Και μόνο ο υπέρτιτλος «Λούφα και παραλλαγή» αποτελούσε εγγύηση επιτυχίας. Είκοσι δύο χρόνια μετά τη σάτιρα – σημείο αναφοράς του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου ο Νίκος Περάκης παρουσίασε τις «Σειρήνες στο Αιγαίο». Τα εισιτήρια εκτοξεύτηκαν στο 1.450.000, το α λα ραπ τραγούδι «Πάνω στην τρέλα μου» έγινε χιτ και η μόδα των «στολών παραλλαγής» απλώθηκε τάχιστα στις στρατιές των εφήβων – θεατών. Λίγους μήνες αργότερα η ΝΕΤ άρχισε να προβάλει την «κωμική σειρά» -όπως χαρακτηρίστηκε- «Λούφα και παραλλαγή», άσφαιρη εκδοχή της σπαρταριστής, κοινωνικά και πολιτικά, ταινίας του 1984. «Η Λούφα ήταν βιωματική ταινία και φόρτωσα όλες μου τις ενοχές στους φαντάρους που συνεργάζονται με τη χουντική τηλεόραση για να τη βγάλουν καθαρή… Με τα σημερινά παιδιά που υπηρετούν στη μεθόριο δεν έχω προβλήματα, ούτε άλλα απωθημένα», είχε δηλώσει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στην «Κ».
Μπορεί το βίωμα και η ενοχή να ήταν τα βασικά υλικά για ένα πρωτότυπο, μεστό, και ξεχωριστό, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Καθοριστικό, εν τέλει, στην καριέρα του Ν. Περάκη, για τον οποίο οι ίδιοι οι συνάδελφοί του λένε ότι ίσως είναι ο μόνος στην Ελλάδα που κατέχει τόσο καλά το metier του. Αν τα εισιτήρια είναι αδιάψευστος μάρτυς της επιτυχίας, τότε, ναι, οι «Σειρήνες στο Αιγαίο», ήταν η ελληνική ταινία της χρονιάς. Και να μην μελαγχολούμε, με την ανάμνηση του 1984. Τότε που ο Περάκης εκτός από τη γνώση είχε και θέμα και βλέμμα στην ελληνική κοινωνία και ανατρεπτικό πείσμα.