«Ο πόνος είναι χάσιμο χρόνου». «Η αγωνία είναι χάσιμο χρόνου». Φράσεις σαν κι αυτές έμοιαζαν να είναι το απόσταγμα της μακράς, ελεύθερης και αντισυμβατικής ζωής της 90χρονης Ισαβέλλας. Που ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία, και τυφλή πια, ερωτεύθηκε τον 16άρη εγγονό της και «κοιμήθηκε» μαζί του…
Ερεθιστικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά δεν τα δικαίωσε καθ’ όλη της τη διάρκεια η παράσταση «Το δωμάτιο της Ισαβέλλας» που παρουσίασε τις προηγούμενες μέρες στο Φεστιβάλ Αθηνών (σκηνή Πειραιώς 260) το βελγικό NeedCompany σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιαν Λόουερς. Η παράσταση, κατά τις επιταγές των μεταμοντέρνων μάγων, σαφώς, αλλά χωρίς ακρότητες πλήρους αποδόμησης της «υπόθεσης» ή της σκηνικής ροής, χωρίς επίσης κραυγαλέες «προκλήσεις» («γυμνά», επίδειξη ανδρικών μορίων κ.λπ., που έχουμε δει σε άλλες μεταμοντερνιές), είχε τα ενδιαφέροντα σημεία της, αλλά υπήρξε και πολύ βαρετή σε πολλά άλλα. Οσο δε περνούσε η ώρα κι επαναλαμβάνονταν τα ίδια και τα ίδια, τόσο επιδεινωνόταν η ανία, για να φτάσουμε σε ένα βασανιστικά μακρόσυρτο «Επίλογο».
Την άποψη αυτή ουδόλως φάνηκε να συμμερίζεται η πλειονότης του κοινού, το οποίο χειροκρότησε ενθουσιωδώς τους συμπαθέστατους, κατά τα άλλα, ηθοποιούς, χορευτές και μουσικούς. Γιατί και τραγούδησαν και χόρεψαν και «έπαιξαν» (όλα από λίγο…) οι δέκα επί σκηνής καλλιτέχνες, με επικεφαλής την εντυπωσιακή (ηλικιωμένη, παχιά, άχαρη και -επιτούτου- κακοντυμένη, αλλά αεράτη, εκφραστική και αλέγκρα Βιβιάν Ντε Μούινκ, που «υποδύθηκε» την Ισαβέλλα. «Ρόλους» δεν είχαν όλοι, εκτός αν θεωρηθούν ρόλοι κάτι ιλαρά «εγώ είμαι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου της Ισαβέλλας κι η αδελφή μου, εκεί, το αριστερό». Κάποιοι όμως έπρεπε να γεμίζουν την τεράστια σκηνή με την έκθεση αντικειμένων αφρικανικής τέχνης που υποτίθεται ότι υπάρχουν στο (καθόλου μυστήριο) «Δωμάτιο της Ισαβέλλας».
Η ζωή της Ισαβέλλας διήρκεσε όσο και ο 20ός αιώνας, οπότε δεν έλειψαν οι αναφορές σε σημαδιακά γεγονότα της περιόδου, αλλά είπαμε, όλα στην παράσταση αυτή έγιναν από λίγο, ανάλαφρα, σκόρπια και χαλαρά. Χαλαρά έως ανίας όμως συχνά…