Μια απέραντη τεφροδόχος ήταν χθες η Αττική. Λευκόγκριζες νιφάδες στάχτης παντού. Αιωρούνταν, στροβιλίζονταν, κατακάθονταν. Στο παρμπρίζ των αυτοκινήτων, στις απλωμένες μπουγάδες, στα φύλλα της κληματαριάς, στα μαλλιά των παιδιών λες και είχαν γεράσει πρόωρα.
«Δεν χρειάζεσαι μετεωρολόγο για να σου πει προς τα πού φυσάει ο άνεμος», τραγουδά ο Ντίλαν. Δεν χρειάζονται η τηλεοπτική εικόνα και τα έκτακτα δελτία για να καταλάβουμε ότι κάτι κακό συμβαίνει. Αρκούσαν ο θολός ουρανός, η πυρωμένη κορυφογραμμή της Πάρνηθας, το φεγγάρι που είχε κοκκινίσει, αλλά όχι από συστολή.
Μπροστά στη μεγάλη απώλεια, ιδίως των δύο νέων που παγιδεύτηκαν μες στη φωτιά στη Θεσσαλία, φαίνονται εντελώς ασήμαντες οι μικροχαζομάρες που ειπώθηκαν σε κάποιες εκπομπές. Π.χ., «έχεις οπτική εικόνα;» ή «παρακαλώ να με απεγκλωβίσετε» (δηλαδή να με «αποδεσμεύσετε», ώστε να συνδεθώ και με άλλο κανάλι). Είναι αλήθεια πως ο συνδυασμός της κούρασης, λόγω της πολύωρης μετάδοσης, με την ανησυχία, τις ανάγκες της «συνεχούς ροής», καθώς και με την κεκτημένη ταχύτητα του ξερολισμού κάποιων παρουσιαστών, μερικές φορές γεννά τέρατα, αλλά δεν είναι ώρα τώρα για επικρίσεις. Πολλοί ρεπόρτερ και τεχνικοί του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ξενύχτησαν μέσα σε δύσκολες συνθήκες για να μας ενημερώσουν και ασφαλώς αναγνωρίζουμε τον μόχθο τους.
Αποκαΐδια χόρευαν στον αέρα, μπροστά στις κάμερες που τραβούσαν νυχτερινά πλάνα του φλεγόμενου βουνού. Μπροστά στη μεγάλη συμφορά, ασήμαντα και γελοία έμοιαζαν τα ποικίλα τηλεοπτικά φαινόμενα των τελευταίων ημερών, όπως η καινούργια μύτη της αυτοκράτειρας Αγγελικής ή ο τεχνητός κότσος-φαλλός του κ. Ψινάκη ή το τσίρκο των αοιδών της κυρίας Πάνια. Και στο βάθος όχι κήπος, όχι διακοπές, όχι κάλπη και εκλογές, αλλά καπνός και αντάρα. «Αλεπάλληλες πυρκαγιές», «συνεχείς αναζωπυρώσεις», «πύρινη λαίλαπα» και «μην είδατε το κόκκινο ελάφι…».
Των ορέων ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν. Προχθές, ο Alpha μετέδιδε την απονομή των βραβείων του μουσικού καναλιού Mad, μια μετάδοση που τη διέκοπταν τα έκτακτα δελτία πύρινης θυέλλης. Η επανάσταση φαίνεται ότι ήταν το λάιτ μοτίφ του σόου. Η επανάσταση γενικώς, όχι του 1821. Ετσι, κάνοντας ζάπινγκ έπεσα σε έναν τραγουδιστή με χρυσό γιλέκο που τον συνόδευε ένα πολυμελές επαναστατικό ένοπλο μπαλέτο από άνδρες και γυναίκες, που φορούσαν φανελάκια παραλλαγής και κουκούλες τρομοκράτη (ή της Αντιτρομοκρατικής). Οι ψευδο-Ζαπατίστας ή οι Ράμπο, όπως θέλετε δείτε τους, έκαναν χορευτικές φιγούρες με τα ψεύτικα όπλα τους και ταυτόχρονα, στις γιγαντοοθόνες του φόντου, προβάλλονταν πλάνα αρχείου από διαδηλώσεις (κατά του G8, της παγκοσμιοποίησης κ.λπ.), ενώ πανταχού παρόντες ήταν οι λογότυποι των χορηγών, της Wind και των Goody’s.
Δύο είναι τα συμπεράσματα και ένα το ερώτημα. Πρώτον, οι άνθρωποι εξεγείρονται για να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες της κινητής τηλεφωνίας και για να τρώνε σε φαστφουντάδικα. Δεύτερον, ακόμα και η επανάσταση θέλει τον χορηγό της. Και το ερώτημα: μήπως ο θεσμός της χορηγίας πρέπει να επεκταθεί και στην κατάσβεση των πυρκαγιών;