Εχεις μαυρίσει αρκετά;Μέχρι να γυρίσεις από την άλλη μεριά για να μαυρίσει και η πλατούλα, επίτρεψέ μου να σου βγάλω για λίγο τα ακουστικά του i-pod από τα αυτιά… Εφερα μαζί ένα blaster, με καλά μπάσα και δυνατά ηχεία να έχουμε κάτι να ακούμε μουσική όλοι μαζί, να ξυπνήσουν τα κορμιά από τη ραστώνη, να γίνει πάρτι καλοκαιρινό, να κουνηθεί όλη η παραλία, σαν να γυρίζουμε διαφημιστικό για κάποια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ή για καμιά μπίρα…
Μόνο που εγώ δεν έχω διαφημιζόμενο προϊόν ούτε έφερα το τηλεοπτικό συνεργείο μαζί μου! Το μόνο που έφερα (εκτός από το blaster) είναι επτά cd που αγόρασα βιαστικά από το δισκάδικο λίγο πριν έρθω να σε βρω στις παραλίες… Διάλεξα cd από τις πρόσφατες κυκλοφορίες και δη από τα λεγόμενα «Best of»… Και τα διάλεξα με το σκεπτικό να ‘χουμε κάτι για κάθε ώρα της ημέρας και για κάθε έναν που βρίσκεται παρέα μας. Μόνο γι’ αυτούς που ακούν ελληνικά λαϊκοπόπ δεν έφερα τίποτε. Ετσι κι αλλιώς γι’ αυτούς φροντίζουν όλοι οι άλλοι…
Για τη ραστώνη…
Αρχίζω με κάτι κατάλληλο για τη δύσκολη ώρα του μεσημεριού. (Τώρα δεν ξύπνησες;) The Weathermen [?]. Το ερωτηματικό μέσα στις αγκύλες είναι μέρος του ονόματος του ντουέτου που σχημάτισαν το 1985 οι Μπρους Γκένταλντικ (τραγούδι) και Ζαν-Μαρκ Λέντερμαν (υπολογιστές). Και είναι εύστοχο γιατί… κανείς δεν ξέρει τους Weathermen [?] και όλοι αναρωτιούνται «ποιοι είναι αυτοί;» Ακούγονται σαν κάτι μεταξύ Kraftwerk και Devo και σαν λίγο πιο ανθρώπινοι Residents, κατά περίπτωση, αλλά κάποιος θα μπορούσε να τους ονομάσει και πρόγονους της electronica! Οι μελωδίες και οι καραμπινάτοι ρυθμοί τους σε πιάνουν από τον λαιμό και το αιχμηρό χιούμορ με το οποίο ντύνουν στιχουργικώς τα κοινωνικά τους σχόλια σου καρφώνει ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.
Μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, σου καρφώνει και η ακρόαση του Μπομπ Μάρλεϊ και των Wailers στα 20 σινγκλ της καριέρας τους που συναποτελούν το cd «Αrfica Unite». Είναι το καλύτερο ακρόαμα για την ώρα που ονομάζουμε απομεσήμερο, όταν όλα τριγύρω καίνε και ο… μάγος ιατρός των ψυχών από την Τζαμάικα αναλαμβάνει όχι να μας δροσίσει, αλλά να μας εξοικειώσει με τον καύσωνα! Αυτό έκανε στη σύντομη μα τόσο ξεχωριστή παρουσία του επί Γης για 33 χρόνια, αυτό κάνει και τώρα, είκοσι τόσα χρόνια από τον φυσικό του θάνατο. Ετσι και αλλιώς το εν ζωή αποτύπωμά του μεγιστοποιήθηκε σφόδρα μετά θάνατον και σε αυτό συνέβαλε και η συνεχής ανακύκλωση του υλικού που κατέλιπε μέσα από νέες εκδόσεις, συσκευασίες, κ.λπ. Ο τελευταίος κρίκος σε αυτή την αλυσίδα είναι το εν λόγω cd, που περιέχει όλα τα μεγάλα χιτ του μακαρίτη και θα μπορούσε να περιέχει και άλλα τόσα.
