Α πό τα χρόνια των δίσκων βινυλίου, στον προηγούμενο αιώνα, επικράτησε ο όρος vinyl-junkie για να προσδιορίσει ευστόχως τους φανατικούς δισκόφιλους. Ενας vinyl-junkie χαρακτηριζόταν από συνήθειες και συμπεριφορές ανήκουστες για τους… κανονικούς ανθρώπους. Και μία απ’ αυτές ήταν ότι μπορούσε να καταπατήσει κάθε έννοια υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων, απλώς και μόνο γιατί την τάδε μέρα θα κυκλοφορούσε ο νέος δίσκος του δείνα καλλιτέχνη. Για παράδειγμα, γνωρίζω ανθρώπους που επέστρεψαν στην Αθήνα μέσα στο κατακαλόκαιρο από τις διακοπές τους απλώς και μόνο για να είναι εδώ τη μέρα που θα κυκλοφορούσε το «Remain In Light» των Talking Heads ή το «Sandinista!» των Clash και να το αποκτήσουν πάραυτα…
Τα χρόνια πέρασαν, η πρόσβαση στη μουσική έγινε πολύ πιο εύκολη και απλή, οι φανατικοί των cd μπορούν ν’ ακούν και να «κατεβάζουν» τις νέες κυκλοφορίες μέσω Διαδικτύου από τον τόπο των διακοπών τους κ.λπ., κ.λπ., όμως εκείνο που δεν αλλάζει είναι η προσμονή, ενίοτε και η συγκίνηση, όταν κάποιο μεγάλο γκρουπ ή καλλιτέχνης κυκλοφορεί το νέο του πόνημα. Και όταν πολλοί καλλιτέχνες τέτοιου διαμετρήματος κυκλοφορούν σχεδόν ταυτοχρόνως τους νέους δίσκους τους, ε, τότε ναι, ίσως αξίζει να αφήσει κάποιος, για λίγο, ακόμη και τις διακοπές του!
«Είναι» και «φαίνεσθαι»
Υπ’ αυτήν την έννοια, η πρόσφατη αλληλουχία τόσων καινούργιων κυκλοφοριών cd από καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έχουν αφήσει ογκώδη αποτυπώματα κατά τη διάρκεια της καριέρας τους θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό στο κεφάλι (και στο στερεοφωνικό) κάθε μουσικόφιλου. Δεν είναι και καθημερινό φαινόμενο να βγαίνουν στην αγορά (σχεδόν) ταυτοχρόνως νέοι δίσκοι από ονόματα όπως Πάτι Σμιθ, Manic Street Preachers, Πρινς, Korn, Chemical Brothers, Πολ ΜακΚάρτνεϊ, Beastie Boys, Μπγιορκ, Smashing Pumpkins, Happy Mondays, White Stripes, Nine Inch Nails κ.ά.
Και όμως! Τριγύρω δεν κουνιέται τίποτε! Γιατί, μέσα από αυτόν τον ορυμαγδό νέων κυκλοφοριών, το ογκώδες αποτύπωμα του κάθε καλλιτέχνη, που λέγαμε νωρίτερα, ουδόλως φαίνεται να αυξάνει τις διαστάσεις του.
Για παράδειγμα, δεν χρειαζόμασταν το έκτο άλμπουμ των White Stripes για να καταλάβουμε ότι ο Τζακ Γουάιτ ξέρει να στήνει καλούς δίσκους. Το ξέρει όλος ο ντουνιάς από το «Elephant» του 2003. Εκείνο που θέλει κάποιος από τον πολυάσχολο Γουάιτ (που δρα παραλλήλως και ως παραγωγός, ηθοποιός και ηγέτης του συγκροτήματος The Raconteurs) είναι να προχωρήσει την υπόθεση White Stripes πέρα από τα ηχητικά και οπτικά κλισέ στα οποία την έχει εξ αρχής περιχαρακώσει και να δώσει, στο πολυάριθμο κοινό τους, κάτι περισσότερο από τις trivia λεπτομέρειες με τις οποίες ο (αμφιβόλου αντικειμενικότητος) παγκόσμιος μουσικός Τύπος φροντίζει να εκθειάζει το cd, σε μία ακόμη επίδειξη ΟΜΟΦΩΝΗΣ παραπληροφόρησης. Αλλά το τι ρόλο παίζουν το Q, το Mojo, το NME, το Rolling Stone και άλλα… ευαγή ιδρύματα επί των ημερών μας, είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν θα το συζητήσουμε σήμερα, ούτε θα το ανοίξουμε με αφορμή τους White Stripes.
