ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Η παράσταση του καλοκαιριού: «Ηλέκτρα» του Πέτερ Στάιν. Ολοι μιλούν γι’ αυτή. Με μένος ορισμένοι θεματοφύλακες. Ωραιότατα. Πάντως ο Στάιν, το εύρημα με τη σκούπα, όπου η οργισμένη Ηλέκτρα σκουπίζει ασταμάτητα βγάζοντας τ’ απωθημένα της, το έκλεψε απ’ τον Γκοσινί! («Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες»)! Ave Peter! Και βέβαια habemus νέα πρωταγωνίστρια: Η εκπληκτική νεαρή Στεφανία Γουλιώτη. Μα μόνο η Νομαρχία Πειραιά σε όλη τη χώρα κάνει ελέγχους και μας γλιτώνει από τόνους σαπάκια τρόφιμα κάθε χρόνο; Ως και μαγκίτες ετσιγουστάρους ταξιτζήδες ελέγχει και συνετίζει με τσουχτερά πρόστιμα. Οι άλλες νομαρχίες τι (δεν) κάνουν; Χωρίς δεύτερη σκηνή έμεινε το θέατρο της Πάτρας (την γκρέμισαν για να την κάνουν καλύτερη, εν όψει Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2006, και την άφησαν γκρεμίδι, ως γνωστόν), αλλά τα ιδιωτικά κτίρια στο κέντρο της πόλης που τα ανακαίνισαν πατόκορφα με (ποοολύ) δημόσιο χρήμα, τα τέλειωσαν στην ώρα τους. Βάλανε μέσα μια εκθεσούλα για τα μάτια και μετά τα παραδώσανε στους πανευτυχείς (και πολύ πιο πλούσιους) ιδιοκτήτες τους. Δοξάστε τους. Μα δοξάστε τους! Θα πατάξουν τη διαφθορά, έλεγαν. Το διάβασα σε στήλη δισκοκριτικής («Ελευθεροτυπία», υπογραφή Γιώργος Ε. Παπαδάκης) κι ομολογώ εντυπωσιάστηκα: «Αλήθεια, θα αφήσουμε τη Λίνα Νικολακοπούλου από το «ύψος» της δόξας και της καλοπέρασής της να μας «μιλήσει» για την αθλιότητα και τη δυστυχία μεταναστών;». (Αυτό με αφορμή τους στίχους της στο τραγούδι «Ομόνοια» που περιλαμβάνεται στο νέο δίσκο του Νταλάρα). Προτείνω να τη στείλουμε τριετή αναγκαστική μετανάστευση στα ορυχεία της Κίνας και μετά να «την αφήσουμε» να γράφει στίχους για τους μετανάστες και τα πάθη τους. Είχαν σφύξει κι οι ζέστες βέβαια τις μέρες που δημοσιεύθηκε η εν λόγω «κριτική». Ο πρωθυπουργός που θα έκανε αποδεκτή την πρότασή σας, κύριε Στέφανε Μάνο, θα έμενε στην Ιστορία, βέβαια, αλλά θα έπρεπε να διαθέτει και μεγάλο ρεζερβουάρ κουράγιου. Να ρυμοτομήσει με μέτρο, λέει, το αεροδρόμιο του Ελληνικού για νέο οικισμό και με τα χρήματα που θα εισπράξει να εξασφαλίσει 20 χώρους των 100 στρεμμάτων καθένας, διάσπαρτους στην τσιμεντένια Αθήνα (Κυψέλη, Παγκράτι, Κολωνό, παντού) και να κάνει εκεί 20 μεγάλους κήπους. Θα άλλαζε η όψη της (κεκαρμένης εν χρω) πόλης. Αλλά να πάρεις στην πλάτη σου ένα τέτοιο εθνικής σημασίας εγχείρημα (αφορά το μισό ελληνικό πληθυσμό) είναι για άλλες πάστες πολιτικών. Νυν το κεραμεούν τε και φαύλον στα κόμματά μας. (Ασε που θέλει και πολλή δουλειά, βρε αδελφέ). Ενώ ξαναφτιάχνεις στα γρήγορα την αλήστου μνήμης «Αγροφυλακή», τη βαφτίζεις «Οικολογική αστυνομία» κι είσαι και μάγκας Βεβεέφ, να ‘ούμε. (Ο δ’ ηλιθίος βε βε λέγων ψηφίζει). Κι άσε τις ουτοπίες στους Μάνους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεμείνανε από ψηφοφόρους. Ενώ οι άλλοι είτε με παροχές είτε με αντι-παροχές… «Εσείς οι Ελληνες», μου λέει ξένος φίλος που ζει αρκετά χρόνια εδώ, «ούτε ξέρετε τίποτα για το τόσο πλούσιο παρελθόν της χώρας σας, ούτε σας νοιάζει να μαθαίνετε. Αλλα κι άλλα σας ενδιαφέρουν – μου το λένε καθαρά πολλοί νέοι σας, και καμαρώνουν κιόλας». «Στενοχωριέμαι που τ’ ακούω», του λέω, «αλλά έχεις δίκιο σε μεγάλο βαθμό». Μαζεύτηκε. Περίμενε αντίδραση, επίθεση ίσως, και δεν την είχε. Αρχισε να ψάχνει και για μερικά καλά. Βρήκε κάνα δυο. Που επιβεβαίωναν τον κανόνα.