Η επικαιρότητα επιβάλλει μία παρένθεση στη ροή της κριτικής αποτίμησης. Εβδομήντα(!) συναυλίες και ρεσιτάλ ανακοίνωσε το ΥΠΠΟ σε συνεργασία με διάφορους φορείς για το φετινό «Ετος Μαρίας Κάλλας», τιμώντας την κορυφαία ντίβα της όπερας του 20ού αιώνα. Για το ποια παραμένει μέχρι σήμερα η συνεισφορά αλλά και η δύναμη του μύθου της ας αρκέσει η επισήμανση ότι στον άκρως ανταγωνιστικό στίβο του εμπορίου, αυτόν που όλοι κατανοούν, οι δικές της ηχογραφήσεις, μονοφωνικές, μισόν αιώνα αφότου πραγματοποιήθηκαν, παραμένουν σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πρώτη επιλογή. Εκτός συναγωνισμού, περισσότερο από Τοσκανίνι και Κάραγιαν…
Αυτή, λοιπόν, την κορυφαία μορφή αποφάσισε να τιμήσει το ΥΠΠΟ σε συνεργασία με τους περισσότερους πολιτιστικούς φορείς της χώρας διοργανώνοντας σειρά συναυλιών στην Αθήνα, λαμπρή βραδιά στο Παρίσι όπως επίσης διεθνή διαγωνισμό για τον ρόλο της Βιολέτας στην «Τραβιάτα» του Βέρντι. Καταιγισμός εκδηλώσεων, που μόλις σβήσουν τα φώτα θα ξεχαστούν. Ακριβώς όπως ξεχάστηκαν οι αντίστοιχες που είχαν πραγματοποιηθεί αρχές δεκαετίας του ’80 προς τιμήν της. Τότε σε ακριβώς ανάλογη εκδήλωση στη λαμπρή παρισινή Οπερα είχε τραγουδήσει η Αγνή Μπάλτσα. Τότε, στη νικήτρια διεθνούς διαγωνισμού στην Αθήνα είχε προσφερθεί παράσταση της «Τραβιάτας» στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Τι έμεινε από εκείνη την συναυλία στο Παρίσι; Ποιος θυμάται την ταλαντούχα χαριτωμένη ξανθιά Ρωσίδα νικήτρια του διαγωνισμού; Με ποιον τρόπο τίμησαν αμφότερες οι εκδηλώσεις την Κάλλας;
Ιδρυμα για την ντίβα
Εφ’ όσον η πατρίς αποφάσισε εκ νέου να τιμήσει την ντίβα, αντί όλων των εντυπωσιακών πλην όμως πυροτεχνημάτων, θα αποδεικνυόταν πολύ ουσιαστικότερη αλλά και προσοδοφόρα η ίδρυση ενός ιδρύματος για την Κάλλας σε κάποιο από τα τόσα νεοκλασικά που διαθέτει το ΥΠΠΟ στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Οχι μία αίθουσα που απλώς θα βγάζει την υποχρέωση ή ένα φιλότιμο, πλην ερασιτεχνικό προσκύνημα φίλων της όπερας. Αξίζει επιτέλους ένας οργανισμός και ένα οίκημα ικανό σταδιακά να προσελκύσει και να συγκεντρώσει εκθέματα απ’ όλο τον κόσμο. Ενας χώρος με αίθουσα προβολών και ακροάσεων των οπτικών και ηχητικών τεκμηρίων, με βιβλιοθήκη που θα περιλαμβάνει ό,τι έχει γραφεί για την Κάλλας, με κοστούμια και μακέτες σκηνικών, με ιστοσελίδα, πωλητήριο και ό,τι άλλο προβλέπει σήμερα ένα σύγχρονο μουσείο. Ενας χώρος που δεν θα αποτελεί τόπο λατρείας, αλλά θα έχει τα μέσα να δείξει σε όποιον το επιθυμεί γιατί αξίζει πράγματι να θυμόμαστε και να τιμούμε ακόμα τη Μαρία Κάλλας. Σε αυτήν, που τα χρόνια δεν ξεθώριασαν την προσφορά της, αξίζει κάτι που θα μείνει.