Μετά τους έξοχους περσινούς «Παλαδίνους» του Ραμώ ο Ουίλιαμ Κρίστι με τις «Ανθούσες Τέχνες» του επέστρεψε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών και συνάρπασε πάλι με την εξαίρετη δουλειά του. Στις 17 Ιουλίου παρουσίασε το ορατόριο του Χάιντν «Οι Εποχές», το οποίο λίγες ημέρες αργότερα ηχογράφησε για γνωστή δισκογραφική εταιρεία. Τι κρίμα που δεν του ζητήθηκε να παρουσιάσει άλλο έργο, καθώς το συγκεκριμένο ακούστηκε στην Αθήνα μόλις πριν από ένα χρόνο υπό τη διεύθυνση του Κρίστοφερ Χόγκγουντ και η φτωχή αθηναϊκή μουσική ζωή δεν έχει την πολυτέλεια τέτοιων επαναλήψεων.
Σοβαρός επαγγελματίας, ο Κρίστι ζήτησε τη μεταφορά της συναυλίας από το Ηρώδειο στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Ετσι, η δουλειά του εκτιμήθηκε σε άριστες συνθήκες και ο ίδιος είχε τη δυνατότητα μίας τελευταίας δοκιμής πριν την εμπιστευτεί στα μικρόφωνα. Η ερμηνεία του χαρακτηρίστηκε από έντονες εναλλαγές ανάμεσα σε κοφτές, ακριβείς, νευρώδεις φράσεις και διατυπώσεις έντονα λυρικές έως και μεγαλόπρεπες. Η ρυθμική πλαστικότητα και η ασφαλής αίσθηση του ύφους μιας μουσικής ανάμεσα στον κλασικισμό και τον ρομαντισμό, προσδιόρισαν το αποτέλεσμα. Τα όργανα εποχής, ακριβή και τιθασευμένα, φρόντισαν για μία εικόνα μεγάλου πλούτου μέσα από τον ζωηρό διάλογο ανάμεσα στα ξεχωριστά, έντονα διαφοροποιημένα ηχοχρώματά τους. Η ομάδα οργάνων του συνεχούς βάσιμου έδωσε επισημότητα στα αφηγηματικά μέρη. Αποφασιστική ήταν η συνεισφορά της χορωδίας. Ο πειθαρχημένος και εύπλαστος ήχος της παρακολουθούσε με μεγάλη ετοιμότητα τις εναλλαγές που ζητούσε ο Κρίστι.
Αντί τριών ο Κρίστι είχε πέντε σολίστες, καθώς ανέθεσε τους ρόλους του Αδάμ και της Εύας σε διαφορετικούς τραγουδιστές από εκείνους που ερμήνευσαν τους αρχαγγέλους Γαβριήλ και Ραφαήλ. Αποδείχτηκε ότι είχε απόλυτο δίκιο να αντιλαμβάνεται το ηχόχρωμα ενός «αγγέλου» διαφορετικά από εκείνο ενός «θνητού». Το τραγούδι όλων ήταν εντυπωσιακής ποιότητας. Τα έντονα διαφοροποιημένα ηχοχρώματά τους συνέτειναν στη θεατρικότητα της ερμηνείας. Η υψίφωνος Ζαέλ Ατσαρέττι με τη δροσερή, αέρινη, αβίαστη φωνή ήταν υποδειγματική ως Γαβριήλ. Ο τενόρος Τόμπι Σπενς τραγούδησε με σιγουριά τα μέρη του Ουριήλ, ενώ ο βαρύτονος Ντίτριχ Χένσελ έδωσε επισημότητα στη μουσική του Ραφαήλ, στερώντας την όμως από το περιστασιακό χιούμορ στο οποίο παραπέμπουν κείμενο και μουσική. Μοναδικής αρμονίας ήταν το ζευγάρι του Αδάμ και της Εύας: η φωνή του βαρύτονου Μάρκους Βέρμπα απέπνεε αποφασιστικότητα και αισιοδοξία ενώ εκείνη της υψιφώνου Ζοφί Κάρτχοϊζερ αισθησιασμό και θηλυκότητα.
