Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης προσκάλεσε την ομάδα Lines Ballet του Αλόνσο Κινγκ που εδρεύει στον Αγ. Φραγκίσκο της Καλιφόρνιας και ιδρύθηκε 25 χρόνια πριν. Ο ιδρυτής-χορογράφος διαθέτει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό με δεκάδες βραβεία, τιμητικούς τίτλους, διακρίσεις και ιδιότητες. Μία από τις πιο τελευταίες, ο διορισμός του ως δασκάλου αφρο-αμερικανικής χορογραφίας στο Kennedy Center της Ουάσιγκτον. Επόμενο, λοιπόν, η εννεαμελής ομάδα του να μην είναι μεν διεθνής ή πολυπολιτισμική αλλά… πολύχρωμη, πανέμορφη και με χορευτές που το μικρό τους όνομα είναι Αΐσα ή Ρικάρντο. Το ότι και οι 9 υπήρξαν υπέροχοι είναι μάταιο να το αναφέρει κανείς. Με την άψογη και πολύπλοκη νεο-κλασική τους παιδεία -οι περισσότεροι έχουν περάσει από σχολές ή συγκροτήματα όπως το Νιου Γιορκ Σίτι Μπαλέ, τα Μπαλέτα Τζόφρεϊ ή του Σαν Φρανσίσκο- έχουν ερμηνεύσει έργα των Μπαλανσίν, Ρόμπινς, Τιούντορ, δηλαδή της στιβαρής αμερικανικής Σχολής. Στην οποία ο Κινγκ προσθέτει και μια ιδιάζουσα πλαστικότητα, αλλά με πολλαπλές γωνιώδεις χρήσεις των άνω και κάτω άκρων.
Το δίπτυχο πρόγραμμα αποτελούσαν το μπαλέτο «Μετανάστευση» («Η Ιεραρχική Μετανάστευση των Πουλιών και των Θηλαστικών») και το «Moroccan Project». Στο πρώτο το sound-track περιλάμβανε και σφυρίγματα, κοάσματα, κελαϊδισμούς διαφόρων πτηνών, ενώ το δεύτερο βασιζόταν αποκλειστικά σε ένα μοντάζ με κρουστά της Γκνάουα (Γουινέα), τραγούδια Βεδουίνων, Σάαμπι, Βερβέρων, Εβραίων, μουσικές από το Μαρακές (ανδαλουσιανή και φλαμένκο) αλλά και Ταξίμ. Δυστυχώς οι χορογραφίες ήταν πανομοιότυπες. Το ίδιο στυλ, το ίδιο ύφος, οι ίδιες κινησιολογικές και βηματολογικές προτάσεις, τα ίδια σχεδιαγράμματα. Ιδιαιτερότητα αποτέλεσε το ότι τα σύνολα σπάνια χόρευαν ως «σύνολα» -σε ομοειδείς χορογραφικές εκφάνσεις- αλλά κυρίως ως μονάδες. Ο Κινγκ χειρίστηκε τα ποικίλα στην ουσία αραβικά μοτίβα και θέματα περισσότερο σαν ένα γοητευτικό ethnic play-back χωρίς να φανούν φιλοσοφικές, πολιτισμικές ή αισθητικές αναπλάσεις όπως σε προεκτάσεις που γνωρίζουμε και εκτιμούμε στον Μπεζάρ («Μπαχτί»), τον Μπαλανσίν («Μπουγκάκου»), τον Εϊλι («Αποκαλύψεις») και σε άλλες «έγχρωμες» ομάδες όπως τα Μπαλέτα του Χάρλεμ ή τους Complexions. Εν προκειμένω τα κοστούμια ήταν απαράδεκτα. Εντύπωση προκάλεσε και το γεγονός ότι, ενώ στις φωτογραφίες του προγράμματος οι κυρίες χόρευαν στις pointes και οι άνδρες ξυπόλυτοι, εδώ όλοι χόρεψαν με μαλακό παπουτσάκι. Ακόμη ότι οι άνδρες ήταν περισσότεροι των γυναικών (5-4!). Η διεγερτική κόντα από το… Μαρόκο έφερε το θέατρο κάτω από τις επευφημίες. Δικαίως! (ΜΜΘ 10/3).