Περίοδος αιχμής ή «high season» είναι αυτός ο μήνας για τα ξενοδοχεία των τουριστικών περιοχών. Από το φθινόπωρο αρχίζει η λεγόμενη «low season», με την κάμψη της ζήτησης και την πτώση των τιμών. Στην τηλεόραση συμβαίνει το αντίθετο. Τώρα διανύουμε τη «low season», την εποχή που κυριαρχούν οι επαναλήψεις, την εποχή της κάμψης των προσδοκιών και της πτώσης της τηλεθέασης.
Ωστόσο, ακόμα και τώρα μπορούμε να βρούμε κάποιες εκπομπές που μας υπόσχονται μία δύο ευχάριστες ώρες. Εξαιρούνται οι επαναλήψεις των ελληνικών σειρών. Μετρημένες στα δάχτυλα είναι αυτές που άντεξαν στη δοκιμασία του χρόνου και ελάχιστες από όσες επαναπροβάλλονται σήμερα καταφέρνουν να μη μας αποκοιμίσουν.
Τρεις σειρές της σεζόν 2006-2007 που διασώζονται μες στο πέλαγος των επαναλήψεων είναι οι «Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα» (Alpha), η «Λούφα και παραλλαγή» (NET) και το «50-50» (Mega). Από τις ξένες σειρές ξεχωρίζουν ο «Ντετέκτιβ Μονκ» και οι «Ιατρικές Υποθέσεις» (και οι δύο στο Star), ενώ κλασικό στο είδος του παραμένει, ακόμα και σε επανάληψη, το «Friends» στο ίδιο κανάλι. Η αρτιότητα του «Sex and the City» (Alter) εντυπωσιάζει ακόμα και στα επεισόδια που έχουμε ξαναδεί, ενώ το «Lost» (ΝΕΤ) είναι μεν σταθμός στην ιστορία της τηλεόρασης, όμως είτε θα πρέπει να δούμε όλα τα επεισόδια χωρίς διακοπή είτε δεν θα καταλάβουμε τίποτα.
Μια κωμωδία για όλη την οικογένεια, με λίγο παλιομοδίτικη αλλά έντονα βρετανική ατμόσφαιρα είναι το «Ενα τρελό, τρελό ξενοδοχείο» (ΣΚΑΪ) με τον χαρισματικό Τζον Κλιζ. Μια άλλη, πιο πιπεράτη και ανατρεπτική όψη της «βρετανικότητας» δίνουν οι «Τρελές εφημερίες» στο ίδιο κανάλι. Αν σας αρέσουν οι ταινίες εποχής, θα βρείτε κάποια καλά δείγματα στην ΕΤ1 (π.χ., «Το Μυστικό»), καθώς και στις μίνι βρετανικές σειρές που προβάλλονται αργά τη νύχτα στον ΣΚΑΪ. Εκτός συναγωνισμού παραμένουν οι κυριακάτικες ταινίες με ηρωίδα τη Μις Μαρπλ (ΣΚΑΪ), που στηρίζονται σε μυθιστορήματα της Αγκαθα Κρίστι, ενώ αν σας γοητεύουν οι αστυνομικές ιστορίες, θα πρέπει να αρκεστείτε στο ευπρεπές, αλλά όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένο «Χωρίς ίχνος» (Alpha). Δράση και «πρακτορικό» μυστήριο υπόσχεται το «Κωδικός Alias» (ΑΝΤ1). Τέλος, αξίζει να προσέξετε τα «Ελληνικά μονόπρακτα» (ΕΤ1), μία από τις πιο σημαντικές εκπομπές της σεζόν που πέρασε -και εννοείται ότι αυτός ο κατάλογος επιδέχεται προσθαφαιρέσεις.
Αναφέρθηκα μόνο στις ψυχαγωγικές σειρές και όχι στα ντοκιμαντέρ και τις εκπομπές λόγου που προβάλλονται σε επανάληψη. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τα σουξέ μιας χρήσεως, το πέρασμα του χρόνου δεν γερνά, αλλά ομορφαίνει κάποιες εκπομπές. Ποιος μπορεί να πει ότι «τελειώσαμε» με τον Κάρολο Κουν ή τον Μανόλη Αναγνωστάκη και άλλους μεγάλου διαμετρήματος καλλιτέχνες και δημιουργούς, για τους οποίους μιλούν εκπομπές όπως το «Παρασκήνιο» ή το «Μονόγραμμα»;
Ο τηλεοπτικός χρόνος είναι αδυσώπητος. Αν και λένε ότι «το trash (σκουπίδι) του σήμερα είναι το καλτ του αύριο», συχνά το σουξέ του χθες είναι το μπάζο του σήμερα. Π.χ., ποιος θυμάται, ποιος τραγουδά φέτος το καλοκαίρι το γιουροβιζιονικό «Γεια σου, Μαρία» του Σαρμπέλ, που μας βομβάρδιζε από τη ΝΕΤ και κάποια ιδιωτικά κανάλια όλη την άνοιξη;