Τα ίδια θα μπορούσε να πει κανείς και για τους θρυλικούς σκαπανείς της ροκ μυθολογίας, The Βand, το συγκρότημα-κολεκτίβα που στήριξε και στηρίχθηκε από τον Μπομπ Ντίλαν στα κρίσιμα χρόνια 1965-1977 και που επίσης είδε πολλαπλές επανεκδόσεις και συσκευασίες να ανανεώνουν τον μύθο του μετά την προ τριακονταετίας διάλυσή του. Τα 19 τραγούδια του «Best of…» καταγράφουν τη μοναδική στα χρονικά διαδρομή αυτής της πενταμελούς παρέας και η όλη ατμόσφαιρα του cd σε κάνει να θες να ξεχαστείς μέσα στον americana πολιτισμό τους καθώς καίει το απόγευμα…
Για το ηλιοβασίλεμα έφερα ένα από τα πάμπολλα «Best of…» του Τζεφ Μπάκλεϊ. Αυτό το εξαιρετικά προικισμένο παιδί, γιος του προικισμένου και αδικοχαμένου τραγουδοποιού Τιμ Μπάκλεϊ, ηχογράφησε ένα δίσκο όλο κι όλο, το θρυλικό άλμπουμ «Grace» του 1994. Αμέσως μετά, πνίγηκε κολυμπώντας σε μια λίμνη και πήγε να βρει τον πατέρα του στον άλλο κόσμο. Η απήχηση του «Grace» όμως ήταν τέτοια, που μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν πολλά άλμπουμ με υλικό από δω κι από κει, με δοκιμαστικές ηχογραφήσεις και με χαρακτήρα ανθολογίας, αναδεικνύοντας τον Τζεφ Μπάκλεϊ στον μοναδικό παγκοσμίως άνθρωπο που κυκλοφόρησε ένα μόνο δίσκο και πολλά «Best of…»! Του αξίζει όμως αυτή η υστεροφημία και για τη φωνή του και για τη ζωή του και για το υπέρμετρο ταλέντο του.
Οταν βραδιάζει…
Για το δείπνο έφερα μαζί τη συλλογή με τα… σουξέ του Ελτον Τζον – 17 πασίγνωστα τραγούδια από τη σαραντάχρονη καριέρα του. Ωραία είναι, το τεράστιο «Yellow Brich Road», το «Rocket Man», το «Candle In the Wind» (στην πρώτη εκτέλεση του 1973 για τη Μέριλιν Μονρόε και όχι στην ξενέρωτη επανεκτέλεση του 1997 για την Νταϊάνα), το «Crocodile Roch», όλα εδώ είναι! Αξιοπρόσεκτη η λεπτομέρεια ότι 14 από τα 17 τραγούδια προέρχονται από την προ του 1980 καριέρα του Ελτον Τζον, γεννώντας το εύλογο ερώτημα: τι κάνει εδώ και τριάντα χρόνια;
Ωραίο ήταν το dinner, ας ψάξουμε τώρα που νύχτωσε στην ακροθαλασσιά. Επτά συνθέσεις του τζαζ γίγαντα Θελόνιους Μονκ περιέχει το πρόσφατο cd, στη σειρά «The Finest Jazz», που ανθολογεί και άλλους μεγάλους τζάζμεν, σαν τον Χέρμπι Χάνκοκ και τον Τζίμι Σμιθ. Η έκδοση για τον μεγάλο πιανίστα, όμως, περιέχει πραγματικά οριακές στιγμές της τζαζ, σαν το «Misterioso», το «Straight, No Chaser» και βέβαια το all time classic «’Round Μidnight».
Και αφού πιάσαμε μεσάνυχτα, κλείνουμε με το τελευταίο cd, την ανθολογία της γεμάτης από χορευτικά ξεφαντώματα μέχρι πρωίας καριέρας των Asian Dub Foundation. 16 κομμάτια από τη δωδεκαετή, ώς σήμερα, καριέρα τους και ένα καινούργιο, θα μας κρατήσουν όρθιους μέχρι το πρωί, να χοροπηδάμε ξέγνοιαστα και να ταξιδεύουμε όλη τη Γη γύρω – γύρω με όσα θα ακούμε…
Και όταν ανατείλει ο ήλιος, ύπνο, και το μεσημεράκι παραλία με τους Weathermen [?]. Και πάλι από την αρχή…
