Πέρυσι εντυπωσίασε το αθηναϊκό κοινό με το «Καραβάν Σαράι». Φέτος, η Αριάν Μνουσκίν και το «Θέατρο του Ηλιου» επιστρέφουν με την παράσταση «Οι Εφήμεροι», στο Κλειστό Ολυμπιακό Γυμναστήριο Φαλήρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (22, 23, 24, 27, 28, 29, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου). Οπως πέρυσι με το «Σαράι», έτσι και φέτος οι «Εφήμεροι» αναμένεται να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον των θεατρόφιλων. Ετσι κι αλλιώς, οι παραστάσεις της Μνουσκίν έχουν πάντα κάτι το ιδιαίτερο. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και με τις συνεντεύξεις Τύπου που δίνει. Για παράδειγμα, χθες το μεσημέρι, στις εγκαταστάσεις του Κλειστού Ολυμπιακού Γυμναστηρίου του Φαλήρου, πήραμε μια μικρή γεύση από την καθημερινότητα των συντελεστών του «Θιάσου του Ηλιου», καθώς, προτού μας μιλήσει η ίδια η Μνουσκίν, μας προσκάλεσε να καθίσουμε στο μεσημεριανό τραπέζι, μαζί με τους συντελεστές της παράστασης. Ετσι, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με κάποιους από τους ηθοποιούς, όπως τη Σάσα Μπεχεστί από την Τεχεράνη και τον Ντούτσιο Μπελούτζι από τη Φλωρεντία, μέσα σε μια φιλική, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Οπως μας είπαν, «Σημείο αφετηρίας για τους «Εφήμερους»» ήταν μια ιδέα της Μνουσκίν να κάνει μια «ωδή στην ανθρωπότητα», μέσα όμως από ένα όραμα αφανισμού της. «Εξάλλου», μας είπε η Σάσα, «δεν μπορείς να μιλήσεις για τη ζωή χωρίς να μιλήσεις για το θάνατο».
«Τι θα κάνατε αν μέσα σε 48 ώρες χτυπούσε ένας αστεροειδής τη Γη;» ήταν η ερώτηση της Μνουσκίν προς τους ηθοποιούς της, τους οποίους κάλεσε να ξετυλίξουν, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τη δική τους, προσωπική ιστορία. Ωστόσο, στην πορεία, η ιδέα του αστεροειδούς εγκαταλείφθηκε ως πολύ περιοριστική και τελικά, οι «Εφήμεροι» έγιναν μια παράσταση που δεν βασίζεται σε γραπτό κείμενο, αλλά πάνω σε μια «ενότητα που συγκροτείται από τα οράματα και τις ξαφνικές εμφανίσεις των ηθοποιών». Η ιστορία εκτυλίσσεται στη Γαλλία, μέσα αλλά κι έξω από τους ιδιωτικούς μας χώρους. Χρόνος το παρόν, όλα συμβαίνουν τώρα, αλλά σε χώρους που είναι φορτισμένοι από αναμνήσεις και ενθυμήματα του παρελθόντος. Με άλλα λόγια, η μακροϊστορία του ανθρώπινου γένους σήμερα μέσα από την πολυσυλλεκτική, πολυφυλετική μικροϊστορία με στόχο το ατομικό να γίνει συλλογικό. Η ίδια η Μνουσκίν σχολίασε, «το στοίχημα αυτής της παράστασης ήταν σε ποιο βαθμό οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις προσωπικές ιστορίες των άλλων. Αυτή η παράσταση απεικονίζει την κοινή ζωή, όχι τη ζωή του καθενός ξεχωριστά». Στην πορεία των προβών, η Μνουσκίν τόνισε ότι η κάθε ιστορία εμπλουτίστηκε, συμπληρώθηκε από όλους και συχνά «έβγαιναν στην επιφάνεια πράγματα που δεν τα περιμέναμε». Group Therapy, λοιπόν; «Οχι ακριβώς, εκτός κι αν σταθούμε μόνο σε αυτό το σημείο, του απρόβλεπτου, του σημαντικού μέσα από ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός». Κομβικό στοιχείο του έργου, ο χρόνος. «Ο σύντροφος του θανάτου, αφού ναι μεν μας χαρίζει στιγμές ζωής και χαράς, αλλά μας οδηγεί στον αφανισμό. Ο χρόνος, λένε, είναι γιατρειά, την ίδια στιγμή όμως, μας φέρνει ολοένα και πιο κοντά στο θάνατο. Η μνήμη είναι αιώνια, η ζωή εφήμερη». Αυτό ειδικά το στοιχείο του χρόνου τονίζεται ακόμα περισσότερο από τη μουσική του Ζαν-Ζακ Λεμέτρ, η οποία, μας είπε η Μνουσκίν, «μόνο συνοδευτική δεν είναι, αλλά δίνει σώμα στα συναισθήματα».
Μετά λοιπόν τις μικρές «οδύσσειες» των σύγχρονων προσφύγων, το ανανεωτικό πολιτικό θέατρο της Μνουσκίν φαίνεται να αποκτά ένα χαρακτήρα πιο εσωτερικό, υπαρξιακό.