Δραματικό θρίλερ
Σκηνοθεσία: Σέιν Μέντοουζ
Πρωταγωνιστούν: Πάντι Κόνσινταϊν, Γκάρι Στρετς, Τόμπι Κέμπελ, Τζο Χάρτλεϊ
Μια ιστορία εκδίκησης, που θυμίζει υπερβολικά ως θέμα το «Συλλάβετε τον Κάρτερ», όχι όμως ως αποτέλεσμα και πρωτοτυπία εκτέλεσης, είναι τα «Παπούτσια του νεκρού», που υπογράφει ο Σέιν Μέντοουζ, με συνδημιουργό, στο σενάριο, τον πρωταγωνιστή του, Πάντι Κόνσινταϊν. Ο Μέντοουζ έχει γυρίσει μια ταινία για την εμμονή της εκδίκησης, που κολλάει στο μυαλό και δεν φεύγει αν δεν ικανοποιηθεί. Είναι όμως μια εκδίκηση που δεν εκφράζεται εν θερμώ, αλλά ψυχρά και μελετημένα, σαν να πραγματοποιείται από τον πιο εκπαιδευμένο δολοφόνο.
Αντίστοιχα ψυχρή όμως μοιάζει και η ταινία. Ενώ ο σκηνοθέτης έχει μπορέσει να δώσει μιαν ατμόσφαιρα κινδύνου και απειλής, κινηματογραφώντας τους χώρους και τους επαρχιακούς βρετανικούς δρόμους, δεν καταφέρνει το ίδιο και με τους ανθρώπους στην ιστορία. Από τη μία πλευρά υπάρχει ένας σχεδόν ανέκφραστος εκδικητής και από την άλλη, μια ομάδα ενόχων, που περισσότερο προκαλούν τη θλίψη, τέτοιοι loser που είναι, παρά την επιθυμία του θεατή να ταυτιστεί με τον ήρωα και να θελήσει τον χαμό τους.
Ο Ρίτσαρντ (Κόνσινταϊν), ένας πρώην στρατιωτικός, επιστρέφει στην πόλη του με σκοπό να εκδικηθεί μια ομάδα νταήδων, με την οποία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Είναι μερικά ρεμάλια που έβρισκαν διασκεδαστικό το να βασανίζουν τον μικρότερο αδελφό του Ρίτσαρντ, τον Αντονι, ένα παιδί με μειωμένη αντίληψη. Ολόκληρη η ζωή του Ρίτσαρντ έχει πια έναν και μόνο σκοπό. Να πάρει εκδίκηση για τα μαρτύρια και τους εξευτελισμούς που υπέστη ο ανήμπορος να αντιδράσει αδελφός του, κάτι που φαίνεται στο σκληρό του πρόσωπο, ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται. Φορώντας ένα στρατιωτικό τζάκετ και με το ανέκφραστο πρόσωπό του, ο Κόνσινταϊν θυμίζει κάπως τον «Ταξιτζή» Ρόμπερτ ντε Νίρο, όταν πια το μυαλό του τον έχει οδηγήσει στον δρόμο της εκδίκησης.
Από τους καναπέδες και τις παμπ που κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα ή το πολύ πολύ να σηκωθούν για να πουλήσουν ναρκωτικά, οι βασανιστές θα βρεθούν στη θέση του διωκόμενου, καθώς αντιλαμβάνονται ότι ένας ένας πλησιάζουν προς το τέλος τους. Είναι κρίμα, όμως, που ο Μέντοουζ δεν έχει βάλει περισσότερο συναίσθημα στην ταινία, ώστε να πάρει περισσότερο τον θεατή με το μέρος του. Ο Κόνσινταϊν παίζει διαρκώς με την ανέκφραστη μάσκα του, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα είναι η παρουσία του πρώην μποξέρ Γκάρι Στρετς στον ρόλο ενός από τους «κακούς».