Ετος της Ευρυζωνικότητας έχει κηρύξει η ελληνική πολιτεία το 2007, με στόχο να βελτιωθούν οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες μας και όλοι «να συμμετέχουν στην Κοινωνία της Γνώσης». Εμπρός, λοιπόν, για ευρυζωνικές προσβάσεις στο Διαδίκτυο, εμπρός για την «ενεργό συμμετοχή στην παγκόσμια γνώση και το γίγνεσθαι», όπως μας παροτρύνουν τα ενημερωτικά φυλλάδια της αρμόδιας Ανεξάρτητης Αρχής, της ΕΕΤΤ. Πράγματι, είναι εκνευριστικό να τηλεφωνάμε σε ένα φίλο και η γραμμή του να είναι διαρκώς κατειλημμένη επειδή εκείνος σερφάρει με τις ώρες στο Ιντερνετ. Η σύνδεση DSL, που διαχωρίζει την τηλεφωνική γραμμή από το Διαδίκτυο, είναι μια λύση. Εξ ίσου εκνευριστική είναι η αργοπορία στις συνδέσεις και στο «κατέβασμα» υλικού. Ας γίνουμε λοιπόν χαρούμενοι ιντερνατζήδες και ξέγνοιαστοι ευρυζωνάκηδες.
Πρόσβαση, πρόσβαση παντού, ανταγωνιστικά πακέτα προσφορών, ανταγωνιστικά τέλη διοδίων. Στην ταράτσα όταν απλώνουμε τα ρούχα, στο χωράφι, στο σούπερ μάρκετ μπροστά στα τυριά: παντού, χάρη στην πρόσβαση Wi-Fi, μπορούμε, με ένα λάπτοπ στον ντορβά, να τσαλαβουτήσουμε στο Διαδίκτυο, να στείλουμε και να λάβουμε μηνύματα και πληροφορίες. Παντού μπορούμε να παίζουμε με άγνωστους συμπαίχτες απλά και περίτεχνα παιχνίδια, να ανταλλάσσουμε γνώμες, πληροφορίες, εικόνες, μουσικές. (Και αν κάποιος χάσει στην πρέφα, δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τους συμπαίχτες του.) Επίσης μπορούμε να καταστήσουμε τον εαυτό μας έκθεμα στην παγκόσμια βιτρίνα, να αφηγηθούμε το παρελθόν και το παρόν μας, να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις και τις γνώμες μας… όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας προσέξει.
Η σύγχρονη ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών είναι μια τομή βαθιάς ιστορικής σημασίας. Μόνο που οι δυνατότητες αξιοποίησης των θαυμαστών τεχνολογικών δυνατοτήτων δεν καλλιεργούνται στον αγρό της ευρυζωνικότητας, αλλά στο πλαίσιο της παιδείας και της κοινωνικής ζωής. Καλή η πρόσβαση, αλλά χρειάζονται εφόδια «εξω-ιντερνετικά», εξω-τεχνολογικά για να πιάσει τόπο, για να μη γίνει φτωχό υποκατάστατο της αληθινής ζωής.
Η μυθοποίηση της πρόσβασης μπορεί να συνοδεύεται από την πιο βαθιά ακοινωνησία και άγνοια όταν απουσιάζουν η προσωπική ευθύνη, η δέσμευση, το φιλότιμο. Στην αληθινή ζωή πληρώνουμε το τίμημα των επιλογών μας, όμως στην εικονική απλώς πληρώνουμε το λογαριασμό της εταιρείας. Στην αληθινή ζωή προσπαθούμε να είμαστε πλάι στους φίλους μας στις καλές και στις κακές στιγμές, στην αληθινή ζωή υπάρχει (ή θα έπρεπε να υπάρχει) η σχέση δασκάλου – μαθητή, η μετάδοση της γνώσης, μια σύνθετη και κοπιαστική διαδικασία για την οποία δεν αρκεί το «κλικ» του ποντικιού.
Μόνο σε συνθήκες πραγματικής παγκόσμιας δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, σε συνθήκες ουσιαστικής και όχι εικονικής συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, μόνο με γνήσια και όχι ψηφιακά και αυτιστικά αισθήματα, μπορούμε να μιλάμε για ευρυζωνικά εργαλεία και όχι για ευρυζωνικές αυταπάτες προόδου. Εξ άλλου, τα συρματοπλέγματα στις ακτές της Αττικής δεν τα γκρέμισαν τα τηλε- δημοψηφίσματα. Ο αληθινός αγώνας αληθινών ανθρώπων και όχι ηλεκτρονικών διευθύνσεων ήταν αυτό που έφερε τη μερική, έστω, πρόσβαση στο γιαλό.
Αλλη η χάρη της «βαθυζώνου» κόρη της Ιωνίας, της «βαθέως, χαμηλά, εζωσμένης», και άλλο η ευρυζωνική ζωή.