Οι ανθολογίες συγκροτημάτων και τραγουδιστών που κυκλοφορούν κατά κόρον σε cd, μοιάζουν με καρτ-ποστάλ από το παρελθόν! Αν δεν γνωρίζεις τον καλλιτέχνη που ανθολογείται στο «best of» τότε η καρτ-ποστάλ είναι σχεδόν κενή – κάτι σαν τη ζωγραφική όπου ενώνεις κουκκίδες με το μολύβι: ακούς τα κομμάτια, γνωρίζεις τον καλλιτέχνη και οι εικόνες συμπληρώνονται σιγά σιγά…
Αν, όμως, είσαι εξοικειωμένος με το περιεχόμενο, τότε η καρτ-ποστάλ είναι φορτωμένη εικόνες και χρώματα (μην πω και μυρωδιές!). Σ’ αυτήν την περίπτωση «αποστολέας» είναι ο ίδιος ο εαυτός σου: Περνάνε από μπροστά σου όσα έζησες, ακούγοντας τα τραγούδια στον καιρό τους. Ακούω το πρώτο από τα τέσσερα cd του «Weller Hit Parade» (αυτό που καταγράφει την πορεία των Jam) και από μπροστά μου περνάνε οι φωτογραφίες των Jam που έβγαλε ο Περικλής Μπούτος στο θρυλικό κλαμπ «Marqee», τα πρώτα τεύχη του «The Face», ένα γκοφρέ ριγέ σακάκι, ίδιο με του Γουέλερ, που αγόρασα το 1981 στο Παρίσι…
Ακούω το τρίτο cd, που περιέχει τα πρώτα τραγούδια της σόλο καριέρας του Πολ Γουέλερ και βρίσκομαι, κατακαλόκαιρο του 1995 στην έρημη Αθήνα… Εμενα με μια ζωγράφο τότε, πανέμορφο κορίτσι και λιγομίλητο, έξω έσκαγε ο τζίτζικας, εγώ έπαιζα συνέχεια στην κιθάρα το «You Do Something To Me» και εκείνη μου έλεγε πως ήθελε να πάει κάπου στην Καραϊβική, να ζήσει μεγάλες περιπέτειες και να ζωγραφίσει με πάθος (τελικά τα κατάφερε και πήγε στην Τζαμάικα…).
…Βάζω να ακούσω το «The Best Of Depeche Mode» και τη σκέψη μου διαπερνάνε εικόνες και πρόσωπα που, ομολογουμένως, είχα καιρό να κεντράρω επάνω τους. Βρίσκομαι πίσω στη δεκαετία του ’80, ο Νίκος Μουρατίδης ξεσαλώνει στην πίστα, ο Δαβαράκης πόρτα στο «Εργοστάσιο», ένα κλαμπάκι με μαυροντυμένα παιδιά, που το λέγανε «Οmni», το Καλλιμάρμαρο στις 26 Ιουλίου 1985, όταν γινόταν το «Rock in Athens» της Μελίνας, με τους Depeche Mode να κερδίζουν τον σεβασμό μου, χάρη στην καταιγιστική τους εμφάνιση αμέσως μετά τους Stranglers.
Μετά, καλοκαίρι του ’94, κατεβαίνουμε με ένα νοικιασμένο αμάξι από το Σαν Φρανσίσκο στο Λος Αντζελες για τον τελικό του Μουντιάλ, Βραζιλία – Ιταλία, και ακούμε συνέχεια εκείνο το υπέροχο «Ι Feel You» – κάτι σαν ο Τζόνι Κας να τραγουδάει με τους The Jesus And Mary Chain…
«Να περνάτε καλά..!»
Μέχρι να επιστρέψω από εκείνο το μακρύ ταξίδι στις ΗΠΑ η χάρη του Moby είχε φτάσει μέχρι εδώ και, στο τέλος του 1995, η Αθήνα χοροπηδούσε με το «Feeling So Real».
