Οι Δημοτικές Χορο-γιορτές φέτος στην Τεχνόπολη (Γκάζι) συνέπεσαν με τις άφθονες χορευτικές προτάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και δη το βαρύ πυροβολικό που αποκαλείται Φορσάιθ. Ομως οι επιλεγμένες προτάσεις δεν άφησαν αδιάφορο το ευρύτερο κοινό το οποίο και έτρεξε. (Πόσοι Αθηναίοι πια λατρεύουν ξαφνικά τον σύγχρονο χορό; Το χειμώνα θα πρέπει να παθαίνουν στέρηση!) Οι 2 πρώτες προτάσεις της καλ/ικής δ/ντρίας κ. Μ. Περδίκη-Αρχοντάκη βρήκαν αρωγό του Ινστιτούτο Γκαίτε, η δε δεύτερη υπήρξε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ. Θαυμάσια τακτική που μακάρι να προεκταθεί και…φτουρίσει. Και οι δύο μας ήρθαν από την Γερμανία και παρόλο το διαφορετικό αισθητικό αποτέλεσμα είχαν άφθονα τα κοινά χαρακτηριστικά. Γινόταν σαφές ότι οι παραστάσεις «στήθηκαν» έτσι που η διάρκειά τους να καλύπτει μια ολόκληρη βραδιά. Καμιά από τις δύο δεν άντεξε την υπέρβαση των 60΄. Και οι δύο είχαν εξαντληθεί στα 30′ με 40′. Και οι δύο ξεκινούσαν από τον γερμανικό μετεξπρεσιονισμό με το spleen της mittel Europa ακόμη έκδηλο αλλά πεπερασμένο ύστερα από τόσες και τόσες επαναλήψεις. (Το «κακό» που έκανε η μεγάλη Πίνα Μπάους και το οποίο σημειώσαμε στο παρελθόν).
Εγκεφαλικές οι προσεγγίσεις και οι καταθέσεις που έφταναν μέσα από βινιέτες, σκιτσάκια ή instantanes. Αν η εξ Αργεντινής Κονστάντσα Μάκρας επέλεξε τη σάτυρα-καταγγελία του γυναικείου libido για την ομάδα της Dorky Park και το έργο «Sure, shall we talk about it?», η Ελληνίδα Toula Limnaios (γιατί όχι Τούλα Λημναίου;) προτίμησε το σκοτεινό προβληματικό ψυχολογικό τοπίο με το «Life is perfect». Μπα; Ο σύγχρονος κεντρο-Ευρωπαϊκός χορός στην επαναληπτική του αποξένωση, όπου δεν συμβαίνει τίποτε και συμβαίνουν χορταστικά πολλά. Και οι δύο ομάδες υπήρξαν πολυεθνικές, πολύ σωστά. Οι 9 κυρίες της Μάκρας αποδείχτηκαν έξοχες ερμηνεύτριες. Στις πουάντ, ξυπόλυτες, με τακούνι στιλέτο, μονολόγησαν, τραγούδησαν, χόρεψαν και τις θαυμάσαμε. Η 7μελής ομάδα της Λημναίου προσέφερε, πρωτότυπα, 4 άνδρες και 3 γυναίκες ερμηνευτές. Απέδωσαν με πίστη το αιτούμενο. Ομως η Μάκρας παρουσίασε και ένα εκπληκτικό τρίο μουσικών επί σκηνής με μια συναρπαστική κυρία στην «κουζίνα» των κρουστών (κατά Στραβίνσκι), άλλη μια έξοχη στο βιολί και το άσμα κι έναν άνδρα στο μπάσο. Η Λημναίου είχε καταιγισμό surround sound και επί σκηνής άλλο ορυμαγδό από έναν ικανότατο παίκτη ποικίλων θορυβοποιών «εργαλείων». Ενδιαφέρουσες στον παραλληλισμό και τις εκλεκτικές τους συγγενείς προτάσεις. (Τεχνόπολις, Γκάζι 3,5/7).
Υ.Γ. Αλληλούια! Ανοιξε το μετρό του Κεραμεικού. Δίπλα είναι.
