Στη Θεσσαλονίκη επιστρέφει μέσω της Ρουμανίας ο σκηνοθέτης Γιάννης Παρασκευόπουλος με τη «Μήδεια» – τη δεύτερη από τις οκτώ «όψεις του αρχαίου δράματος» που παρουσιάζουν ισάριθμα θεατρικά σχήματα στο 1ο φεστιβάλ θεάτρων της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. H συνεργασία του Ελληνα σκηνοθέτη με το Εθνικό θέατρο της Κραϊόβα «Μαrin Sorescu» ξεκίνησε το 2005, με το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ, όταν ο μικρός θεατρικός οργανισμός της Θεσσαλονίκης «Νέες μορφές», του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος, έκλεισε τον κύκλο του, έπειτα από οκτώ χρόνια λειτουργίας.
Η παράσταση της Μήδειας, που σκηνοθετεί με τον ιστορικό θίασο της γειτονικής χώρας (ιδρύθηκε το 1850), προσαρμοσμένη σε κλειστή αίθουσα, έχει τη βάση του στη ρουμανική μετάφραση του αρχαίου κειμένου. Πολλά στοιχεία, ωστόσο, αντλήθηκαν από δύο παλαιότερες μεταφράσεις των Μ. Βολανάκη και Γ. Χειμωνά. «Δεν είναι η πρώτη επαφή του θιάσου με το αρχαίο ελληνικό δράμα», εξηγεί στην «Κ» ο σκηνοθέτης. «Υπήρχε ήδη ένα ισχυρό background που δημιούργησε ο Σίλβιου Πουρκαρέτε με μια σειρά παραγωγές (Φαίδρα κ.ά.) πάνω στο αρχαίο δράμα. Κι επειδή ο θίασος παραμένει σταθερός, εδώ και πολλά χρόνια οι ηθοποιοί ήταν καλοί, διαθέσιμοι, έτοιμοι να σπάσουν τη φόρμα τους. Κυρίως, όμως, είχαν τη λαχτάρα να κατανοήσουν τα μηνύματα της αρχαίας τραγωδίας και να λειτουργήσουν απέναντι στον μύθο με σεβασμό κι όχι με φόβο».
Η «Μήδεια» που προέκυψε δεν έχει «το μέγεθος μιας τραγικής ηρωίδας, αλλά μιας νέας εύθραυστης γυναίκας. Θέλησα να συναντήσω τη Μήδεια μέσα από «το Ξένο» και μαζί με τους ηθοποιούς μου να ερευνήσω πόσο ευάλωτος, απροστάτευτος, εκτεθειμένος είναι ένας άνθρωπος που επιλέγει να επιβιώσει μακριά από την πατρίδα του».
Κυρίαρχο μήνυμα είναι ο έρωτας. «Η ανάγκη της ηρωίδας -αδιαπραγμάτευτα ερωτευμένη και απόλυτη με τον έρωτα- να φθάσει όσο πιο βαθιά γίνεται στη συνείδηση και στην ψυχή του Ιάσονα μέσα από τον πόνο. «Πρέπει να έχει πολύ σκοτάδι ο έρωτας για να μη φαίνεται ότι ο άλλος λείπει», σύμφωνα με τον Γιώργο Χειμωνά.
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της παράστασης και σε ποια σημεία διαφέρει από τη «Μήδεια» που προτείνουν στο φετινό θεατρικό φεστιβάλ το θέατρο Katona Jozsef της Ουγγαρίας και το Ατελιέ 31 της Αλβανίας; «Στην ανατρεπτική λειτουργία του χορού επί της σκηνής» απαντά ο σκηνοθέτης. «Μια πόρτα αποκαλύπτει ή καλύπτει τη μοναξιά της Μήδειας, γίνεται κούνια όπου σαν λίκνο κοιμίζει τα παιδιά της, αλλάζει κατευθύνσεις και διαστάσεις. Στην πόρτα ο Χορός κουτσομπολεύει και λιγότερο συμπαραστέκεται αρχικά στην ηρωίδα για να καταλήξει τελικά συνένοχος, να την καλύψει, να την προστατεύσει και να ταυτιστεί μαζί της».
Η παράσταση επαναλαμβάνεται σήμερα στο Βασιλικό Θέατρο.