τύχη να παίξει ζωντανά μπροστά στον πρόεδρο Κλίντον, κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα. «Ενας Ελληνας έπαιξε τζαζ σε έναν Αμερικανό», λέει ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Βασιλάκης. «Ισως αυτό να δείχνει την οικουμενικότητα της τζαζ». Εχοντας στο ενεργητικό του ξεχωριστό έργο ως μουσικός και ως καθηγητής, και σημαντικές διεθνείς εμφανίσεις και συνεργασίες, ο Δ. Βασιλάκης εμφανίζεται απόψε στο Bar Guru-Jazz Upstairs (Πλ. Θεάτρου 10) με ένα εξαιρετικό σχήμα: τον Γιώργο Κοντραφούρη στο πιάνο, τον K. Ζουγανέλη στο μπάσο και τον A. Κτιστάκη στα ντραμς. Ηταν και η αφορμή για να συνομιλήσει η «K» μαζί του.
– Μιλήστε μας για το είδος της τζαζ που παίζετε, για τον τελευταίο σας δίσκο
– Το στυλ ανήκει σε αυτό της μοντέρνας τζαζ με βάση το swing και το groove. Ο τελευταίος δίσκος: «Parallel Lines» είναι επηρεασμένος από τις τρίο ηχογραφήσεις του Sonny Rollins και σε αυτό το άλμπουμ έχω τον πιο σημαντικό σύγχρονο drummer: Jeff «Tain» Watts. Τον τελευταίο χρόνο κάνω φωνητικά στις ζωντανές εμφανίσεις μου παρουσιάζοντας jazz standards με άλλο πρίσμα καθώς εντάσσω και τον φωνητικό αυτοσχεδιασμό.
– Εχετε ξανασυνεργαστεί με τον Γιώργο Κοντραφούρη στο παρελθόν. Τι θα ακούσουμε απόψε;
– Με τον Γιώργο παίζουμε μαζί πάνω από 10 χρόνια! Είναι καταπληκτικός πιανίστας και οργανίστας και έχει αφομοιώσει με ένα δικό του τρόπο το swing και την τζαζ παράδοση. Ηταν ο πιανίστας στα 2 πρώτα άλμπουμ μου και έχει παίξει σε πολλά live μου σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Απόψε, λόγω και των ημερών, θα παίξουμε κυρίως αγαπημένα jazz standards, πολλά και με φωνή.
– Εκτός από το μουσικό σας έργο, διδάσκετε τζαζ στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας…
– Οπως έχω αναφέρει και παλαιότερα, υπάρχει αρκετό ταλέντο στην Ελλάδα, αλλά το πρόβλημα είναι η παιδεία. Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας όπου διδάσκω Θεωρία και Σύνολα Τζαζ, οι φοιτητές με εντυπωσιάζουν με την αγάπη που δείχνουν στην τζαζ και με τις ικανότητές τους, οπότε είναι ακόμη πιο λυπηρό το ότι δεν υπάρχει σωστή οργάνωση στο Τμήμα. Στην Ελλάδα είμαστε εγκλωβισμένοι στο εθνικ-λαϊκο-ποπ ιδίωμα που δεν αφορά κανέναν άλλο στον κόσμο εκτός από τους Ελληνες όταν τα σπάνε. Στα Βαλκάνια πριν από 2 χρόνια διαπίστωσα ότι είμαστε πολύ πίσω στη μουσική εκπαίδευση στην τζαζ, συγκριτικά με χώρες πολύ πιο αδύναμες οικονομικά, οι οποίες όμως σέβονται και εξελίσσουν τη δική τους μουσική παράδοση.
– Πώς βλέπετε την ελληνική σκηνή της τζαζ σήμερα, δεδομένου ότι βρίσκεται στη σκιά της ποπ, της ροκ, του λαϊκού τραγουδιού;
– Η ποπ, η ροκ και τα λαϊκά δεσπόζουν και είναι υπέροχα όταν παίζονται σωστά. Κι εγώ με τη ροκ άρχισα. Πάσχουμε από έλλειψη παιδείας, καθώς εξισώνουμε τα «μαγαζιά» με συναυλιακούς χώρους, το εκκωφαντικό ουρλιαχτό με τραγούδι και τον χαβαλέ, τα πιάτα και τα λουλούδια με το χειροκρότημα