ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Μετά τις φωτιές, οι προεκλογικές εξαγγελίες. Περίπου το ίδιο μάγκωμα ψυχής. Και καλά οι «παροχές» σε αγρότες και τρίτεκνους, γελάει και τ’ αχείλι μας κομμάτι. Αλλά εκείνα τα 900 εκατομμύρια ευρώ στους δικαστές. Και τα εκατοντάδες άλλα στις ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις. Και τι δεν θα μπορούσε να γίνει με τόσα χρήματα που τρώνε δικαστές και κλωτσοσκούφηδες – τα άκρα μας δηλαδή τα αδηφάγα κι ανοικονόμητα… Που ξέρουν πώς σκεφτόμαστε (η κεφαλή) και πώς βαδίζουμε (τα πόδια) και γι’ αυτό εκβιάζουν. «Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει, πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει…». «…άντρο φονιάδων, απατεώνων κι ηλιθίων, λημέρι άναντρων…». Βάζω φερετζέ το «Πεθαίνω σα χώρα» και κάνω την Μπέμπα Μπλανς. (Και μου αρέσει. Επικίνδυνα…). Από το κακό στο χειρότερο οι παραστάσεις των κρατικών θεάτρων στην Επίδαυρο φέτος. Κι αν η ρασενική «Ανδρομάχη» του Εθνικού φιλοδόξησε τουλάχιστον ορισμένα πράγματα, ήρθε καπάκι η αγράμματη κι αρχοντοβλάχικη «Λυσιστράτη» του ΚΘΒΕ (τι κατρακύλα αυτό το θέατρο…) και μετά η ανοργασμική «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Θ.Ο. Κύπρου. Καλά, πιστεύουν οι αγαπητότατοί μου Κύπριοι ότι δικαιούνται θέση στην Επίδαυρο ό,τι κι αν ανεβάζουν; Που στείλανε και τον Χριστόφια φέτος στην Επίδαυρο, μετά τον περσινό αποκλεισμό τους! Μια καλή παράσταση πείθει περισσότερο κι από χίλιους επισήμους. Σκίτσο από το «Αστερίξ»: Κάθεται ο βάρδος Κακοφωνίξ στο δάσος κι ετοιμάζεται να τραγουδήσει. Οπότε πετάγεται από σύδεντρο Ρωμαίος στρατιώτης κι αρχίζει να τον κοπανάει στο κεφάλι. Πάνω από τον Ρωμαίο λέει η «φούσκα»: «Ο γενναίος Γκάιους Αγγέλικους Πούλους». Που βαράει τον καημένο τον άκακο Κακοφωνίξ – το… υπονοούμενο. Μου το έστειλε μαζί με άλλα χιουμοριστικά ο Φώτης Παπαθανασίου, ένας από το Τρίο Κακοφωνίξ της Λυρικής που ξωπέταξε τον Λαζαρίδη – για να τον διαδεχτεί. (Πάντα Λερναία Υδρα η Λυρική: ένα κόβεις, τρία φυτρώνουν). (Και δεν είναι βέβαια Ηρακλής ο Βουλγαράκης). «Επί χρόνια σταθερός αναγνώστης της στήλης σας», γράφει, υπογράφοντας μάλιστα ως Κακοφωνίξ Β΄, «έχω τελευταία την τιμή να αναφέρομαι σε αυτήν – έστω κατά τελείως άδικο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο. Μου είναι φανερό, δεν με γνωρίζετε». Οπως δεν γνωρίζω και τον Λαζαρίδη, αγαπητέ. Δημόσιες πράξεις όμως μας απασχολούν, όχι χαρακτήρες. Αλλά δύσκολο να κατανοηθεί αυτό στη Λυρική, αφού λόγω χαρακτήρος, όχι έργου, ξωπετάξατε τον Λαζαρίδη. Ετσι ισχυρίζεστε δηλαδή, ΟδυσΣΕΒ και σία. Και ενστερνίστηκε (φυσικά! Δεν είναι δα κάνας Ηρακλής) ο Βουλγαράκης. Δικαίωση τώρα! Περί Μπέκετ στην Επίδαυρο και ευρύνοες καλλιτέχνες. Τη δέουσα κατραπακιά (για να συνερχόμαστε και λίγο) τους τη δίνει η ίδια η σκηνοθέτις της παράστασης, η Ντέμπρα Γουόρνερ. Ζήτησε να «κλείσει» το αχανές θέατρο και να κάτσουν οι θεατές μόνο κάτω διάζωμα και μόνο κέντρο! Παραδέχεται δηλαδή ότι δεν αρμόζει το έργο στον αχανή χώρο – αυτό που υποστήριξε εξαρχής η στήλη και πέσανε να μας φάνε ως «στενόμυαλους» οι ευρύνοες. Γαργάρα τώρα;