Και μετά τη δαπανηρή Θεσσαλονίκη ακολούθησε η πιο χλωμή, ίσως, Πολιτιστική Πρωτεύουσα στην ιστορία του θεσμού: η Πάτρα. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και στην περίπτωση της Πάτρας ο ήλιος δεν βγήκε ποτέ: βαριά σύννεφα εξαρχής με την παραίτηση Θάνου Μικρούτσικου (πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή) στο παρά ένα, πενιχρός προϋπολογισμός, πολιτικάντικες αψιμαχίες, ελάχιστα έργα υποδομής (μόνο το προκάτ «Εργοστάσιο Τέχνης» κληρονομείται στην πόλη), εκδηλώσεις της τελευταίας στιγμής που δεν φαίνεται να συγκίνησαν τους ίδιους τους Πατρινούς. Τα 100.000 και κάτι εισιτήρια που έκοψε η Πάτρα (συμπεριλαμβανομένων και των εκδηλώσεων του Καρναβαλιού) δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, αν σκεφθούμε ότι σε δέκα ημέρες το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προσέλκυσε τον ίδιο αριθμό θεατών. Οι εκδηλώσεις-κράχτες (μετακλήσεις Ρομπέρτο Μπενίνι, Χοσέ Καρέρας, Κίρι τε Κανάουα, Ερος Ραματσότι, έκθεση Ντα Βίντσι, κ.α.), «υποχρεωτικές» για επικοινωνιακούς λόγους, δεν βοήθησαν αναλογικά του κόστους τους. Η πικρή γεύση που αφήνει το 2006 για την Πάτρα μας αφορά όλους.
Το χλωμό αποτύπωμα της Πάτρας
45" χρόνος ανάγνωσης
