Αν κανείς προσπαθήσει να κατανοήσει την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας στηριγμένος μόνο στα ρεπορτάζ, στις δηλώσεις των πολιτικών και στις συζητήσεις που διεξάγονται στα δελτία ειδήσεων, θα οδηγηθεί στην τέλεια σύγχυση. Είμαστε η χώρα όπου «οι πλούσιοι γίνονται μεσαίοι, οι μεσαίοι φτωχοί και οι φτωχοί άσ’ τα να πάνε», όπως λέει μια μικρο-μεγαλο-μεσαία φίλη μου, ή είμαστε η χώρα όπου οι πλούσιοι κλαίγονται και παριστάνουν τους φτωχούς; Μήπως όμως είμαστε η χώρα όπου οι φτωχοί παριστάνουν τους πλούσιους;
«Δεν έχουμε χρήματα να πάμε διακοπές», δηλώνουν το πρωί στην τηλεόραση οι λουόμενοι στις παραλίες της Αττικής. «Το αδιαχώρητο στο λιμάνι του Πειραιά», «βουλιάζουν τα νησιά από τους παραθεριστές», «εκατό τοις εκατό πληρότητα στα ξενοδοχεία», λένε τα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Το πρωί τα κανάλια είναι με τον χαμηλοσυνταξιούχο και τον προλετάριο, όμως το βράδυ είναι με τον γλεντζέ, τον αραχτό, τον άνετο. Ακριβαίνουν τα γαλακτοκομικά, μαθαίνουμε, «θα τα κόψουμε», σχολιάζει η ξανθιά παρουσιάστρια, που με τα χρήματα τα οποία ξοδεύει κάθε εβδομάδα στο κομμωτήριο θα μπορούσε να αγοράσει έναν τενεκέ φέτα και δέκα καρδάρες γάλα.
Κλαψ, κλαψ το πρωί, αλλά κέφι, κέφι, κέφι το βράδυ. «Περνάμε καλά, περνάμε τέλεια», δηλώνουν στην κάμερα οι θαμώνες κάποιου κλαμπ, όμως λίγες ώρες νωρίτερα οι πατεράδες αυτών των θαμώνων (ή μάλλον αυτοί που θεωρητικά θα μπορούσαν να ήταν οι πατεράδες τους) είχαν παραπονεθεί, στο ρεπορτάζ αγοράς του ίδιου καναλιού, για την τιμή του γαύρου και της σαρδέλας.
Ενώ με το φως της ημέρας όλοι στην τηλεόραση γκρινιάζουν (και δικαιολογημένα) επειδή στις ελληνικές καφετέριες ή στις καντίνες των πλοίων πίνουμε τον ακριβότερο καφέ της Ευρώπης, το βράδυ κανείς δεν παραπονιέται για τις τιμές των ποτών στα μπαρ. «Στα ύψη η αδρεναλίνη», μας πληροφορούν τα ρεπορτάζ πίστας, αλλά κανείς δεν αναφέρει τα ύψη στα οποία έχει εκτοξευθεί το ποτήρι με το ουίσκι (ή μάλλον με την μπόμπα, το υγρό πυρ). Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος, μπρος στο ξεφάντωμα τι είναι η ληστεία.
Οι διαφημίσεις για τις προσφορές των σούπερ μάρκετ, για τα απορρυπαντικά που εδώ μπορεί κανείς να τα βρει 10% φτηνότερα, συνυπάρχουν με διαφημίσεις για ακριβά αυτοκίνητα που μας κάνουν να νιώθουμε άρχοντες της ασφάλτου. Φαίνεται ότι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας: να κάνεις οικονομία το πρωί, να αναζητάς τις ευκαιρίες, να κάνεις μεταφορά όλων των πιστωτικών καρτών και των δανείων σου σε μία τράπεζα, να επαναδιαπραγματεύεσαι το επιτόκιο στο στεγαστικό και, αφού τα κάνεις όλα αυτά, «μετά θα κάααθεσαι» ή, μάλλον, θα κάνεις τις πίστες της Μυκόνου και της παραλίας να αναστενάζουν. Ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει το ατομικό του Ταμείο κατά της Φτώχειας.
Είναι αλήθεια ότι κατά καιρούς τα κανάλια δείχνουν και κάποιους ανθρώπους που βρέθηκαν ή κοντεύουν να βρεθούν στο τελευταίο σκαλί, όπως συμβαίνει με τους μεσόκοπους κλωστοϋφαντουργούς της Νάουσας. Ετσι, όλοι όσοι αισθάνονται το οικονομικό έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους, παρηγορούνται με τη διαπίστωση ότι υπάρχουν και χειρότερα.
