Σήμερα οι δασολόγοι, οι γεωπόνοι, οι εδαφομηχανικοί, οι οικονομολόγοι, οι πολεοδόμοι, οι ειδικοί επιστήμονες έχουν να μας πουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα από αρκετούς πολιτικούς που ρητορεύουν στα παράθυρα, ενώ ακόμα πιο ενδιαφέροντα πράγματα έχουν να μας πουν εκείνοι που δοκιμάστηκαν από τις φωτιές, που ζουν στην καμένη γη και την πονούν όσο άλλος κανείς.
Οχι πως τώρα δεν είναι η ώρα της πολιτικής, κάθε άλλο. Ομως κυρίως είναι η ώρα της συλλογικής δημιουργικής πρωτοβουλίας και δράσης των ίδιων των πυρόπληκτων: αυτούς πρέπει να ακούσουμε όλοι μας, πολιτικοί και απλοί πολίτες, αφού το δικό τους μέλλον διακυβεύεται. Να μην ακούμε μόνο τις κραυγές και το θρήνο τους, αλλά και ό,τι έχουν διδαχτεί από την ίδια τους την πείρα.
Εξάλλου, στις δικές τους πλάτες πέφτει το πιο βαρύ φορτίο -και δεν εννοώ μόνον την απλή επιβίωση, την είσπραξη των επιδομάτων και των αποζημιώσεων, αλλά την παραγωγική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση των περιοχών τους.
«Το χωριό μας έχει πολλή νεολαία», έλεγαν χθες κάτοικοι της Τρυπητής Ηλείας στο «Καλημέρα Ελλάδα» (ΑΝΤ1). Χάρη στον δικό τους ηρωισμό και αυταπάρνηση, σώθηκε το χωριό και δεν το κατάπιαν οι φλόγες. Ομως μέχρι χθες οι νέοι αυτοί δούλευαν στις ελιές, στα αμπέλια. Τώρα θα μείνουν άνεργοι; Θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι; Θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και θα έρθουν στην Αθήνα; Θα πάρουν δάνεια και θα γίνουν επιχειρηματίες;
Πονάει η καρδιά μας όταν βλέπουμε τους δακρυσμένους γέροντες στα μαύρα χωριά, αλλά θα πονέσει δυο φορές αν δούμε νέους ανθρώπους να λιώνουν ολημερίς στα καφενεία. Αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για τίμια και παραγωγική εργασία. Πού, πώς θα τη βρουν; Το ιδανικό θα ήταν να βρουν δημιουργική δουλειά στον τόπο τους -και σήμερα η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν αποδείξει ότι μπορούν να «ανθίσουν πασχαλιές» μέσα από την καμένη γη.
Δύσκολη εποχή για τους πολιτικούς. Οποιος παρακολουθεί τις προεκλογικές τηλεοπτικές συζητήσεις, συχνά διαπιστώνει πόσο ανεπαρκείς είναι οι απαντήσεις τους όχι μόνο για το τι έγινε χθες, αλλά κυρίως για το τι θα γίνει αύριο. Κάλπικες ηχούν στα αυτιά μας οι λέξεις και οι φράσεις «θλίβομαι, οργίζομαι, δεσμεύομαι, υπόσχομαι, υπάρχει σχέδιο, υπάρχει πρόγραμμα…»
Μια αυθόρμητη αντίδραση είναι να «φασκελώσει» κανείς όλους τους πολιτικούς και τα κόμματα και να σνομπάρει την εκλογική διαδικασία. Ομως είτε μας αρέσει είτε όχι (που, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν μας αρέσει) στις 16 έχουμε εκλογές και για να λειτουργήσει η δημοκρατία δεν αρκεί το «δεν ξέρω, δεν απαντώ, δεν ψηφίζω». Χρειάζεται και το «ακούω, μαθαίνω, κρίνω, δρω».
Περισσότερη δημοκρατία σε κάθε επίπεδο χρειαζόμαστε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Και περισσότερη συλλογική γνώση, περισσότερο σεβασμό στην πείρα των δασολόγων και άλλων επιστημόνων (όπως απέδειξε και η προχθεσινή υποδειγματική εκπομπή με τον Τάσο Τέλλογλου στον ΣΚΑΪ «Το debate των ειδικών») και περισσότερη δυσπιστία στα τρωκτικά των αναπτυξιακών προγραμμάτων γιατί συχνά τα «πρότζεκτ» ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν.