Γυναίκες τραγουδούν τη νέα εποχή

Γυναίκες τραγουδούν τη νέα εποχή

5' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για πολλούς, τα κορίτσια που γράφουν και τραγουδούν τα τραγούδια τους, είναι μια ξεχωριστή υποκατηγορία στη δισκογραφική φιλολογία. «Γυναίκες τραγουδοποιοί», «τα κορίτσια του ροκ» και άλλες ταμπελίτσες τις ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο σώμα της μουσικής, όπως ακριβώς γίνεται και στις άλλες εκφάνσεις της ζωής, π.χ. «γυναίκες σκηνοθέτες», «γυναίκες πολιτικοί» κ.λπ. Για μένα και ειδικώς όσον αφορά τη μουσική, τα πράγματα δεν είναι έτσι! Οι γυναίκες τραγουδοποιοί/τραγουδίστριες είναι, μέσα μου, ενσωματωμένες στο εν γένει τοπίο της μουσικής και το μόνο που τις ξεχωρίζει είναι η στιγμή που έσπασαν το περίβλημα και βγήκαν μπροστά. Η στιγμή είναι το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’60, τότε ένας κόσμος ασπρόμαυρος, συντηρητικός, ανδροκρατούμενος και λευκοκρατούμενος, κατέρρευσε σαν τα τείχη της Ιεριχούς, μόλις ακούστηκε ο γκαζωμένος ήχος μιας ηλεκτρικής κιθάρας Fender Stratocaster! Τριγύρω ο κόσμος άλλαζε σε όλα τα επίπεδα, αλλά η «πολιτική του δρόμου» και η μουσική ήταν τα δύο «γήπεδα» που τραβούσαν πιο εύκολα, όποιον ήθελε να συμμετάσχει σε εκείνο το παγκόσμιο πάρτι ανατροπών.

Δίπλα στους παραδοσιακούς συνθέτες και τραγουδοποιούς, όρθωσαν την τραγουδοποιία τους χίπιδες, καουμπόιδες, ναρκομανείς, φοιτητές αστρονομίας και καλών τεχνών, ιεροκήρυκες, ομοφυλόφιλοι, ποιητές, μαύροι, τυφλοί, κεφτεδοειδείς χοντροί και άχαροι ψηλοί. Ολοι όσοι υπό τις προηγούμενες συνθήκες, δύσκολα θα ανέβαιναν στο πάλκο, βρέθηκαν καταμεσίς ενός κόσμου που δίψαγε να απορροφήσει τη «φωνή» τους, ενός κόσμου που άλλαζε ραγδαία, αλλά που «για 15 λεπτά», χώραγε την τέχνη τους. Και ένα τόσο «δημοκρατικό» κόλπο, όσο η ροκ κουλτούρα, που άφηνε χώρο για τον κάθε… πικραμένο, δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορες τις γυναίκες, που εκείνη τη στιγμή άνοιγαν το στόμα τους για να πουν για πρώτη φορά πράγματα που ο προηγούμενος κόσμος δεν μπορούσε καν να διανοηθεί ότι λέγονται δημοσίως…

Τα ονόματα των κοριτσιών που, από τότε, κέρδισαν τον κόσμο με τα τραγούδια τους, είναι εκατοντάδες, αλλά μερικά μόνο από αυτά τα ονόματα είναι αρκετά για να επιβεβαιώσουν τον ισχυρισμό ότι έχουν καθορίσει τον μουσικό μας κόσμο, όσο οποιοσδήποτε καλός τραγουδοποιός, ανεξαρτήτως φύλου: Αρίθα, Κάρολ Κινγκ, Τζόνι Μίτσελ, Λόρα Νίρο, Πάτι Σμιθ, Κέιτ Μπους, Τζόαν Αρματρέιντινγκ, Κρίστι Χάιντι, Τζάστιν Φρίσμαν, Κιμ Ντιλ, Σέριλ Κρόου, Αλάνις Μορισέι, Τζούελ…

Η λεγόμενη έκρηξη του πανκ, το 1977, έδωσε βήμα σε ακόμη περισσότερα κορίτσια η δεκαετία του ’90 «νομιμοποίησε» ακόμη πιο πολύ τις γυναίκες τραγουδοποιούς, αφενός γιατί το σήκωνε το κλίμα της εποχής και αφετέρου γιατί η ψηφιακή τεχνολογία έκανε πιο εύκολη για τον καθένα την ηχογράφηση των τραγουδιών του και, τέλος, η τρέχουσα εποχή της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού, έβγαλε ακόμη περισσότερες τραγουδοποιούς στο προσκήνιο.