Οι στρατιές των 25χρονων, που είχαν «εκπαιδευτεί» στο «ΚΛΙΚ» του Κωστόπουλου και στο «01» του Τσαγκαρουσιάνου, έβγαιναν μπροστά για να επιβάλουν ένα νέο lifestyle που, εν ολίγοις, έλεγε ότι μπορείς να ξεσαλώνεις τα βράδια και να κάνεις όσες τρελίτσες θέλεις, αρκεί να περνάς απαρατήρητος τη μέρα, να έχεις μια δουλίτσα σε καμιά τράπεζα ή καμιά εταιρεία χωρίς να δίνεις δικαιώματα, να μένεις ακόμη με τους γονείς σου, αλλά να έχεις ανησυχίες για το περιβάλλον… μέχρι εκεί όμως! Ολα τα άλλα τα κατάπινε η πολιτική ορθότητα, που έκρυβε μέσα του αυτό το lifestyle, το οποίο εκφράστηκε τέλεια με τη φράση – κλισέ, που λανσάρησαν οι προαναφερθέντες 25χρονοι, όταν άλωσαν τα ΜΜΕ της εποχής: «Να περνάτε καλά, ό,τι κι αν κάνετε!». (Οι συνέπειες αυτού του κλισέ είναι βαρύτατες – μπορεί να σου το βεβαιώσει οποιοσδήποτε ταξιτζής έχει δέκα ώρες στο τιμόνι και, ξαφνικά, ακούει από το ραδιόφωνο κάποιον/α να εκστομίζει αυτήν τη φράση).
Ο Moby… στο σκοτάδι!
Εν πάση περιπτώσει, ακούγοντας το cd μου ήρθε στο νου ο χαμός που γινόταν στην πλατεία Ασωμάτων, στον λόφο του Στρέφη, στου Ψυρρή, στα βόρεια προάστια, στην παραλία, παντού όπου διείσδυσε αυτό το νέο δόγμα, και όπου ο Moby ήταν το χαρακτηριστικό soundtrack. Η χορτοφαγία, η φιλοζωία και η τεχνολογία ήταν τα μεγάλα όπλα του και το ανακάτεμα περίτεχνων ποπ μελωδιών με τρελά μπιτ το καλύτερο χαρτί του, μαζί με το εν γένει πνεύμα των τραγουδιών του που ταίριαζε γάντι με το life style δόγμα που λέγαμε.
…Στις 14 Ιουλίου 1996 ο Moby ήρθε να επιβεβαιώσει τον θρίαμβό του αυτοπροσώπως, παίζοντας στη Δραπετσώνα, στην Αποβάθρα 3, όπου είχε γίνει το τριήμερο φεστιβάλ «Rock of Gods». Η εμφάνισή του ήταν ένας δυναμίτης και άναψε μεγάλη φωτιά στο κοινό!
Αμέσως μετά, βρέθηκα σ’ ένα κακοδιατηρημένο κτίριο, στην άκρη της αποβάθρας, που είχε μετατραπεί, όπως όπως, σε χώρο καμαρινιών, για μια συνέντευξη που είχαμε κανονίσει. Μια άλλη Μελίνα, που δούλευε στην παραγωγή του φεστιβάλ, με οδήγησε, από μια σκάλα που έτριζε, στον πάνω όροφο του εγκατελειμμένου κτιρίου, όπου θα γινόταν η συνέντευξη. Ανεβήκαμε, άνοιξε μια πόρτα και πέσαμε πάνω σ’ έναν τοίχο από… σκοτάδι! «Ρε συ Μελινάκι, άναψε κανένα φως, να βλέπει κι ο άνθρωπος όταν έρθει για τη συνέντευξη», είπα ξαφνιασμένος και μεγαλοφώνως.
«Σσσσς!», με αποπήρε εκείνη, «είναι ήδη εδώ και σε περιμένει και δεν θέλει φως επ’ ουδενί – είναι λίγο περίεργος μ’ αυτό!». «Εχω φακό, να τον ανάψω;». «Δεν θέλει ούτε φακό!», με αποπήρε αυστηρά.
