ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Πάει και το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών – το δεύτερο υπό Λούκον. Γόνιμο. Αυτό σίγουρα, από τώρα. Λεπτομερέστερα, σιγά σιγά. Να κάτσει λίγο μέσα μας το πράγμα. Γιατί ογκώσαμε κιόλας. Πολλά κι απανωτά τα εδέσματα, δεν σε αφήνουν να μείνεις λίγο σε κάτι. Είναι η βασικότερη επιφύλαξη. Η αρρώστια της εποχής κι εδώ: Πληθωρισμός. Βιασύνη. Σπουδή. Βία. Και «η σπουδή καίει τη μνήμη», που λέει κι ο Κούντερα. «Εγινε προσπάθεια» να τοποθετηθεί πρόεδρος του νεόδμητου Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ) εξωκυβερνητική προσωπικότητα (αρνήθηκε, λέει, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος – δηλαδή περίμεναν ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο;!), κι εντέλει κατέφυγαν σε πούρο νεοδημοκρατικό στέλεχος. Κατεξαντλήθησαν να ψάχνουν. Συναρπαστική η ιδέα του Μιχαήλ Μαρμαρινού να βάλει λαό, και μάλιστα εν πομπή, στη σκηνική παρουσίαση του «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη – αυτό «τον εθνικό ύμνο από την ανάποδη». Το γοητευτικότερο στοιχείο μιας ερεθιστικής, εν γένει, παράστασης. Αργησα να δω τον «Ξεπεσμένο Δερβίση» του Θοδωρή Γκόνη, εμπνευσμένο από το γνωστό του Παπαδιαμάντη. Θεωρώ σχεδόν αντιστασιακά πια τέτοιου είδους τολμήματα. Τέτοιες ποιητικές, μαλακτικές της ψυχής παραστάσεις, στους καιρούς της βαρβαρότητας που ζούμε. Ποιητικός από μόνος του ο σκηνικός χώρος του Χρήστου Μποκόρου. Η μουσική έπαιξε σπουδαίο ρόλο και στις δύο παραστάσεις – Δημήτρης Καμαρωτός στο Μαρμαρινό (η καλύτερη δουλειά του, νομίζω), Νίκος Ξυδάκης (λιτός κι εξαίσιος όπως πάντα) στον Γκόνη. Πλήρη σκηνική ανάγνωση των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι έδωσε κι η Μάγια Λυμπεροπούλου στο Φεστιβάλ, με καθαρότητα κι ενδιαφέρουσες επιμέρους επιτεύξεις. Αλλά ήθελε πολύ ψαλίδι το όλον. Αλλο μυθιστόρημα, άλλο θέατρο. Κι ο χειρισμός του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη στον βασικό ρόλο! Τι ντύσιμο, τι εικόνα και, κυρίως, τι πάγωμα, τι μπαστούνι αλύγιστο ήταν αυτό που επιβλήθηκε στον αξιολογότατο ηθοποιό; Ζητείται κατεπειγόντως σκηνοθέτης για Αριστοφάνη. Κοινοτοπίες, αηδίες και ξεράσματα και, το χειρότερο, ισοπέδωση όχι μόνο του ποιητικού, αλλά ακόμα και του κωμικού στοιχείου του Αριστοφάνη, για χάρη της μπαλαφάρας, απεργάζονται ακόμα και οι σκηνοθετούντες σε κρατικά θέατρα. Η «Λυσιστράτη» του ΚΘΒΕ: Νυν υπέρ πάντων το χάχανο. Σκέφτομαι πάντα τους νέους που έρχονται για πρώτη φορά σ’ επαφή μ’ ένα κλασικό έργο μέσω μιας τέτοιας προδοτικής παράστασης. Στα ηνία του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας η Λυδία Κονιόρδου. Αναλαμβάνει θέατρο με χρέη και… λιγότερες σκηνές! «Ευεργέτημα» της Πάτρας ΠΠΕ 2006. Σίδερο στη μέση σας Λυδία. Μετά τους ευρύνοες καλλιτέχνες περί Μπέκετ στην Επίδαυρο και «γιατί όχι καλέ, σιγά τον ιερό χώρο», λες κι αυτό συζητάμε, ιδού κι ο ίδιος ο Γιώργος Λούκος (Βήμα): «Κάποιοι θεώρησαν την επιλογή άστοχη. Δεν συμφωνώ καθόλου. Θεωρώ αντιθέτως πως πρόκειται για ένα έργο που αποτελεί την πεμπτουσία της τραγωδίας». Λες και η τραγικότης είναι το ζήτημα. Εργο και χώρος δένουν; Εργο ενός (1) προσώπου (και ημιθαμμένου), λόγος ελλειπτικός, «θέατρο δωματίου», και σε ξένη γλώσσα, είναι για αχανή στάδια; Επ’ αυτού, ουδέν. Ασε. Βαρέθηκα. Διάλογος κουφών. Εξάλλου, Κυριακή κοντή γιορτή.