Τι έκανε ο Ραβί Σανκάρ στο Τέξας;

Παράγωγα αυτής της σύγχρονης πραγματικότητας είναι οι τρεις δίσκοι που κυκλοφόρησαν προσφάτως από ισάριθμες δεσποινίδες.

Η Νόρα Τζόουνς, 27 χρόνων ζει στη Νέα Υόρκη, η μάνα της είναι Αμερικάνα, ο πατέρας της Ινδός και ο παραγωγός που την ανέδειξε ήταν Τούρκος! Μεγάλωσε στο Τέξας, χωρίς να βλέπει ποτέ τον πατέρα της που είναι ο διάσημος δεξιοτέχνης του ινδικού σιτάρ, Ραβί Σανκάρ και, τινέιτζερ ήδη, διοχέτευσε τον εσωτερικό της κόσμο, στη μουσική. Στα 22 της ντεμπουτάρησε στη δισκογραφία με το «Come Away With Me», που ακολουθήθηκε δύο χρόνια αργότερα από το «Feels Like Home». Αμφότεροι οι δίσκοι ήταν παραγωγές του σπουδαίου (Τούρκου την καταγωγή) Αρίφ Μαρντίν. Μαζί οι δύο δίσκοι πούλησαν 31 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και απέφεραν στην Τζόουνς μια αγκαλιά βραβεία, καταξιώνοντάς την σαν μια σύγχρονη σταρ και ανοίγοντάς της τον δρόμο για να κάνει ό,τι θέλει. Ετσι παίζει, μεταμφιεσμένη, στο πανκ συγκρότημα El Madmo, δοκιμάζει στο σινεμά σαν ηθοποιός, κάνει συνεργασίες με τους Foo Fighters, κ.ά.

Το καλοκαίρι του 2006 ο Αρίφ Μαρντίν μας άφησε χρόνους, παίρνοντας μαζί του όλα εκείνα τα μυστικά της τέχνης του παραγωγού δίσκων, που κατείχε τόσο καλά και που τα είχε διοχετεύσει σε παραγωγές για την Αρίθα Φράνκλιν, την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, τους Rolling Stones, τους Bee Gees, τον Γουίλι Νέλσον και, φυσικά, στους δύο φορτωμένους με χρυσάφι και πλατίνα δίσκους της Νόρα Τζόουνς. Η οποία κάνει το λάθος να αναθέσει την παραγωγή στον μπασίστα και σύντροφό της Λι Αλεξάντερ, αλλάζοντας τελείως την κατεύθυνση που είχε πάρει η καριέρα της. Τα τραγούδια της δεν είναι άσχημα, παραπέμπουν όμως διαρκώς σε κάτι, άλλοτε στην Εμιλυ Χάρις, άλλοτε στον Τομ Γουέιτς, φλερτάρουν με την κάντρι, αλλά έχουν απόηχους από τη ζωή στη μεγαλούπολη και, τελικώς, στερούνται αυτού που απλόχερα τους έδινε ο εκλιπών παραγωγός: στυλ! Δυο τρεις φορές, όταν η ίδια διαολίζεται με το αρμόνιο και τραγουδά μπροστά από μια ηλεκτρική μπάντα, το βρίσκει με επιτυχία, αλλά όλος ο υπόλοιπος δίσκος σε κάνει να θες να ακούσεις κάτι άλλο.

