Ετσι που έχουν μπερδευτεί οι εποχές, το παροιμιώδες «κάθε πράμα στον καιρό του» δεν ισχύει πια για τον κόσμο των φυτών και των ζώων (αφού έχουμε καρπούζια από τον Μάιο, η δε χειμερία νάρκη των ζωντανών τείνει να συρρικνωθεί σ’ ένα εικοσαήμερο), διατηρεί όμως ακέραιη την ισχύ του όσον αφορά τα προεκλογικά έθιμα. Βεβαίως οι εκλογές δεν έχουν προκηρυχθεί ακόμα επίσημα και συνεχίζεται το παιχνίδι της κολοκυθιάς όσον αφορά τον προσδιορισμό της ημερομηνίας τους, ήδη όμως άρχισαν να λανσάρονται τα νέα μοντέλα «παραδείσου» που πρόκειται να απολαύσουμε μετεκλογικά· έχει ήδη ξεκινήσει, λοιπόν, και το εθιμικό παιχνίδι της μαζικής αποκολοκυνθώσεως διά του φενακισμού (χρωστάμε χάρη στον Σενέκα που έπλασε την καίρια λέξη «αποκολοκύνθωση», ειρωνευόμενος την αποθέωση του αυτοκράτορα Κλαυδίου).
Η λέξη, πάντως, που λατρεύουν ανέκαθεν όλοι οι δημαγωγοί είναι η λέξη «έργα», κι αυτή επαναλαμβάνουν κατά κόρον, πεπεισμένοι ότι με τα λόγια χτίζονται εντέλει τα ανώγια. Προφανώς επιθυμούν να δείξουν ότι έχουν πάρει σοβαρά υπόψη τους τα λεγόμενα του αγαπημένου τους προτύπου, του αρχιδημαγωγού Κλέωνα, που έλεγε για τους συμπολίτες του Αθηναίους ότι τυγχάνουν «ακροατές των έργων και θεατές των λόγων». Και οι δικοί μας Κλέωνες, λοιπόν, ακροατές έργων μάς θέλουν, έργων που «γίνονται» αλλά δεν γίνονται, ή γίνονται αλλά ξεγίνονται γιατί εν τω μεταξύ αποκαλύφθηκε η αστοχία τους, ή γίνονται και ξαναματαγίνονται, εγκαινιάζονται δηλαδή πέντε φορές ανά τετραετία. Παράτες και κορδέλες κάθε είκοσι χιλιόμετρα της Εγνατίας οδού, παράτες και κορδέλες και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για την Ψυττάλεια, την Ιόνιο οδό και την Παραϊόνιο ή για τα επί σειρά ετών βαλτωμένα έργα της Θεσσαλονίκης, που αναγγέλλονται «δεσμευτικά» με κάθε ΔΕΘ.
Τέσσερα-πέντε χρόνια πριν, επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, είχαν γεμίσει καλοκαιριάτικα οι εθνικές οδοί με τεράστιες πινακίδες, που απειλούσαν να αποσπάσουν την προσοχή των οδηγών με το χαρμόσυνο μεγαλογράμματο μήνυμά τους: «Σήμερα σε όλη την Ελλάδα υλοποιούνται 10.000 έργα». Με μικρότερα γράμματα, και αντί υπογραφής, δινόταν η κυβερνητική διαβεβαίωση: «Ανάπτυξη παντού. Ανάπτυξη για όλους». Στρογγυλός αριθμός το 10.000, σχεδόν μαγικός, δεν απέφερε, ωστόσο, το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν όσοι τον είχαν επιλέξει για να δελεάσουν και να ψηφοθηρήσουν. Στις εκλογές που ακολούθησαν, το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε. Και ιδού τώρα η νικήτρια των εκλογών του 2004, η Νέα Δημοκρατία, φίλεργη όπως οι προκάτοχοί της, διαφημίζει με αλλεπάλληλες ολοσέλιδες καταχωρίσεις στις εφημερίδες, που φέρουν την υπογραφή του υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, το «αναπτυξιακό πρόγραμμα Θησέας».
Ο τίτλος της ρεκλάμας αντλεί από τη γνωστή ακένωτη αποθήκη του «πολιτικού λυρισμού»: «Η Ελλάδα είναι παντού, τα έργα είναι για όλους μας». Αυτό το σίγουρο και αυτάρεσκο «Η Ελλάδα είναι παντού» όμως (το οποίο είναι σχεδόν ίδιο και ως προς τις λέξεις του και ως προς την πολιτικοπνευματική του υπερβολή με το σύνθημα «Ελλάδα παντού» που αποτελούσε το φόντο της προεκλογικής εκστρατείας του κ. Κ. Καραμανλή στην Αυστραλία) αποδεικνύεται με την πρώτη ματιά αναληθές: Το εικαστικό τμήμα της διαφήμισης είναι ο χάρτης της Ελλάδας, ζωγραφισμένος με απαλό γαλάζιο χρώμα, από τον οποίο, όλως παραδόξως, απουσιάζουν (ενώ χωράνε) τα τρία δυτικότερα νησιά της χώρας, που ανήκουν στον νομό της Κέρκυρας, οι Οθωνοί, η Ερεικούσα και το Μαθράκι. Ισως οι εργολάβοι δεν πρόκειται να φτάσουν ώς εκεί, οπότε, διά της παραγραφής, γίνεται και οικονομία στο χρώμα του σχεδιαστή-γεωγράφου. Ισως πάλι ο πολιτικός καθοδηγητής του σχεδιαστή θέλησε να κάνει ολίγην αυτοκριτική, αφού γνωρίζει και αυτός ότι «η Ελλάδα δεν είναι παντού» ή, τέλος πάντων, ότι υπάρχουν προνομιούχες «Ελλάδες», κεντρικές, και «Ελλάδες» μη προνομιούχες, απόκεντρες και λίγο ή πολύ λησμονημένες. Ισως, τρίτη πιθανότητα, η απουσία των τριών μικρών νησιών του Ιονίου να εξηγείται από τον υπότιτλο της διαφήμισης: «Αλλάζει το πρόσωπο της Ελλάδας». Ε, με τέτοια κοσμογονία, άλλαξε τόσο πολύ το πρόσωπο της πατρίδας μας που, στο λίφτινγκ απάνω, περίσσεψαν τρεις «κρετατολιές», τρία νησάκια (συνολικής έκτασης 17,1 τετραγωνικών χιλιομέτρων) και κόπηκαν. Τέταρτη κρεατοελιά που περίσσευε και εκριζώθηκε για «τεχνικούς λόγους» από τον εργοβριθή χάρτη είναι το Καστελόριζο, που κηρύχθηκε επίσης σε αφάνεια, ώστε να αποσαφηνιστεί ακόμα περισσότερο ότι η Ελλάδα δεν είναι παντού.
