Σελιδοδεικτες

Οι αυτοβιογραφικές μαρτυρίες είναι πάντα γοητευτικές. Πόσω μάλλον όταν τα πρόσωπα που τις υπογράφουν είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κοντινά και ενεργά πρόσωπα της ζωής αυτού του τόπου. Κι ακόμα περισσότερο, όταν μερικά βήματα του αυτοβιογραφούμενου αφορούν τον αναγνώστη και προσωπικά, αφού τον παραπέμπουν σε προσωπικές στιγμές. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Λεωνίδα Κύρκου «Στιγμές από την προσωπική μου ζωή» (εκδ. Εστία), στις σελίδες του οποίου δεν γράφει πολιτικές αναμνήσεις με τη στενή έννοια. «Διάλεξα μερικά επεισόδια από τη μακρά πολιτική μου ζωή μέσα από τα οποία παρουσιάζονται συνθήκες και άνθρωποι, σ’ ένα τοπίο που δεν ήταν πάντα το χειρότερο δυνατό, επεισόδια τα οποία διαβάζοντας χαμογελώ, όπως ελπίζω να χαμογελάσεις και συ, αναγνώστη». Δεν είναι σίγουρο ότι χαμογελάει πάντα ο αναγνώστης, αφού στα μικρά κεφάλαια που το αποτελούν συναντάει πολλές πικρές και δύσκολες στιγμές, όχι μόνο για τον Λεωνίδα Κύρκο, αλλά και για ολόκληρη τη χώρα, τα προηγούμενα πενήντα χρόνια. Στα συσσίτια της Κατοχής, στις φυλακές με τους μελλοθάνατους, στις συγκρουσιακές εκλογικές αναμετρήσεις της δεκαετίας του ’50 και του ’60, στη δικτατορία, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Χωρίς να λείπουν και οι χαριτωμένες και πάντα τρυφερές αναμνήσεις από πρόσωπα και γεγονότα. Ενα μικρό δείγμα: «Ηταν ο επονίτης Κανδύλης της Νομικής, που δέχτηκε να αναλάβει αυτή την ευθύνη, παρότι είχε δυσκολία να μιλάει. Ηταν κεκές! Αυτό το ηρωικό παιδί λοιπόν πετάχτηκε στους ώμους των συναγωνιστών του, χτύπησαν παλαμάκια για να γίνει ησυχία, και άρχισε να μιλά: «Ζ…Ζ… Ζήτω η Συμφωνία του Λιβάνου! Ο… Ο… Ολοι τώρα ενωμένοι για τη Νι… Νι… Νίκη!»». Ενα βιβλίο, πολλά στιγμιότυπα του πρόσφατου πολιτικού και κοινωνικού βίου.