Διεύθυνση… με οπτικά εφέ

Το πόσο σύγχρονος είναι ο ήχος του Χένρι Πέρσελ το είχε δείξει ο Κιούμπρικ όταν ανέθετε στη Γουέντι Κάρλος να διασκευάσει ηλεκτρονικά το υποβλητικό του πένθιμο εμβατήριο για τη Βασίλισσα Μαρία Β΄ για το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (1971) κι όταν ο Κλάους Νόμι δοκίμαζε να αποδώσει τη συγκλονιστική άρια «When I am laid in Earth» το 1983, λίγους μήνες πριν πεθάνει από AIDS. Πάνω απ’ όλα, η ίδια, η αυθεντική μουσική του Αγγλου συνθέτη ξαφνιάζει πάντα με τον γνήσιο μπαρόκ ήχο του, ο οποίος όμως έχει κάτι παράξενα σύγχρονο. Προχθές το βράδυ, στην Πειραιώς 260 είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε σε μορφή κοντσέρτου το κορυφαίο του έργο, την όπερα «Διδώ και Αινείας» από την ορχήστρα Musica Aeterna υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Κουρεντζή. Ο Πέρσελ το «έδεσε» θαυμάσια με τα τρία σύγχρονα, πρωτοποριακά έργα του πρώτου μέρους. Κορυφαία στιγμή όμως όταν η σημαντική Σιμόν Κέρμες ερμήνευσε μοναδικά την προαναφερθείσα άρια. Γενικά τα φωνητικά ξεχώρισαν όπως και η ορχήστρα. Δεν καταλάβαμε καθόλου τα «εφέ» του Θ. Κουρεντζή,να πηγαινοέρχονται οι μουσικοί επί σκηνής, να σηκώνονται όρθιοι σε δυνατές στιγμές, όπως έκαναν οι τζαζ Big Bands της δεκαετίας του ’30, ούτε αντιληφθήκαμε την ουσία του σκηνοθετημένου, σταδιακού «μπλακάουτ» στο φινάλε. Η κλασική μουσική δεν είναι κάτι βαρετό για να χρειάζεται οπτικά εφέ. Ο ταλαντούχος Θ. Κουρεντζής αδικεί τον εαυτό του με αυτές τις δήθεν τολμηρές πρωτοβουλίες.