Οντως ήταν κάπου καθισμένος, μια σκιά στο σκοτάδι. Κάθησα πιο εκεί, πάτησα το κουμπάκι στο μαγνητόφωνο κι αρχίσαμε να μιλάμε. Βασικά μού την έσπαγε το σκοτάδι, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα παρανοϊκά, στο μεταξύ, μετά από κανά δεκάλεπτο, ξεκίνησε και η εμφάνιση του Ιγκι Ποπ, που έκλεινε το φεστιβάλ,. ..πήρα ξαφνικά το μαγνητοφωνάκι και μαυροντυμένος όπως ήμουν, την έκανα μέσα στο σκοτάδι απαρατήρητος με ελαφρά πηδηματάκια, ενώ ο Moby μίλαγε χαμηλόφωνα για τα δικαιώματα των ζώων…
Εν κατακλείδι…
Αυτά για τις «καρτ-ποστάλ»! Επί του περιεχομένου, τώρα. Το τετραπλό cd του Πολ Γουέλερ είναι μόνο για άρρωστους! Τα 67 τραγούδια που περιέχει δικαιολογούν τον τίτλο «Hit Parade», αφού όλα είναι χιτ με τον τρόπο τους, αδικούν όμως τον συνθέτη Γουέλερ, υπό την έννοια ότι κανείς δεν (θα έπρεπε να) αντέχει σήμερα 18 τραγούδια των Style Council στη σειρά, ενώ είναι αμφίβολο αν χρειάζονται σε μια ανθολογία, 28 ολόκληρα κομμάτια από τη σόλο καριέρα του (1992 ώς σήμερα).
Αν αυτό το «Hit Parade», περιοριζόταν σε δύο αντί για τέσσερα cd, τότε θα έλεγα πως είναι απαραίτητο για κάθε μουσικόφιλο.
Πράγμα που ισχύει για το εξαίρετο «The Best Of Depeche Mode, vol. 1»! Περιέχει, χωρίς καμιά χρονολογική σειρά, 18 από τα σχεδόν πενήντα single, που έχουν κυκλοφορήσει οι Depeche Mode στα 25 χρόνια τής μέχρι σήμερα καριέρας τους και μέσα από αυτά, καταγράφεται όλη η διαδρομή και το έργο τους, οι φωτεινές και οι σκοτεινές πλευρές τους, το αστείρευτο συνθετικό ταλέντο του Μάρτιν Γκορ, η «ενηλικίωση» του Ντέιβ Γκέιχαν και ο τρόπος με τον οποίο αποδομεί τη μια «εικόνα» του μετά την άλλη και, τέλος, εδώ καταγράφεται πως οι Depeche Mode είναι κάτι σαν οι Rolling Stones της γενιάς τους, πάντοτε παρόντες, πάντοτε στο ψάξιμο και πάντοτε εξαιρετικά δημοφιλείς (όπως απέδειξε και το πέρασμά τους από τη Μαλακάσα, το καλοκαίρι του 2006). Και εκείνο το «vol.1» στον τίτλο, προφανώς σημαίνει πως θα λάβουμε και άλλες καρτ-ποστάλ από αυτούς, οσονούπω.
Τέλος, το «Go – The Best Of Moby» περιέχει 15 τραγούδια, χωρίς να παραθέτει και πολλές λεπτομέρειες γι’ αυτά. Μόνο οι τίτλοι – κάτι σαν κατάλογος από ringtones! Εννοείται πως ο καθένας γνωρίζει και ξανακούει ευχάριστα τα τραγούδια του Moby, σαν το «Νatural Blues», το «We Are All Made Of Stars», ή το «Feeling So Real», αλλά κατά παράδοξο τρόπο ο καλλιτέχνης έχει αφήσει από έξω αρκετές λαμπρές στιγμές του, σαν την εξαίρετη διασκευή του «That’s When I Reach For My Revolver» και οτιδήποτε άλλο από τη δισκογραφία του τείνει να… ροκάρει. Αντιθέτως, περιλαμβάνει μερικά πλαστικοποιημένα φληναφήματα, σαν τα ντουέτα με την Ντέμπι Χάρι και τη Μιλέν Φάρμερ και σαν το «James Bond Theme», που όσο και να τα «χρυσώσεις», είναι προφανές ότι φλερτάρουν με ένα ακροατήριο που θέλει τη μουσική σε δεύτερο πλάνο στη ζωή του…
Επιπλέον, από ό,τι βλέπουμε στις φωτογραφίες του cd, o Μoby πλέον δεν τη βγάζει στο σκοτάδι, αλλά ποζάρει υπομονετικός και χαμογελαστός, λουσμένος στο φως των προβολέων…