Η επίσης 27χρονη Αγιο, δείχνει να γιορτάζει διαρκώς τις ιδιαιτερότητες της πολυεθνικής της ρίζας, εξ ου και ο παρθενικός δίσκος με τα τραγούδια της ονομάζεται «JoyFul»! Γεννήθηκε στην Κολωνία της Γερμανίας, ο πατέρας της είναι από τη Νιγηρία και η μάνα της τσιγγάνα από τη Ρουμανία! Οταν έγινε 6 χρόνων, η μητέρα της κλείστηκε σε ιδρύματα για να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη… Η Αγιο κατέφυγε στη μουσική και, στα 14, έπαιζε βιολί, πιάνο και κιθάρα. Αρχισε να γράφει τραγούδια, στα 20 έφυγε από τη Γερμανία, πήγε στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου πριν από ένα χρόνο έγινε μητέρα και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει τον δίσκο της! Συνεργάστηκε με τον ταλαντούχο παραγωγό Τζέι Νιούλαντ, που έντυσε τα ευαίσθητα κομμάτια και τη ζεστή φωνή της με ένα ηλεκτροακουστικό γκρουπ, με έναν ήχο που δεν δικαιολογεί τίποτε, δεν έχει νιγηριανές ή ρουμάνικες αναφορές, αλλά υπηρετεί με τη συγκρατημένη του κοσμικότητα, μια τραγουδοποιό του κόσμου, μια φωνή με χαρακτήρα, 12 τραγούδια με ιδιαίτερο στυλ.

Αυτό το ιδιαίτερο στυλ το έχει πολύ καλά και η νεότερη εκ των τριών, η 24χρονη Εϊμι Γουαινχάουζ, που είναι και η μόνη που δεν έχει πολυεθνική καταγωγή. Μεγάλωσε όμως στο βόρειο Λονδίνο, δίπλα στο πακιστανάκι, στο ισπανάκι και στο κυπριωτάκι της παρακάτω γωνίας και αυτός ο πολυπολιτισμός έχει βρει χώρο στην καλλιτεχνική της υπόσταση ακριβώς δίπλα στον ατίθασο χαρακτήρα των στίχων της. Την «παρανοϊκή» εφηβεία της στην καρδιά του «global» Λονδίνου, την κατέγραψε στο πρώτο άλμπουμ της «Frank», που εντυπωσίασε και έγινε πλατινένιο, κάνοντας την Εϊμι πρόσωπο της ημέρας και τους κριτικούς να τη στολίζουν με διάφορα «η νέα Αρίθα Φράνκλιν» κ.λπ.

Στον δεύτερο δίσκο της «Back To Black», χρειάστηκαν μόνο 32 λεπτά μουσικής για να πείσει τους πάντες ότι πρόκειται για φαινόμενο. Η «μαύρη» φωνή της εντυπωσιάζει, ο σόουλ αποχρώσεων ήχος της ταιριάζει γάντι και η τραγουδοποιία της σε κάνει και αναρωτιέσαι πώς αυτό το πιτσιρίκι γράφει με τόσο σθένος και όραμα, κατά περίπτωση.

Ελα να πάμε στο νησί

Ως εκ τούτου, τον δίσκο τις Εϊμι Γουαϊνχάουζ τον ακούω συνέχεια! Και περιμένω με περιέργεια να δω πώς θα μεγαλώσει μέσα στη δισκογραφία.

Περιμένω και τη Νόρα Τζόουνς, που μοιάζει να ψάχνει δρόμο (και παραγωγό!), αν και δεν ανησυχώ: με καμιά πενηνταριά εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα το κορίτσι δεν κινδυνεύει!

Οσο για την Αγιο… Με την Αγιο θα ήθελα να πάω διακοπές! Οχι τίποτε σπουδαίο, καμιά δεκαριά μέρες σε ένα ψαροχώρι, να κάνουμε πλάτσα – πλούτσα στο νερό, να τρώμε φρούτα και θαλασσινά, το πρωί να με ξυπνάει με τη φωνή και την κιθάρα της, με το «And It’s Supposed To Be Love» της Αμπι Λίνκολν και, αργά μέσα στη νύχτα να με στέλνει για ύπνο με το υπέροχο δικό της «Down On My Knees»…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή