Φτάνει στο φινάλε του το «So you think you can dance» (Mega), που έχει κάποια στοιχεία ριάλιτι, δίχως όμως τη διαρκή έκθεση και τον ευτελισμό της ιδιωτικής ζωής των παιχτών. Οι περισσότεροι από τους εκατοντάδες υποψήφιους που πέρασαν από οντισιόν δεν το έκαναν για την «εμπειρία», δεν ήταν ψώνια που επιθυμούσαν την προβολή, αλλά νέοι με ταλέντο και αγάπη για τον χορό, ενώ πολλοί τηλεθεατές απολαμβάνουν την ομορφιά και τη χάρη των χορευτών χωρίς να μετατρέπονται σε ηδονοβλεψίες.
Γενικά, πρόκειται για μια προσεγμένη και ακριβή παραγωγή, με εντυπωσιακά εφέ και μοντάζ, μόνο που ένας πιο εύστοχος τίτλος θα ήταν το «Show – You think you can dance», αφού το σόου του χορού βαραίνει περισσότερο από την τέχνη του χορού. Επιδείξεις χορευτικής δεξιοτεχνίας με στόχο τον εντυπωσιασμό του κοινού είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οι παίχτες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ό,τι κάνουν είναι εύκολο και πρόχειρο. Ισως, αν αυτό το τηλεοπτικό προϊόν είχε δώσει μεγαλύτερο βάρος στην τέχνη και όχι στο σόου, να πήγαινε άπατο ως προς την τηλεθέαση. Ομως δεν είναι ταπεινωτικό για τους καλλιτέχνες, είτε τους επίδοξους είτε τους «έτοιμους», το να τρέχουν σαν άλογα κούρσας ή τσίρκου και να περιμένουν την τηλεφωνική ψηφοφορία για να μάθουν αν είναι άξιοι να συνεχίσουν, αν θα βουλιάξουν ή θα σωθούν;
Ο χορός απαιτεί την προσήλωση του θεατή, όμως στο «λάιβ» του σόου ενθαρρύνεται η ποδοσφαιροποίηση της κερκίδας, με κραυγές, συνθήματα και πανό, ενώ οι «φαν» παρακαλούνται να μην πετάνε κουκλάκια στη σκηνή… Ο πιο δημοφιλής, ο πιο τυχερός παίχτης θα κερδίσει 100.000 ευρώ και μια τριετή υποτροφία για σπουδές χορού στην Αγγλία. Πάλι καλά. Στην αντίστοιχη αμερικανική εκπομπή, το έπαθλο ήταν 100.000 δολάρια και ένα ακριβό αυτοκίνητο, ενώ στην περσινή νικήτρια δόθηκε ένας ρόλος στο μπαλέτο του σόου της Σελίν Ντιόν στο Λας Βέγκας.
Κομμάτι του σόου είναι και τα μέλη της κριτικής επιτροπής, δίνουν και αυτά την παράστασή τους. Ως προς το τεχνικό μέρος των παρατηρήσεών τους είναι υπεράνω κριτικής, αφού αυτοί είναι οι επαγγελματίες και όχι εμείς. Είναι όμως άστοχο το να λένε σε εφήβους «χρειάζεται λίγο περισσότερη ψυχή» ή «δεν άνοιξες την πορτούλα που λέγεται ψυχή». Υπό διαμόρφωση είναι η προσωπικότητα αυτών των παιδιών, που συχνά βάζουν τα κλάματα ή ρίχνονται στην αγκαλιά της μαμάς που ξεροσταλιάζει στα παρασκήνια, πώς και πού και πότε να αποκτήσουν την αίσθηση του δραματικού, του πάθους, της απώλειας;
Είναι αυτονόητο ότι ο χορός είναι μεγάλη τέχνη, όπως μεγάλη είναι και η τέχνη της μουσικής. Μόνο που εδώ ο χορός κατακερματίζεται σε φέτες, σε χορευτικές στιγμές και η μουσική (συνήθως «χιτς», τραγούδια του συρμού) γίνεται θεραπαινίδα του θεάματος. Χορευτικά βιντεοκλίπ μάς προσφέρουν οι ταλαντούχοι επιζήσαντες του σόου, θραύσματα μιας τέχνης μαγικής. Συχνά, σε χορευτικές «αρπαχτές», βλέπουμε παρόμοια θραύσματα να συνοδεύουν τηλεοπτικές διαφημίσεις για σάλτσες και γιαούρτια με χαμηλά λιπαρά ή να «παραγεμίζουν» τις εμφανίσεις τραγουδιστών τύπου Ρουβά ή Σαρμπέλ στην πίστα ή να στριμώχνονται σε πρωινάδικα, ανάμεσα σε συνταγές μαγειρικής, ωροσκόπια και επιδείξεις εσωρούχων.