Ομοίως, αφορμή για να ασχοληθούμε με τα ως άνω έντυπα (και τα εν Ελλάδι φερέφωνά τους) θα μπορούσε να μας δώσει και το «Volta» της πολυτάλαντης μικροκαμωμένης Ισλανδέζας Μπγιορκ, του οποίου η ομόφωνη υποδοχή ως σπουδαίου δίσκου ειλικρινώς με έκανε να απορώ για το τι ακούνε τα αυτάκια μου στο cd και τι διαβάζουν τα ματάκια μου στον μουσικό Τύπο. Εχω την εντύπωση πως, από τότε που ΔΕΝ άνοιξε το φόρεμά της μέσα στο ΟΑΚΑ, στις τελετές των Ολυμπιακών του 2004, τίποτε δεν πάει καλά για την Μπγιορκ και θεωρώ πως αυτή είναι η «τιμωρία» της, γιατί με τη συμμετοχή της σε εκείνο το υπερθέαμα προσυπέγραψε τη μετάλλαξή της από αξιόλογη καλλιτέχνης του «είναι» σε αγχωμένη persona του «φαίνεσθαι». Αυτά τα πράγματα είναι ρίσκα και όποιος τα παίρνει παίζει με τη φωτιά…
Πράγμα στο οποίο ειδικεύεται εδώ και χρόνια ο (επίσης μικροκαμωμένος) πρίγκιψ από τη Μινεάπολη των ΗΠΑ, ο Πρινς. Ο άνθρωπος που επί 30 χρόνια βρίσκει λύσεις στα αδιέξοδα της καριέρας του ρισκάροντας και (σχεδόν πάντοτε) κερδίζοντας, ο μόνος καλλιτέχνης στην ιστορία που κατάφερε να μεγαλώνει το εκτόπισμά του, ενώ είχε αποσύρει το όνομά του αντικαθιστώντας το με ένα σύμβολο(!), ο άνθρωπος που «χτύπησε» πλειστάκις τις δισκογραφικές εταιρείες, θέλοντας να υπερασπισθεί τα δικαιώματά του, ξαναχτυπά φέτος με το «Planet Earth», που ήδη σκόρπισε αναστάτωση μετά την απόφαση του Πρινς να «σπρώξει» κάπου 2,5 εκατομμύρια αντίτυπα ως προσφορά με το κυριακάτικο φύλλο αγγλικού ταμπλόιντ. Πέραν τούτου, ο δίσκος είναι ένας «νορμάλ» δίσκος του Πρινς, τέλεια παιγμένος, με τα φάνκι και τα πιο ψυχεδελικά περάσματα, που συνηθίζει και με δυο-τρία κομμάτια που θα βρουν ανέτως θέση στις μελλοντικές ανθολογίες του… Υψηλότατου.
Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για το «Send Away The Tigers» των συμπαθέστατων εδώ και μια δεκαπενταετία Manic Street Preachers, του πολιτικώς και κοινωνικώς ανήσυχου συγκροτήματος, που «χτυπήθηκε» περίεργα, όταν εξαφανίσθηκε ο κιθαρίστας Ρίτσι Εντουαρτς (1-2-1995) χωρίς να εντοπισθεί έκτοτε και χωρίς οι λοιποί να τον αντικαταστήσουν ποτέ, για να ακολουθήσει μια δωδεκαετία με το εναπομείναν τρίο μονίμως στην κορυφή. Ενας ακόμη «γενναίος» δίσκος από ένα γενναίο συγκρότημα.
Αξιόμαχοι και δαρμένοι!
Γενναιοφροσύνη επιδεικνύουν τα δύο και τρία αντιστοίχως μέλη των Chemical Brothers και Beastie Boys, με τους πρόσφατους δίσκους τους. Οι Chemical Brothers με το «We Are The Night» φρεσκάρουν το στυλ τους την κατάλληλη στιγμή με ένα δίσκο αξιόμαχο, που τους βρίσκει σε καλή φόρμα και που θα θρέψει με υλικό τις μυθικές συναυλίες τους, όπου, συνήθως, γίνεται λαϊκό προσκύνημα.
Εκτός από την Ελλάδα, όπου πέρα από λαϊκό προσκύνημα έπεσε και το ξύλο της αρκούδας! Οπως ακριβώς συνέβη και στην πρόσφατη συναυλία των Beastie Boys, στο Ελληνικό! Κοσμοσυρροή, αλλά και ξύλο, φωτιά και τσεκούρι! Στην εν λόγω συναυλία άκουγα μαγεμένος τα ορχηστρικά(!) κομμάτια που συναποτελούν το «The Mix Up», το πρόσφατο cd των Beastie Boys. Με συνεπήραν τόσο τα instrumental τους, που, όταν μεσολαβούσαν τα «κανονικά» και πασίγνωστα τραγούδια τους, ένιωθα να ενοχλούμαι. Υποθέτω πως μπορούν να συνεπάρουν με το φευγάτο καλοκαιρινό τους άκουσμα οποιονδήποτε αγαπά αυτή τη μουσική…
