Φιλόδοξο και τολμηρό σαν σύλληψη, αλλά χωρίς να εστιάζει πραγματικά σε κάποιο από τα θέματα που θέλει να αγγίξει είναι το «The bubble» (**) του Εϊταν Φοξ. Η ταινία περιγράφει τον έρωτα ενός Ισραηλινού και ενός Παλαιστίνιου, δύο αγοριών που προσπαθούν να ζήσουν πέρα από τις προκαταλήψεις. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αφιερώνεται στην προσπάθεια της παρέας τους να διοργανώσει ένα φιλειρηνικό ρέιβ και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν. Ομως τα εμπόδια είναι πολύ μεγαλύτερα τελικά. Η αδελφή του Παλαιστίνιου παντρεύεται έναν τοπικό αρχηγό της Χαμάς και σε μια επίθεση των Ισραηλινών στρατιωτών, θα σκοτωθεί μια μέρα μετά τον γάμο της. Αρκεί αυτό για να αλλάξουν όλα και ο νεαρός Παλαιστίνιος από φιλειρηνιστής να μετατραπεί σε τυφλό εκδικητή; Ο Φοξ είχε σκηνοθετήσει το «Περπατώντας στο νερό», με παρόμοια θεματολογία, αλλά πολύ πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το «The bubble» χάνεται στα πολλά μέτωπα που ανοίγει, χωρίς να δίνει ικανοποιητικές κατευθύνσεις στους ήρωές του.
Τo «Δώσε μου το χέρι σου» (**) του Ερίκ Λαρτιγκό είναι μια κομεντί που ακολουθεί την παράδοση της γλυκιάς και κομψής γαλλικής κωμωδίας. Κεντρικός ήρωας είναι ο Λουί, ένας δημιουργός αρωμάτων και φανατικός εργένης, που δέχεται τις πιέσεις της οικογένειάς του να παντρευτεί. Το σχέδιο που έχει για να κλείσει μια για πάντα τα στόματα της μάνας και των αδελφών του, είναι να στήσει έναν ψεύτικο γάμο με την αδελφή του καλύτερού του φίλου. Βασικό πλεονέκτημα της ταινίας είναι η εμπειρία του Αλέν Σαμπά στην κωμωδία, που έχει δίπλα του τη Σαρλότ Γκένσμπουργκ.
Η «Γέφυρα για την Τεραμπίθα» (*), τέλος, ανήκει στο είδος της προεφηβικής ταινίας που κάποτε έφτιαχνε η Ντίσνεϊ για παιδιά 10- 15 ετών. Ομως σήμερα, η υπερβολικά αθώα ιστορία δύο παιδιών που ανακαλύπτουν έναν μαγικό κόσμο στην αυλή τους και αγαπιούνται, δείχνει να μην απευθύνεται πουθενά.