Το ερώτημα φαίνεται το ίδιο παράλογο με το «πετάει ο γάιδαρος;»
«Αλίμονο, ο Θεός δίνει τον αέρα στους φτωχούς και το κράτος τούς τον πουλάει», λέει ο αγαθός επίσκοπος Μυριήλ στο τρίτο κεφάλαιο των «Αθλίων», αναφερόμενος στον «φόρο επί θυρών και παραθύρων». Στη Γαλλία του 1815, εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί ζούσαν σε αγροτόσπιτα και καλύβες με δύο ανοίγματα (μια πόρτα και ένα παράθυρο) ή μόνο ένα (την πόρτα). «Βάλτε μια φτωχή οικογένεια, γριούλες και μωρά, σε μια τέτοια τρύπα και θα δείτε αρρώστιες και πυρετούς».
Στο ρεύμα του ρομαντισμού ανήκε ο Ουγκό, ό,τι ήθελε έλεγε. Ομως αν έβλεπε την Ελλάδα σήμερα, ίσως να έλεγε ότι ο Θεός μάς έδωσε ατέλειωτα χιλιόμετρα με δαντελωτές παραλίες, αλλά κάποιοι ιδιώτες τις έχουν περιφράξει και μας πουλούν (ή μάλλον μας νοικιάζουν με τη μέρα) το θαλασσινό νερό και το αεράκι, όπως κάποτε το κράτος πουλούσε στους φτωχούς τον αέρα. Και είναι πολλοί οι κάτοικοι της Αθήνας που ζουν σε επιπλωμένες τρύπες από τσιμέντο, σε δυάρια και τριάρια δίχως αρκετό φως και αερισμό. Δεν ψήνονται από τον πυρετό, δεν ψήνονται διαρκώς από τη ζέστη, αφού ίσως να τους ανακουφίζει η τοξική δροσιά του κλιματιστικού, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπουν τη θάλασσα πίσω από συρματοπλέγματα. Και χωρίς να είναι εξαθλιωμένοι, υπολογίζουν το κόστος μιας οικογενειακής εξόδου για μπάνιο σε οργανωμένη πλαζ.
Αυτήν την εβδομάδα αρκετά δελτία αναφέρθηκαν στις κινητοποιήσεις των κατοίκων του Ελληνικού που ζουν σε έναν παραλιακό δήμο χωρίς παραλία και απλώς ζητούν να εφαρμοστεί η συνταγματική επιταγή για την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές. Οι αγώνες αυτοί δεν ξέσπασαν ξαφνικά. Εχουν προηγηθεί πολλά μικρά βήματα, αναρίθμητες προσπάθειες για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη και να πιεστούν οι αρχές – και να επισημάνουμε ότι εδώ και αρκετά χρόνια το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, όπως κάνει σήμερα το συνονόματο κανάλι, προβάλλει αυτά τα μικρά βήματα, δίνει βήμα στους κατοίκους της παραλιακής ζώνης που διεκδικούν το αυτονόητο.
Αντίθετα, κάποιες εκπομπές σε άλλα κανάλια υμνούν τους παραθαλάσσιους «ναούς του πολιτισμού», τα νυχτερινά διασκεδαστήρια για τους λίγους τα οποία καθιστούν ανέφικτο το απλό μπανάκι της ημέρας για τους πολλούς. Εδώ «το κέφι χτυπάει κόκκινο», μας λένε θριαμβευτικά. Μπορεί «το Αιγαίο να ανήκει στα ψάρια του», όμως ένα μεγάλο κομμάτι του Σαρωνικού φαίνεται να ανήκει στα σκυλόψαρα της νύχτας, στους μπράβους και στις πίστες τους, στις «μπόμπες» τα ουίσκια τους και στις μπόμπες τα τραγούδια τους. Και αν κάποιοι αμφισβητήσουν την εξουσία τους, οι νυκτόβιοι γορίλες δεν διστάζουν να τους ξυλοκοπήσουν και να τους απειλήσουν, ακόμα και δημόσια.
Στη «Θεία από το Σικάγο» καταγράφεται η κάθοδος του Ορέστη Μακρή και των θυγατέρων του στη θάλασσα, με το άγρυπνο μάτι της Γεωργίας Βασιλειάδου να χτενίζει την άμμο, αναζητώντας υποψήφιους γαμπρούς για τις ανιψιές της μέχρι που εντοπίζει τον λουόμενο υφασματοβιομήχανο, τον Ανδρέα Μπάρκουλη.
Ας απελευθερωθούν λοιπόν οι ακτές, μήπως και τα φτωχά ανύπαντρα κορίτσια ψαρέψουν κάποιον αδέσποτο βιομήχανο -και δίχως τη βοήθεια της θείας. Καλύτερο το νυφοπάζαρο από το περιφραγμένο άβατο.