Η ευρυμάθεια, η κομψότητα του ύφους και ο γλωσσικός του πλούτος καθορίζουν την πνευματική προσφορά του Μάριου Πλωρίτη στη δημοσιογραφία αλλά και, γενικότερα, στα ελληνικά γράμματα. Ο άνθρωπος με τις πολλές ιδιότητες (συγγραφέας, κριτικός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, δημοσιολόγος και δημοσιογράφος) έφυγε χθες το μεσημέρι από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν. Τους τελευταίους μήνες η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί εξαιτίας του καρκίνου από τον οποίο είχε προσβληθεί.
Ο Μάριος Πλωρίτης -το πραγματικό του όνομα είναι Μάριος Παπαδόπουλος- γεννήθηκε το 1919 στον Πειραιά από οικογένεια με φιλελεύθερες παραδόσεις και σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υστερα έφυγε στην Αγγλία και στην Αμερική όπου ασχολήθηκε με τη θεατρική τέχνη. Οι πρώτες δοκιμές του δημοσιεύτηκαν στο κατοχικό περιοδικό «Καλλιτεχνικά Νέα». Υπήρξε μέλος της ομάδας που περιστοίχισε τον Κάρολο Κουν στην ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης (1942), για το οποίο έκανε και την πρώτη του θεατρική μετάφραση («Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο), την οποία ακολούθησαν δεκάδες ακόμη. Οι μεταφράσεις του, που πλησιάζουν τις δύο εκατοντάδες, είναι, όπως επισημαίνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «πρότυπα θεατρικού ύφους, δραστικού λόγου και ρυθμού. Πρόκειται συνήθως για κυριολεκτικά αναπλάσεις των πρωτότυπων έργων με δημιουργική πνοή αξιοζήλευτη».
Ο Μ. Πλωρίτης μαζί με τους Αλ. Πατσιφά και Ν. Καρύδη ίδρυσαν την εκδοτική εταιρεία «Ικαρος» (1944), όπου εκδόθηκε και η μετάφρασή του «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή» του Ρίλκε, βιβλίο-οδηγός για πλήθος νέους. Το 1945 διηύθυνε το περιοδικό «Εβδομη Τέχνη». Από το 1945 έως το 1965 άσκησε τη θεατρική κριτική στην εφημερίδα «Ελευθερία» και ταυτόχρονα υπήρξε ένας από τους πρώτους που καθιέρωσαν την κριτική του κινηματογράφου στον ημερήσιο Τύπο. Το 1950 παντρεύτηκε την Ελλη Λαμπέτη, από την οποία χώρισε το 1953.
Περνώντας και από την «άλλη πλευρά της ράμπας» ο Πλωρίτης σκηνοθέτησε (1952 – 1962) 20 περίπου έργα με τους θιάσους Λαμπέτη – Παππά – Χορν, Κατράκη, Αλεξανδράκη, Κατερίνα, Κυβέλη κ.ά. Δίδαξε επίσης ιστορία θεάτρου και δραματολογία στη δραματική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης (1956 – 1967). Το 1957 μαζί με τον Θ. Κρίτα και τον Α. Βουσβούνη ίδρυσε την ετήσια έκδοση «Θέατρο», που επί 10 χρόνια αποτύπωνε τη ζωντανή πράξη όλου του φάσματος των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων κάθε χρονιάς. Το 1965 ο Πλωρίτης αποχώρησε από την «Ελευθερία» και άρχισε την πολύχρονη συνεργασία του με το «Βήμα», η οποία συνεχίστηκε ως το τέλος της ζωής του. Στη διάρκεια της δικτατορίας διέφυγε στο Παρίσι, απ’ όπου επέστρεψε το 1974.
Η προσφορά του Μάριου Πλωρίτη στον κριτικό και δημόσιο λόγο είναι ανεκτίμητη: καλλιέργησε από τους πρώτους τη μορφή του δοκιμίου στην εφήμερη κριτική του καθημερινού Τύπου και τη μορφή του πολιτικού δοκιμίου με θεμελιώσεις στηριγμένες στα πορίσματα της πολιτικής επιστήμης για την ανάλυση της επικαιρότητας. «Το γλωσσικό του όργανο», όπως σημειώνει και ο Κ. Γεωργουσόπουλος, «ήταν ένα από τα εντελέστερα των ελληνικών γραμμάτων». Η κηδεία του γίνεται σήμερα, στις 12 μ., από το Α΄ Νεκροταφείο.
Το έργο που άφησε
Από τις εκδόσεις «Καστανιώτη» κυκλοφορούν τα περισσότερα βιβλία του: «Ο πολιτικός Σαίξπηρ», «Ερως Ελευθερίας και Δημοκρατίας», «Μίμος και μίμοι», «Νέα Πολιτικά Α (1980-1984)», «Τέχνη, γλώσσα και εξουσία», «Της σκηνής και της τέχνης», «Το θέατρο στο Βυζάντιο». Από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» κυκλοφόρησαν τα βιβλία του «Μπρεχτ και Χίτλερ» και τα «Πολιτικά» Ι και ΙΙ. Τέλος, με κείμενά του συνέβαλε στους συλλογικούς τόμους «Ελλη Λαμπέτη» (εκδ. Ιτανος) και «Παξινού – Μινωτής» (Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης).