Αποτυπωματα

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μαύρος βαρύς ο ουρανός πάνω από την εκπαίδευση. Βαδίζουμε προς την εκτόνωση ή την κλιμάκωση; Πώς θα επιστρέψουν οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί στις σχολές; Με τη λάμψη στα μάτια ή με σκυμμένο κεφάλι; Ποιοι θα ‘ναι οι νικητές και ποιοι οι ηττημένοι;

Χάνεται το εξάμηνο, υποβαθμίζονται τα πανεπιστήμια, προειδοποιούν πολλοί. Το «θα μείνεις στο ράφι, κανένας άντρας δεν θα σε πάρει» τώρα γίνεται «κανείς εργοδότης δεν θα σας προσλαμβάνει», εσάς τα μαύρα πρόβατα της στρατιάς των πτυχιούχων. Είστε κακή σοδειά, καμένη γενιά. Τα καλά πτυχία θα είναι μόνον αυτά που εμφιαλώθηκαν και ωρίμασαν στο εξωτερικό.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, τι είναι αυτό που το λένε εξέγερση; Δεν μιλώ για τους κουκουλοφόρους, για την πολλαπλά βολική και άλλο τόσο αναχρονιστική βαρβαρότητα της ανωνυμίας, αλλά για τους γνωστούς νέους των καταλήψεων. Τι είναι αυτό που εδώ και τόσους μήνες σπρώχνει χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο και ας ξέρουν ότι αργά τη νύχτα θα γυρίσουν σπίτι ψεκασμένοι, με μάτια κλαμένα από τα δακρυγόνα και πιθανόν δαρμένοι; Αν γυρίσουν, γιατί ίσως να συλληφθούν «μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό», περήφανοι γιατί πολέμησαν όχι τον Δάτι και τον Αρταφέρνη, αλλά κάτι πολύ πιο απροσδιόριστο και απειλητικό.

Είναι οι νέοι αυτοί υποκινούμενοι; Η θεωρία αυτή έχει εγκαταλειφθεί, καθώς θα απέδιδε στα κέντρα υποκίνησης πολύ μεγαλύτερη ισχύ από όση ενδεχομένως διαθέτουν και, εξάλλου, την αποδυναμώνει το ερώτημα «γιατί τώρα;» Ούτε είναι τόσο καταλυτική η δύναμη της αδράνειας, του νεόκοπου «νεανικού συντηρητισμού». Δεν πρόκειται για μόδα εισαγόμενη, ούτε το πρόβλημα οφείλεται σε κάποιους «αδέξιους» κυβερνητικούς χειρισμούς.

Παιδί μου, κάτσε φρόνιμα να γίνεις πτυχιούχος. Τι πτυχιούχος, μάνα, ντελίβερι μπόι θα γίνω. Στο φούρνο, στο κομμωτήριο της γειτονιάς θα παρακαλάς να κολλήσεις το χαρτάκι «Παραδίδονται μαθήματα», εσείς θα με τρέφετε μέχρι τα 30, τα 35, θα τσακωνόμαστε για το χαρτζιλίκι, θα κοιμάμαι ώς το μεσημέρι, «σήκω, παιδάκι μου, νύχτωσε», να σηκωθώ να κάνω τι; Στο κομπιούτερ μπροστά βιδωμένος, θα ζω στο Ιντερνετ ό,τι δεν πρόκειται να ζήσω στην αληθινή ζωή.

Το φάντασμα του μέλλοντος πλανιέται πάνω από τα σχολεία και τις σχολές και εμείς προσπαθούμε να το ξορκίσουμε με τα φροντιστήρια και τις ξένες γλώσσες, τη συσσώρευση προσόντων, τα μεταπτυχιακά, τα σεμινάρια, τα πλούσια βιογραφικά. Ενα μέλλον χωρίς νερό, χωρίς τις τέσσερις εποχές, χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς εξασφαλισμένη ιατρική περίθαλψη, με τη σύνταξη να έρχεται (αν έρχεται) στα βαθιά γεράματα. Με μια ευημερία δανεική, με ανεξόφλητους λογαριασμούς και απροσμέτρητους τόκους υπερημερίας.

Το μέλλον (και όχι η νεότητα) είναι αυτό που φοράει κουκούλα, το δικό του άγνωστο πρόσωπο στοιχειώνει τις ζωές και τα όνειρα των νέων, των γονιών τους και των αυριανών γονιών. Ενα μέλλον που υπόσχεται τα πάντα, τη θεραπεία των ασθενειών, τον καθαρό ουρανό, το ψωμί, το νερό και το βιβλίο, έστω και το ηλεκτρονικό, την επιστήμη και την τέχνη για όλους και, ταυτόχρονα, μας αρνείται αυτά που οι δυο-τρεις προηγούμενες γενιές θεωρούσαν αυτονόητα και ουσιώδη. Αυτά τα παλιομοδίτικα, αλλά πάντα ζωτικά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή