Είναι ίσως η πιο «επιθετική» ερμηνεία του Τσέχοφ που έχουμε παρακολουθήσει από ξένο θίασο στην Ελλάδα. Ο «Ιβάνοφ», σκηνοθετημένος από τον Βούλγαρο Ντιμίτερ Γκότσεφ, στην παράσταση της βερολινέζικης Φολκσμπίνε, άφησε αντικρουόμενα αισθήματα, θεατές που παραληρούσαν από ενθουσιασμό και άλλους που κοίταζαν με απορία εκείνους που παραληρούσαν. Εξίσου μοιρασμένο ήταν το κοινό και στην προηγούμενη εμφάνιση της Φολκσμίπνε με τη «Φρουτόμυγα» του Κριστόφ Μαρτάλερ, ένα εμπνευσμένο, ευφάνταστο, σαρκαστικό, πικρό, με πολύ χιούμορ, σχόλιο πάνω στον έρωτα, με θαυμάσια χρήση του σκηνικού χώρου.
Στον «Ιβάνοφ» ένα διαρκές παραπέτασμα καπνού οροθετούσε την είσοδο και έξοδο των ηθοποιών από τη σκηνή, τη μετακίνησή τους από το πουθενά που έρχονται στο πουθενά, όπου ανήκουν. Οι ήρωες αλυχτούν. Η αφόρητη πλήξη και ακινησία, οι μικροκουβέντες της καθημερινότητας εκφέρονται με ό,τι υπονοούν και όχι με ό,τι εννοούν. Οι εσωτερικές κραυγές δηλώνονται, η αποτυχία, η παραίτηση, η ματαιοδοξία, το ασταθές της ύπαρξης, εκφράζονται έντονα και την ίδια στιγμή στατικά. Ενας θίασος ποικιλιών (με ενδυματολογική άποψη) τα πρόσωπα του Ιβάνοφ, στημένα μετωπικά στο κοινό, απευθύνουν στους θεατές σπαράγματα της «αξιοθρήνητης ζωής τους». Επιτίθενται ή εκλιπαρούν; Ο βαθιά καταθλιπτικός Ιβάνοφ (εξαιρετική η ερμηνεία του Samuel Finzi), ένας 39χρονος γέρος, όπως λέει και ο ίδιος, πιστεύει στον έρωτα και στη νέα ζωή «όσο και στα φαντάσματα» και αναρωτιέται: «Μήπως απλούστατα δεν υπάρχω πια;». Για την ετοιμοθάνατη γυναίκα του Αννα Πετρόβνα δεν «αισθάνεται ούτε αγάπη ούτε συμπόνοια, μόνο ένα κενό». Οσο για τη νεαρή Σάσα, παράφορα ερωτευμένη μαζί του, δεν μπορεί να της ψιθυρίσει ούτε μια τρυφερή φράση. Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ιβάνοφ και στη Σάσα, από τις κορυφαίες στιγμές της παράστασης. Μέχρι στιγμής, το πέρασμα της Φόλκσμπινε από Φεστιβάλ έχει τροφοδοτήσει το θεατρικό καλοκαίρι μας. Αναμένουμε και την τρίτη παράσταση με τον «Βορρά» του Σελίν από τον Φρανκ Καστόρφ (14, 15, 16 Ιουλίου).