Δύσκολο για μια παράσταση μπαλέτου να αντιπαλέψει με μια ομόθεμη κινηματογραφική ταινία, θεαματική και εικαστικά εντυπωσιακή, αλλά και εν γένει πολύ καλή. Παρόλ’ αυτά, το «Σήκωσε ψηλά τα κόκκινα φανάρια» που παρουσιάζει το Εθνικό Μπαλέτο της Κίνας τις μέρες αυτές στο Φεστιβάλ Αθηνών, δεν αφήνει τον θεατή του να φύγει «στερημένος», ακόμα κι αν είχε λατρέψει την ομώνυμη ταινία που έκανε γνωστό παγκοσμίως τον δημιουργό της, Κινέζο σκηνοθέτη Ζαν Γιμού. Ισως δεν μπορεί πάντα το μπαλέτο να πει όσα πράγματα μπορεί ο λόγος και μάλιστα όταν αρθρώνεται με την πολυμήχανη κινηματογραφική «γλώσσα» -και όντως το μπαλέτο, το οποίο υπογράφει σκηνοθετικά ο ίδιος ο Γιμού, μπορεί να αφηγείται εύγλωττα μια ερωτική ιστορία, μπορεί επιπλέον να θίγει με σαφήνεια όχι και τόσο παλιά κοινωνικά ζητήματα της αχανούς χώρας, αλλά δεν διατυπώνει το ίδιο σαφώς το πολιτικό σχόλιο κατά απολυταρχικών καθεστώτων που πολλοί είδαν στην κινηματογραφική ταινία (μεταξύ των οποίων και οι κινεζικές αρχές, γι’ αυτό και την είχαν απαγορεύσει).
Πέρα όμως από αυτό, τα μπαλετικά «Κόκκινα φανάρια» του Ζαν Γιμού είναι μια καλοφτιαγμένη, συχνά εντυπωσιακή και σε ορισμένα σημεία υψηλής αισθητικής παραγωγή, η οποία, μάλιστα, συχνά θυμάται την κινηματογραφική της καταγωγή την οποία και τιμά με εξαιρετικά ευρήματα. Ζαν Γιμού είν’ αυτός!
Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του μπαλέτου πάντως (παίζεται απόψε για τελευταία φορά στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου) είναι η εναρμόνιση, σε κάθε επιμέρους συστατικό στοιχείο του, της κινεζικής παραδοσιακής τέχνης και της (παγκόσμιας πλέον) δυτικής. Ο πλούτος που χαρακτηρίζει τη μουσική, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη χορογραφία του έργου είναι συλλεγμένος εξίσου σχεδόν τόσο από τη μια όσο και την άλλη μορφή τέχνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δημιουργείται πάντα ένα νέο κράμα – οι χορογραφίες, για παράδειγμα, παραπέμπουν σταθερά στο δυτικό κλασικό μπαλέτο και μόνο σε «εμβόλιμες» σκηνές (θεάτρου εν θεάτρω) είναι ατόφιες της κινεζικής παράδοσης. Αλλά το σύνολο είναι αρμονικό, εύρυθμο και γευστικά χορταστικό.