Επιτυχημένη ήταν η προτελευταία εκδήλωση που περιέλαβε το φετινό, ιδιαίτερα πλούσιο πρόγραμμα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός». Στις 23 Μαΐου, στην πολύ καλής ακουστικής ιστορική αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας, ο βιολιστής Φραγκίσκος Μαργαρίτης, ο ομποΐστας Γιάννης Τσελίκας και ο κορνίστας Τάσος Μπακούρης, μουσικοί σε αθηναϊκές ορχήστρες, είχαν την ευκαιρία να εκφραστούν σε διαφορετικό πλαίσιο. Μαζί τους η Γιαπωνέζα πιανίστρια Αϊ Μοτοχάσι.
Η βραδιά περιλάμβανε στο πρώτο μέρος τρεις Ρονάντσες για πιάνο και όμποε της Κλάρας Σούμαν και το Τρίο για κόρνο, βιολί και πιάνο του Μπραμς. Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με ένα ακόμα έργο του Μπραμς, το Σκέρτσο για βιολί και πιάνο σε ντο ελάσσονα (τρίτο μέρος της Σονάτας F-A-E) και ολοκληρώθηκε με το Τρίο για κόρνο όμποε και πιάνο έργο 61 του Χάινριχ Χέρτσογκενμπεργκ. Το υψηλό επίπεδο των νέων μουσικών και η επίδοσή τους εκτιμάται σε σχέση με το κουράγιο μιας εμφάνισης εκτός της (εξασφαλισμένης) εργασίας και μάλιστα στο αφιλόξενο τοπίο της μουσικής δωματίου, που στην Ελλάδα απαξιώνεται καθημερινά, ακόμα και από τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς.
Η σιγουριά του βιολιστή Φραγκίσκου Μαργαρίτη καθώς και η μουσικότητά του προσδιόρισαν το αποτέλεσμα τόσο στο Σκέρτσο όσο και στο Τρίο του Μπραμς. Με αντίστοιχη άνεση έπαιξε κόρνο ο Τάσος Μπακούρης: ο ήχος που έβγαζε από το αγαπημένο όργανο του γερμανικού ρομαντισμού ήταν μαλακός και στρογγυλός ακόμα και σε στιγμιαίες εντάσεις, όπως στο τελικό μέρος στο Τρίο του Χέρτσογκενμπεργκ. Για το ωραίο του ήχο σε ένα όργανο ιδιαίτερα ευαίσθητο όπως το όμποε ξεχώρισε, τέλος, ο Γιάννης Τσελίκας.
Η Γιαπωνέζα Αϊ Μοτοχάσι
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει για μία ακόμα φορά στην Αϊ Μοτοχάσι, τη νεαρή Γιαπωνέζα πιανίστρια που μένει στην Ελλάδα και συμμετείχε σε όλα τα έργα του προγράμματος. Η τεχνική και στυλιστική της σιγουριά, η αίσθηση της δομής των έργων, της διαμόρφωσης φράσεων, ενοτήτων και παραγράφων, έδωσε στις παρτιτούρες σχήμα και αποτέλεσε ιδανική βάση για τα άλλα όργανα που είχαν περισσότερο σολιστικό ρόλο.
Φυλλομετρώντας το πρόγραμμα της καλλιτεχνικής περιόδου που μόλις ολοκληρώθηκε στον Παρνασσό, συνειδητοποιεί κανείς το εύρος της δημιουργικής ανησυχίας που διακατέχει όλο και περισσότερους νέους Ελληνες μουσικούς. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που έχει ανάγκη από συστηματική στήριξη προκειμένου να δώσει ακόμα πιο αξιόλογους καρπούς. Αυτά που αλλού θεωρούνται αυτονόητα -παροχή χώρων, προβολή, οικονομική ενίσχυση- στην Ελλάδα παρέχονται ακόμα και από κρατικούς θεσμούς στην εμπορική μουσική, καθώς κρίνεται ότι η κλασική όχι μόνο δεν φέρνει ψήφους, αλλά αντιθέτως δημιουργεί ανεπιθύμητα αντιλαϊκό προφίλ.