«Κοιτάξτε γύρω σας», μας προτρέπει μολαταύτα ο κυβερνητικός προπαγανδιστής, ολοπρόθυμος να μας προσφέρει τα γυαλιά του ώστε να δούμε ό,τι ο ίδιος θα ήθελε να δούμε. «Με το Πρόγραμμα Θησέας γίνονται έργα για όλους μας, παντού στην Ελλάδα. 13.000 έργα σε κάθε γωνιά της ελληνικής περιφέρειας. Τα έργα πιάνουν τόπο. Και ο τόπος μας αλλάζει, εξυπηρετείται καλύτερα ο πολίτης, βελτιώνεται η ποιότητα ζωής. Η ζωή γίνεται καλύτερη για όλους μας!» Ιδού, λοιπόν. Αβγατίσανε τα έργα. Από 10.000 έγιναν 13.000, από το στρογγυλό δεκάρι υψωθήκαμε στο δεκατριάρι, το συνώνυμο της τύχης. Πώς μετρήθηκαν και υπολογίστηκαν με τόση ακρίβεια; Ε, είναι γνωστό ότι το κράμα πολιτικής βούλησης και δημιουργικής λογιστικής είναι ακατανίκητο, μπορεί να «αλλάζει το πρόσωπο» της γεωγραφίας, της αριθμητικής και της ιστορίας, προσθέτοντας τα μη προστιθέμενα και αφαιρώντας τα αφαιρετέα.
Αν διαθέταμε τον πλήρη κατάλογο των «13.000 έργων» και επιπλέον τεράστια υπομονή, θα διαπιστώναμε πόσα από αυτά περιλαμβάνονταν αυτονοήτως και στον κατάλογο των «10.000 έργων» του ΠΑΣΟΚ, πόσα θεμελιώθηκαν χρόνια πριν κι απόμειναν στα μπετά ή στη μακέτα, πόσα είναι σκέτες εξαγγελίες που γίνονται και ξαναγίνονται μονότονα, πόσα έχουν εγκαινιαστεί με βάγια και κάμερες τρεις και τέσσερις φορές, πόσα παραδόθηκαν με σημαιοστολισμούς και ακατάσχετους πανηγυρικούς για να καταντήσουν σκέλεθρα, όπως τα μισά Ολυμπιακά έργα. Θα διαπιστώναμε επίσης σε πόσα σημειώθηκαν «εργολαβικές υπερβάσεις», «ατέλειες» και «κακοτεχνίες» (τι ωραία που σκεπάζει η γλώσσα τη διαπλοκή, τη σπατάλη και τη διαφθορά), πόσα χρειάστηκαν «βελτιωτικές επεμβάσεις» μισό μήνα μετά την παράδοσή τους, ώστε στην αρχική «εργολαβική υπέρβαση» να προστεθεί η δεύτερη και πάει λέγοντας, πόσα (και ποιου οικονομικού μεγέθους βεβαίως) αφορούν το παμφάγο υδροκεφαλικό κέντρο και πόσα την επαρχία. Και πιθανόν να βλέπαμε αν ένα από τα «13.000 έργα» είναι τα πρόσφατα βαφτίσια της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου κι ένα δεύτερο η εγκατάσταση, επιτέλους, τρίτης τσαμαδούρας στο λιμάνι της Σαντορίνης…
Από εκλογές σε εκλογές, και από τη μια προπαγανδιστική επιχείρηση στην άλλη, έχει γίνει σαφές ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες αισθάνονται σαν γενναιόψυχοι δωρητές μας, θαρρείς και αντλούν από τον προσωπικό ή τον κομματικό τους κορβανά και όχι από τους δικούς μας φόρους και από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις τα κονδύλια που απαιτούνται για το ένα ή το άλλο έργο ή «έργο». Αλλά αυτή είναι η δουλειά τους, η ευθύνη τους: να μεριμνούν για τα στοιχειώδη (δεν τους ζητάμε δα και τον παράδεισο, ποτέ δεν τους τον ζητήσαμε), και να μεριμνούν με σχετική έστω τιμιότητα, αμεροληψία και «ακομματοληψία», και με κάποια ίχνη δικαιοσύνης. Γι’ αυτό επιλέγονται, αλλά και ελέγχονται. Κι αυτό πάνω-κάτω σημαίνει ο τίτλος του «υπουργού» (του υπηρέτη δηλαδή) και του «πρωτοϋπουργού», που φαίνεται ότι τους ζαλίζει με την αίγλη του και τους κάνει να νιώθουν ευεργέτες, ενώ είναι ευεργετούμενοι.